Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όπως όλα τα παιδιά με αγωνία περιμένουν τον Άγιο Βασίλη να έρθει για να φέρει τα δώρα τους, τα οποία θα τα αφήσει κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ενώ φεύγοντας θα αφήσει ψίχουλα από τα μπισκοτάκια που του ετοίμασαν, σύμφωνα με την παράδοση.
Οι νοικοκυρές την παραμονή φιάχνουν την καθιερωμένη βασιλόπιτα και βάζουν μέσα νόμισμα για τον τυχερό της χρονιάς.
Το έθιμο με την ελιά... και την αγάπη
Κατά τον εσπερινό, σύμφωνα με την ιστοσελίδα tothemaonline.com, όλα τα μέλη της οικογένειας, όπως ήταν η παλαιά βυζαντινή συνήθεια, προσπαθούν να μάθουν αν τους αγαπούν πολύ αγαπητά τους πρόσωπα. Γι’ αυτό το σκοπό κόβουν χλωρή ελιά μόλις κτυπήσει η καμπάνα της εκκλησίας, για τον εσπερινό, και παίρνουν φύλλα, που τα ρίχουν πάνω στη φωτιά επικαλούμενοι τον άγιο Βασίλειο να τους φανερώσει αν τους αγαπά το πρόσωπο που θέλουν, λέγοντας:
«Άη Βασίλη βασιλιά που περπατάς τζ’αί καλαντάς δείξε τζ’αί φανέρωσε αν μ' αγαπά ο (η) τάδε»
Αυτό το έθιμο πλέον γίνεται στο σπίτι, όπου στο τζάκι του σπιτιού ρίχνεις φύλλα ελιάς λέγοντας τα πιο πάνω λόγια . Κατα την παράδοση στην περίπτωση που το φύλλο ελιάς τιναχτεί-αναπηδήσει μέσα από τη φωτιά σημαίνει ότι το άτομο που σκέφτηκες σε αγαπάει.
οικοκύρης του σπιτιού έχει στην τσέπη του ένα λειτουργημένο ρόδι, που στην Μικρά Ασία το φυλούσαν στα εικονίσματα από τις 14 Σεπτέμβρη, δηλαδή τη μέρα του Σταυρού.
Είναι αυτός που κάνει το ποδαρικό και σπάει το ρόδι. Πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας και να του ανοίξουν. Δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του. Έτσι είναι ο πρώτος που μπαίνει στο σπίτι για να κάνει το ποδαρικό με το ρόδι στο χέρι.
Κόλλυβα, χτένα και βασιλόπιτα
Το πρωί της παραμονής της Πρωτοχρονιάς, οι γυναίκες έφτιαχναν κόλλυβα, τα έβαζαν σε ένα πιάτο και πάνω του τοποθετούσαν την βασιλόπιτα, στην οποία είχαν καρφώσει ένα κερί.
Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς έβαζαν στο τραπέζι το πιάτο με τα κόλλυβα, τη βασιλόπιτα και το αναμμένο κερί.
Δίπλα έβαζαν ένα ποτήρι κρασί, μια χτένα για τα γένια του Άι- Βασίλη, ένα κλαδί ελιάς και το πουγγί (πορτοφόλι) του οικοδεσπότη.
Όλα αυτά τα έκαναν για να τους ευλογήσει το σπίτι και να έχουν υγεία, αλλά και … οικονομική ευμάρεια.
Το σπάσιμο του ροδιού
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία, για να παρακολουθήσει τη Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και να υποδεχτεί το νέο χρόνο, καλό κι ευλογημένο.
Στην επιστροφή, ο νοικοκύρης του σπιτιού έχει στην τσέπη του ένα λειτουργημένο ρόδι, που στην Μικρά Ασία το φυλούσαν στα εικονίσματα από τις 14 Σεπτέμβρη, δηλαδή τη μέρα του Σταυρού.
Είναι αυτός που κάνει το ποδαρικό και σπάει το ρόδι. Πρέπει να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας και να του ανοίξουν. Δεν κάνει να ανοίξει ο ίδιος με το κλειδί του. Έτσι είναι ο πρώτος που μπαίνει στο σπίτι για να κάνει το ποδαρικό με το ρόδι στο χέρι.
Μπαίνοντας μέσα, με το δεξί πόδι, σπάει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα για να πεταχτούν οι ρώγες του παντού και ταυτόχρονα λέει: «με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος κι όσες ρώγες έχει το ρόδι , τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά».
Τα παιδιά μαζεμένα γύρω-γύρω κοιτάζουν οι ρώγες να είναι τραγανές και κατακόκκινες. Όσο γερές κι όμορφες είναι οι ρώγες , τόσο χαρούμενες κι ευλογημένες θα είναι οι μέρες που φέρνει μαζί του ο νέος χρόνος.
