Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, οι περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι ανακάλυπταν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ότι ήταν μετενσαρκώσεις άλλων ατόμων, που έζησαν σε περασμένες εποχές, πλήθαιναν διαρκώς.

Παράλληλα, υπήρξαν πασίγνωστα διάφορα πειράματα ειδικών, που κατά τη γνώμη τους αποδείκνυαν ότι η μετενσάρκωση πραγματικά υφίστατο. Μάλιστα, ένας ειδικός, ο Δρ. Μορίς Μπαλεσέ, καθηγητής της Ψυχιατρικής σε γαλλικά πανεπιστήμια, έλεγε: «Είναι σαν να μας ζητούν να δώσουμε απάντηση αν υπάρχει ζωή πουθενά αλλού στο Σύμπαν, εκτός από τη Γη. Θεωρητικά, είναι αποδεκτό ότι υπάρχει. Πρακτικά, όμως, πώς είναι δυνατόν να πούμε με βεβαιότητα ότι η μετενσάρκωση υφίσταται; Μπορώ, φυσικά, να σας παραπέμψω όχι μόνο σε μερικά διάσημα πειράματα, που έχουν πάρει θέση ιστορικών ντοκουμέντων μέσα στο κίνημα της μετεμψύχωσης, αλλά και στις σχολαστικές και υπεύθυνες μελέτες του Αμερικανού συναδέλφου, Δρα. Ian Stevenson».

Για πολλά έτη, ο παγκοσμίου φήμης Αμερικανός επιστήμονας μελετούσε ενδελεχώς περιπτώσεις που καταδείκνυαν μετενσάρκωση. Μια μητέρα, λόγου χάρη, από τη Νέα Υόρκη είχε γράψει στον Δρα. Stevenson για την περίπτωση του γιου της, που δεν μπορούσε να θεωρηθεί συνηθισμένη, καθώς αναφερόταν σε προηγούμενη ζωή.

Η μαρτυρία της μητέρας αυτής είχε καταχωρηθεί στα αρχεία του Αμερικανού επιστήμονα. Έλεγε τα εξής: «Ο γιος μου είναι 9 ετών και μιλάει συχνά για μια άλλη ζωή, την οποία έζησε και στην οποία πέθανε σε ηλικία 20 ετών, ύστερα από αυτοκινητιστικό ατύχημα. Οι περιγραφές του για το πώς ξαναγεννήθηκε (από εμένα) είναι εκπληκτικά αληθινές σε όλες τις λεπτομέρειές τους και δεν επιδέχονται καμιά αντίρρηση ή αμφισβήτηση. Μέχρι τώρα δεν ενθάρρυνα την εξαντλητική συζήτηση και δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Από την προηγούμενη ζωή του, ο εννιάχρονος γιος μου θυμάται το όνομά του, τα ονόματα και τα επαγγέλματα των γονιών του, τον τόπο που έζησε και πέθανε, καθώς και τον τρόπο που σκοτώθηκε στο δυστύχημα. Ο γιος μου επιμένει ότι του είπαν να διαλέξει εμάς για νέους του γονείς».

Ο Δρ. Ian Stevenson παραδεχόταν ότι η παραψυχολογία τον ενδιέφερε από τα παιδικά του χρόνια. Η μητέρα του είχε μια ολόκληρη βιβλιοθήκη για αυτό το θέμα και εκείνος διάβαζε με μανία τα βιβλία της. Το ενδιαφέρον του έγινε επιστημονικό, όταν τελείωσε την ιατρική και εργάστηκε αρκετό διάστημα ως ψυχίατρος.

