Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν αδυναμία στην κατανάλωση κρασιού, αλλά προτιμούσαν να το πίνουν νερωμένο, ώστε να αποφεύγουν όλες τις δυσάρεστες συνέπειες του άκρατου οίνου.
Ήταν σημαντικό για εκείνους να απολαμβάνουν τη γεύση του, παράλληλα όμως προσπαθούσαν να παραμένουν νηφάλιοι. Έτσι νέρωναν το κρασί τους και δεν το έκαναν απλώς προσθέτοντας νερό. Το νέρωμα το έκαναν μέσα σε ένα αγγείο και πρόσθεταν ακόμα και βότανα, όπως μέντα ή γλυκάνισο, ώστε η γεύση να μην αλλοιωθεί εντελώς.
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως το κρασί θεωρούταν τότε και ως ένας τρόπος καθαρισμού και βελτίωσης της γεύσης του -συχνά στάσιμου- νερού. Συνήθως, η αναλογία ήταν τρία ή τέσσερα μέρη νερού προς ένα μέρος κρασί. Υπάρχουν, επίσης, αναφορές για την προσθήκη λεμονιού και θαλασσινού νερού ή ακόμα κι ενός μίγματος μελιού.
Η κατανάλωση κρασιού που δεν είχε αναμειχθεί με νερό, ο «άκρατος οίνος» δηλαδή, θεωρούταν στην Αρχαία Ελλάδα βαρβαρότητα και συνηθιζόταν μόνο από αρρώστους ή κατά τη διάρκεια ταξιδιών ως τονωτικό.
