Ήταν η εποχή της αθωότητας και της αισιοδοξίας. Η Ελλάδα μόλις είχε αρχίσει να επουλώνει τις πληγές του εμφυλίου και ανακάλυπτε σιγά σιγά τον εαυτό της.
Η Αθήνα ήταν μια διαφορετική πόλη, μια πόλη που δυστυχώς δεν πρόκειται να ξαναδούμε ποτέ.
Ο κόσμος μπορούσε να περπατήσει αμέριμνος σε οποιοδήποτε δρόμο του κέντρου κυριολεκτικά χωρίς να ανησυχεί για εγκληματικότητα, καθώς η λέξη ήταν άγνωστη τότε.
Η λέξη «μποτιλιάρισμα» ήταν και αυτή άγνωστη. Οι τροχονόμοι ήταν ένας νεωτερισμός και τα μεγάλα μαγαζιά φρόντιζαν στις γιορτές να τους εφοδιάσουν με δώρα.
Οι εφημερίδες αφιέρωναν μεγάλες φωτογραφίες απο τους τροχονόμους στο κέντρο της έρημης σχεδόν απο αυτοκίνητα Αθήνας και γύρω τους βουνά με δώρα..Ακόμα και πλυντήρια...
Ο κόσμος συνέρρεε στους εμπορικούς δρόμους της Σταδίου, της Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας και τα μεγάλα πολυκαταστήματα μόλις είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Ήταν η εποχή του Μινιόν- του μεγαλύτερου μεγάλου καταστήματος όπως έλεγε η διαφήμιση- και του Κατράντζος Σπόρ.
Η Ελλάδα μπορεί να ήταν φτωχή, αλλά όλα έμοιαζαν ότι θα πήγαιναν καλύτερα, καθώς υπήρχε αισιοδοξία.
Η έννοια κρίση ήταν ακόμα πολύ μακριά. Και οι κινηματογραφικοί σταρ της εποχής έκαναν εξώφυλλα στους περιοδικά της μόδας εκείνης της εποχής. Στο Φαντάζιο, στον οικογενειακό Θησαυρό και στον Ταχυδρόμο.
