Συνεδρίασαν πάλι προ ολίγων ημερών οι εκπρόσωποι της ιεραρχίας της ελλαδικής Εκκλησίας. Όχι φυσικά όλη η ιεραρχία ως ολομέλεια, καθότι ο θεσμός της Ιεράς Συνόδου στην πράξη πλέον ουσιαστικά δεν υφίσταται, το συνοδικό εκκλησιαστικό σύστημα εδώ και πολύ καιρό έχει τιναχτεί στον αέρα και κουμάντο πια κάνει εντελώς πραξικοπηματικά ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Λιάπης και ένα κονκλάβιο παρατρεχάμενων γύρω του.
Τώρα βέβαια γιατί αυτήν την έκδηλη παρανομία και κατάφωρη καταστρατήγηση δεν την καταγγέλλει σχεδόν κανείς από τους 80 μητροπολίτες μας και κυρίως γιατί δεν ζητάει τα αυτονόητα, δεν μπορώ με σιγουριά να το πω. Ίσως να θεωρούν οι άνθρωποι ότι όλα βαίνουν καλώς (βαθιά…ειρήνη και πλέρια δημοκρατία έχουμε άλλωστε, ως γνωστόν, και μαζί ένα…στοργικό κράτος που νυχθημερόν φροντίζει με αυταπάρνηση την υγεία και την ασφάλειά μας) και επομένως δεν υπάρχει κάτι σοβαρό να συζητηθεί. Ίσως πάλι και να θεωρούν ότι υπάρχει όντως κάτι σοβαρό, αλλά επειδή στην πραγματικότητα ακριβώς παραείναι σοβαρό και καυτό, καλό είναι να το αποφύγουν (μακριά από εμάς, ας πάρουν άλλοι την ευθύνη).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ίσως επίσης επειδή κάποιοι από αυτούς είναι από ολιγόπιστοι έως άθεοι (δυστυχώς υπάρχει ακόμη και αυτό), κάποιοι άλλοι (ακόμη δυστυχέστερα) βρίσκονται χωμένοι μέσα στη μασονία, άλλοι είναι πρωτίστως καριερίστες, αδιάφοροι για την ουσία και ενδιαφερόμενοι βασικά για την εξουσία και «τάς πρωτοκλισίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς» (για όσους δεν γνωρίζουν, «αρχιμανδριτισμός» και «οξεία επισκοπίτιδα» λέγονται οι σχετικές ασθένειες και είναι πιο ανίκητες κι από επιθετικό μεταστατικό καρκίνο), μερικοί πιθανόν να εκβιάζονται για διάφορα ζητήματα (υπαρκτά και σοβαρά, ίσως λιγότερο σοβαρά, ίσως ενίοτε και κατασκευασμένα), άλλοι πάλι ούτως ή άλλως φοβούνται κυριολεκτικά τον ίσκιο τους.
Ό,τι όμως κι αν φταίει, όποιος κι αν είναι ο λόγος, δεν έχει πια τόση σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και το ότι συνεδρίασαν πάλι (έστω στο επίπεδο αυτής της ολιγομελούς εκκλησιολογικής ψευδομορφίας που λέγεται «Διαρκής Ιερά Σύνοδος», που ουδόλως μπορεί στην πραγματικότητα να αναπληρώσει την κανονική Σύνοδο για κανένα σοβαρό ζήτημα) και το μόνο που βρήκαν να πουν - μέσα στον πνευματικό βόρβορο και την απόλυτη παράνοια που βουλιάζουμε εδώ και μήνες - είναι πάλι ο ίδιος αυτός τραγέλαφος περί τυφλής υπακοής στους «ειδικούς» και μαζί μια τρισάθλια εγκύκλιος σκληρής υγειονομικής κατεύθυνσης, αυτό είναι το νέο αποτέλεσμα. Ένα ακόμη πολυσέλιδο παραλήρημα με αναλυτικά μέτρα ασφαλείας, με αυστηρή έμφαση στην υποχρεωτική μασκοφορία και την απολύμανση των ιερών εικόνων και όλων των επιφανειών του ναού, με εμμονή στις απαγορεύσεις των λιτανειών, με αναφορά σε ειδικό δωμάτιο covid μέσα στους ναούς, με εντολή ορισμού μασκοφόρων γκαουλάιτερ/τοποτηρητών για την απαρέγκλιτη τήρηση των παραπάνω αθλιοτήτων και με ό,τι άλλο βλάσφημο μπορεί να συλλάβει ο πιο διαστροφικός και πλανεμένος νους του ανθρώπου. Ένα ακόμη θλιβερό αποτέλεσμα της απουσίας τους, της ανυπαρξίας τους, της προδοσίας τους. Και των λίγων που αποφασίζουν και των πολλών που το ανέχονται και δεν αντιδρούν. Σχεδόν όλων τους.
Κοντεύουν να ξεπεράσουν πια ακόμη και τη διαβόητη εκείνη σοβιετική «Ζώσα Εκκλησία», το καρικατουρίστικο σχισματικό ψευδοεκκλησιαστικό μόρφωμα που είχε διορίσει το 1922 η αιματοβαμμένη καθεστωτική συμμορία του Λένιν και που ως προβατόσχημος λύκος (την ώρα που οι πραγματικοί κληρικοί και πιστοί διώκονταν, βασανίζονταν και εκτελούνταν μαζικά) αυτό είχε τον ρόλο να συναινεί, να ισοκρατεί και να ντύνει και με ψευτοθεολογικά επιχειρήματα τη δράση του αντίχριστου καθεστώτος. Ναι, είναι βαρύς ο λόγος και σκληρή η διαπίστωση, αλλά δυστυχώς σχεδόν εκεί βρισκόμαστε. Είναι τέτοιος ο εναγκαλισμός πολλών εκ των επισκόπων μας με την άθεη και μηδενιστική πολιτική εξουσία και τόσο προκλητική και αιδήμων η σιωπή σχεδόν όλων των υπολοίπων, που ένα τέτοιο συμπέρασμα δεν απέχει πλέον πολύ από τη θλιβερή πραγματικότητα. Και αν σκεφτούμε βέβαια ότι τουλάχιστον εκείνη η αυτοαποκαλούμενη «Ζώσα Εκκλησία» δεν ήταν στο κάτω-κάτω παρά ένα τεχνητό και σχισματικό γκρουπούσκουλο, δίχως εκκλησιαστική αυθεντία και γνήσια αποστολική διαδοχή, σε πλήρη αντίθεση δηλαδή με τη δική μας διοικούσα Εκκλησία, το συμπέρασμα γίνεται ακόμη θλιβερότερο. Θλιβερότερο, εννοείται, όσον αφορά την απογοητευτική στάση της τελευταίας.
Και σε λίγο ξανάρχεται βέβαια στο επίκεντρο το νέο κλείσιμο των ναών και είναι απολύτως ξεκάθαρο - δια τους έχοντας οφθαλμούς οράν και νουν συνιέναι - ότι θα προκύψει επίσημα και θέμα Θείας Κοινωνίας. Ποιος αμφιβάλλει άραγε ότι σύντομα θα ζήσουμε και πολύ χειρότερα; Και τι θα δούμε τότε από την ιεραρχία μας; Θα ακούσουμε επιτέλους και κανένα πραγματικό «όχι» ή μετά τη «θεολογία της μάσκας» και τη «θεολογία της ζακέτας», θα ζήσουμε και τη «θεολογία του πλαστικού κουταλιού μιας χρήσεως»; Έχει απομείνει άραγε η παραμικρή «κόκκινη γραμμή» ή απλώς πλέον δεν έχει τέρμα ο κατήφορος;
