Μπορούσε να καταδύεται σαν υποβρύχιο, να πλέει σαν πλοίο και να πετά με ταχύτητα 100 κόμβων στον αέρα σαν αεροπλάνο!
Η κατασκευή ενός ιπτάμενου υποβρυχίου ήταν μια πρωτοποριακή ιδέα που είχε ο φοιτητής της Ναυτικής Σχολής Μηχανικών Μπόρις Ουσάκοφ, το 1934.
Το υποβρύχιο σκάφος θα μπορούσε να καταδύεται, να αναδύεται αλλά και να πετάει! Ο Ουσάκοφ τελειοποίησε το σχέδιό του και τον Απρίλιο του 1936 εγκρίθηκε από την αρμόδια επιτροπή, που αξιολόγησε ότι έπρεπε να υλοποιήσει την ιδέα.
Ο Ουσάκοφ εργαζόταν ως μηχανικός στον στρατό την περίοδο 1937-1938.
Στην τελική του έκδοση, το «Ιπτάμενο Υποβρύχιο» θα ήταν ένα αεροπλάνο που θα μπορούσε να καταδύεται σε βάθος 80 μέτρων, με ταχύτητα τριών κόμβων, να αναδύεται και να πλέει με ταχύτητα 12 κόμβων και να απογειώνεται αναπτύσσοντας ταχύτητα 185 χλμ/ώρα στον αέρα σε ύψος 7.500 ποδών λαι η αυτονομία πτήσης τα 800 χιλιόμετρα . Σκοπός του ιπτάμενου υποβρυχίου ήταν καθαρά η προσβολή εχθρικών νηοπομπών και γενικά σκαφών επιφανείας.
Το βάρος απογείωσης του υπολογίζεται σε 15 τόνους.
Θεωρητικά, θα έπρεπε να εντοπίζει την πορεία του πλοίου, να κατευθύνεται σε περιοχή που να μην είναι ορατό και να καταδύεται για να εξαπολύσει τορπίλες εναντίον του. Επιπλέον, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αντιμετώπιση ναρκοπεδίων γύρω από στρατιωτικές βάσεις και σε περιοχές όπου έπλεαν τα εχθρικά πλοία.
Όμως, το επαναστατικό σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ, γιατί το 1938 αποφασίστηκε ότι έπρεπε να εγκαταλειφθεί, εξαιτίας των περιορισμένων δυνατοτήτων που θα είχε το σκάφος κάτω από το νερό.
Για την ακρίβεια, εκτιμήθηκε πως όταν το Ιπτάμενο Υποβρύχιο θα γινόταν αντιληπτό από ένα εχθρικό πλοίο, το πλοίο θα άλλαζε πορεία και αυτό θα οδηγούσε την αναμέτρηση σε αποτυχία, γιατί οι προδιαγραφές μάχης του υποβρυχίου δεν ήταν τόσο καλές κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Στην πραγματικότητα, το σχέδιο ματαιώθηκε λόγω της υψηλής πολυπλοκότητας και των αδυναμιών που παρουσιάστηκαν κατά τις πολλαπλές δοκιμές και τους υπολογισμούς που απαιτούσαν συνεχείς τροποποιήσεις…
Ο Ουσάκοφ ήθελε το σχήμα να αποτελείται από έξι ενότητες, τρεις εκ των οποίων θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τους κινητήρες αέρος AM-34, 1000 ίππων έκαστη, η τέταρτη ενότητα θα αποτελούσε την καμπίνα για πλήρωμα τριών ατόμων και τον υποβρύχιο έλεγχο του σκάφους.
Στο πέμπτο τμήμα θα αποθηκεύονταν ισχύς από μπαταρίες και στην έκτη ο ηλεκτρικός κινητήρας για την ώθηση. Η άτρακτος θα είχε κυλινδρικό σχήμα και θα ήταν κατασκευασμένη από αλουμίνιο με πάχος 6 χιλ. και διάμετρο 1,4 μ. Η καμπίνα του πιλότου θα γέμιζε με νερό κατά τη βύθιση κι έτσι όλοι οι πίνακες ελέγχου θα έπρεπε να είναι σε αδιάβροχες θήκες.
Τα καύσιμα θα αποθηκεύονταν σε δεξαμενές από καουτσούκ. Το φτερό και η ουρά θα είχαν επενδυθεί από ατσάλι και η πλωτή εξέδρα από ντουραλουμίνιο. Κατά τη διάρκεια της βύθισης, τα πτερύγια, η ουρά και η πλωτή εξέδρα θα γέμιζαν νερό μέσω ειδικών βαλβίδων.
Οι κινητήρες θα καλύπτονταν από ειδικές μεταλλικές ασπίδες και οι γραμμές εισόδου και εξόδου του συστήματος νερού για την ψύξη του κινητήρα θα πρέπει να ασφαλιστούν για να μην προκληθούν ζημιές από την πίεση του νερού. Για να μη διαβρωθεί, το ιπτάμενο υποβρύχιο θα έπρεπε να καλυφθεί με ειδικό βερνίκι.
Δύο τορπίλες των 18 θα τοποθετούνταν κάτω από τα εξωτερικά φτερά και επιπλέον, δύο αντιαεροπορικά όπλα.
Το Ιπτάμενο Υποβρύχιο έμεινε στις μακέτες και δεν πέταξε ποτέ σε πραγματικές συνθήκες. Μπορούμε όμως να το δούμε σε εικονική πτήση…
