Το 1935, ολόκληρος ο συνοικισμός της Αγίας Βαρβάρας Αττικής έπαιρνε όρκο πως η φτωχική γειτονιά τους πολιορκούνταν από άγρια κι αβυσσαλέα φαντάσματα.

Αφορμή, για τον τρόμο που είχε εξαπλωθεί, ήταν ο λιθοβολισμός της οικίας της Βενετίας Λεοντιάδου. Λιθοβολισμός μυστηριώδης, από αόρατες και σκοτεινές δυνάμεις, όπως πίστευαν οι γείτονες. Η ίδια ήταν κατατρομοκρατημένη, διότι εκείνη, περισσότερο απ’ όλους, θεωρούσε πως της επιτίθονταν άυλες οντότητες από το Υπερπέραν, καθώς δεν είχε με κανέναν αντιπαλότητες, ώστε να αποδίδει τον λιθοβολισμό στους εχθρούς της.

Οι πέτρες, κατά τα λεγόμενα όλων, έπεφταν επάνω στο σπίτι, χωρίς προηγουμένως να φαίνεται από πού προέρχονταν. Και έσκαγαν με τέτοιον εκκωφαντικό πάταγο, που ενέσπειρε πανικό στους φοβισμένους περίοικους, που λογάριαζαν το σπίτι εκείνο για στοιχειωμένο.

Για την εξιχνίαση του αλλόκοτου μυστηρίου, ο Αστυνομικός Σταθμάρχης κύριος Κουτσοχέρας είχε τοποθετήσει φρουρούς χωροφύλακες γύρω από το θεωρούμενο ως στοιχειωμένο σπίτι, ενώ άλλους είχε διατάξει να περιπολούν την ευρύτερη περιοχή. Επομένως, οι χωροφύλακες μπορούσαν να αντιληφθούν την πτώση των λίθων, χωρίς, όμως, να διακρίνουν την αφετηρία τους.

Μα, οι πέτρες δεν έπεφταν συνεχώς, αλλά κατά αραιά διαστήματα των πέντε λεπτών περίπου. Στις 4 Ιουνίου εκείνης της χρονιάς, λοιπόν, οι συντάκτες της εφημερίδας «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», που έσπευσαν στον Αστυνομικό Σταθμό της Αγίας Βαρβάρας, για να πληροφορηθούν για τα τεκταινόμενα, έμαθαν ότι και πάλι στις εννέα και μισή το βράδυ, το σπίτι της Βενετίας Λεοντιάδου λιθοβολούνταν εκ νέου, με πέτρες μικρές, αλλά και μεγάλες.

Η εντύπωση των Αστυνομικών ήταν ότι πιθανώς να επρόκειτο για κάποιους ασυνείδητους φαρσέρ, τους οποίους πάσχιζαν να ανακαλύψουν και να συλλάβουν, ώστε να βρει η γειτονιά την πρότερη ηρεμία της.

Ο Άγγελος Τανάγρας, Πρόεδρος της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, τον οποίον ρώτησαν σχετικώς οι δημοσιογράφοι, δήλωσε ότι ο λιθοβολισμός της οικίας του συνοικισμού Αγίας Βαρβάρας, αν και αρχικά είχε ως βασικό ύποπτο την κόρη της Βενετίας Λεοντιάδου, θεωρώντας την ένα εξαιρετικό μέντιουμ, τελικά, δεν ήταν έτσι.

Συνήθως, οι πέτρες στους υπερφυσικούς λιθοβολισμούς ήταν ζεστές και ενώ έβρισκαν τον στόχο τους, δεν τραυμάτιζαν κανέναν. Σε αυτή την περίπτωση, κατά τον Άγγελο Τανάγρα, ο λιθοβολισμός δε θεωρούνταν ως υπερφυσικός, αλλά μάλλον ήταν αποτέλεσμα κάποιου κακόβολου ανθρώπου.

Πάντως, ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών έμοιαζε να διατηρεί τις επιφυλάξεις του.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ», στις 05/06/1935…