Γάλλος μοναχός, γιατρός και πολιτικός. Έμεινε στην ιστορία για τη χρήση του επωνύμου του στην ονομασία της λαιμητόμου («Γκιγιοτίν» στα γαλλικά, «γκιλοτίνα» στα ελληνικά), η οποία μετά την Επανάσταση του 1789 έγινε το μοναδικό μέσο για την εκτέλεση της θανατικής ποινής στη Γαλλία.
Ο Ζοζέφ Ινιάς Γκιγιοτέν (Joseph Ignace Guillotin) γεννήθηκε στις 28 Μαΐου 1738 στο Σεν της Δυτικής Γαλλίας. Το 1756 έγινε μοναχός και εντάχθηκε στο Τάγμα των Ιησουϊτών. Ασχολήθηκε και δίδαξε λογοτεχνία στο Κολέγιο του Μπορντό. Το 1862 εγκατέλειψε τον μοναχισμό και αποφάσισε να ασχοληθεί με την Ιατρική. Σπούδασε φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο της Ρεμς και Ιατρική στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων.
Τις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης ο Γκιγιοτέν ήταν Καθηγητής Ανατομίας και Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων. Το 1789 ασχολήθηκε με την πολιτική και ως βουλευτής της Τρίτης Τάξης συμμετείχε στην Εθνοσύνελευση και τη Συντακτική Συνέλευση. Κατά τη διάρκεια των εργασιών της πρότεινε τη χρησιμοποίηση της λαιμητόμου ως ανώδυνου μέσου και μέτρου ισότητας για την εκτέλεση της θανατικής ποινής.
Μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση η λαιμητόμος χρησιμοποιόταν μόνο για την εκτέλεση ευγενών και αριστοκρατών καταδίκων. Για τον απλό λαό ίσχυε ο αποκεφαλισμός με σπαθί ή τσεκούρι, μία επώδυνη διαδικασία γιατί συχνά χρειάζονταν πέρα του ενός χτυπήματος για να επέλθει ο θάνατος του καταδικασμένου. Ο Γκιγιοτέν πίστευε ότι η εφαρμογή της λαιμητόμου θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέτρο για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Κατά την περίοδο της Τρομοκρατίας (1793-1794), συνελήφθη και παραλίγο να αντικρίσει και ο ίδιος την γκιλοτίνα, αλλά απελευθερώθηκε μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου. Στη συνέχεια ασχολήθηκε αποκλειστικά με την ιατρική και ειδικεύτηκε στα εμβόλια. Διαμαρτυρόταν πάντοτε για το γεγονός ότι η κοινή γνώμη έδωσε στη λαιμητόμο το όνομά του. Πέθανε στο Παρίσι στις 26 Μαρτίου 1814.