Φρονούσε ότι στην ανθρώπινη συμπεριφορά υπάρχουν πολλά γνωρίσματα, που οι υπάρχουσες ψυχολογικές θεωρίες δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν επαρκώς: «Οι παιδικοί φόβοι, για παράδειγμα. Το ένα παιδί φοβάται τους κινητήρες του αεροπλάνου και αναστατώνεται όταν βλέπει ένα να πετάει στον ουρανό. Το άλλο παιδί φοβάται το νερό και υποφέρει όταν θα πρέπει να κάνει μπάνιο. Μήπως πρέπει να συμπεράνουμε ότι ίσως, αφού έχουμε εξαλείψει άλλους παράγοντες, το ένα παιδί είχε σκοτωθεί σε προηγούμενη ζωή του σε αεροπορικό ατύχημα και το άλλο χάθηκε από πνιγμό;»

Ο Δρ. Ian Stevenson εξηγούσε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά: «Μπορούμε, βεβαίως, να κάνουμε συναρπαστικές συσχετίσεις. Αυτόν τον καιρό μελετώ μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα υπόθεση. Ένα αγόρι 12 ετών έπαιζε με έναν φίλο του στο σπίτι του δεύτερου. Σε κάποια στιγμή του παιχνιδιού, ο φίλος έστρεψε ένα γεμάτο όπλο προς το μέρος του άλλου αγοριού και χωρίς να το θέλει, το πυροβόλησε και το σκότωσε. Λίγα χρόνια αργότερα, ένα άλλο παιδί που γεννήθηκε μετά το τραγικό εκείνο περιστατικό, σε άλλο γεωγραφικό σημείο, κατονόμασε το αγόρι που είχε πυροβολήσει, περιέγραψε το σπίτι του αναλυτικά και έδωσε αναφορά της προηγούμενης ζωής του και της προσωπικότητάς του, πλούσια σε λεπτομέρειες και επιμέρους πληροφορίες».

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν άφθονα και εντυπωσιακά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία και συσχετίζονται όχι μονάχα με παιδιά, αλλά και με ενήλικες.

Ένας από τους επικριτές των μεθόδων μελέτης των φαινομένων αυτών, ο Δρ. Albert Stunkard, καθηγητής Ψυχιατρικής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, τόνιζε ότι «όσα υποστήριζε ο Stevenson είναι πολύ ανησυχητικά για τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Ο Stevenson ασχολείται με κάτι, που δεν μπορούμε να το χειριστούμε εμπειρικά. Αν και η δουλειά του είναι ιδιαιτέρως σχολαστική και μάλλον αποκλείεται να κάνει λάθος, εν τούτοις εγώ δεν έχω πεισθεί. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η έρευνά του είναι αβάσιμη».

Με άλλα λόγια, ακόμα και οι επικριτές, αναγκάζονταν να παραδεχτούν ότι τουλάχιστον το θέμα της μετεμψύχωσης δεν ήταν επιπόλαιο και αβάσιμο.

Ο Δρ. Stevenson ενδιαφερόταν κυρίως για περιπτώσεις μικρών παιδιών, που εντελώς αυθόρμητα και αβίαστα ισχυρίζονταν ότι είχαν ξαναζήσει στο παρελθόν και παρείχαν από μόνα τους κι αυθόρμητα πληροφορίες, όπως και ενδείξεις, για την προηγούμενη ζωή τους, χωρίς την καθοδήγηση κανενός.

Υπήρξαν φυσικά και περιπτώσεις ενηλίκων, που δεν μπορούσε να παραβλέψει κανείς. Η Αμερικανίδα νοικοκυρά Bridey Murphy, για παράδειγμα, σε κατάσταση ύπνωσης, είχε δώσει συγκλονιστικές λεπτομέρειες για μια προηγούμενη ζωή, που είχε βιώσει στην Ιρλανδία, αναφέροντας τοποθεσίες και ανθρώπους, ενώ δεν είχε πάει ποτέ της εκεί.

«Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε από πού προέρχονται τέτοιες πληροφορίες κατά την ύπνωση. Πάντως, αυτές οι περιπτώσεις μας κάνουν να είμαστε λιγότερο επιφυλακτικοί, αν και με τα παιδιά είναι πιο απλά τα πράγματα και πιο αληθινά», φρονούσε ο Δρ. Stevenson.

Η υπόθεση της μετεμψύχωσης ήταν ανέκαθεν ένα γοητευτικό πεδίο σκέψης και μελέτης, που θα εξακολουθεί να συναρπάζει και να προβληματίζει την ανθρώπινη σκέψη.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», στις 17/02/1980…