Και οι δικτάτορες πρέπει να τρώνε, και αυτό τους καθιστά ευάλωτους σε απόπειρες δολοφονίας μέσω δηλητηρίου. Ωστόσο, αυτό δεν αναιρεί το ότι, προφανώς, όπως και κάθε άνθρωπος, έχουν αγαπημένα φαγητά. Στο βιβλίο τους «Dictators’ Dinners: A Bad Taste Guide to Entertaining Tyrants», οι Βικτόρια Κλαρκ και Μελίσα Σκοτ παρουσιάζουν τα αγαπημένα πιάτα και τις συνήθειες (όσον αφορά στο φαγητό) δικτατόρων, που σε αρκετές περιπτώσεις είχαν να κάνουν με τον φόβο του δηλητηριασμού.

Σε δημοσίευμα του Business Insider παρουσιάζονται εννέα από αυτές τις περιπτώσεις, μεταξύ των οποίων διαβόητοι δικτάτορες, από τον Αδόλφο Χίτλερ και τον Ιωσήφ Στάλιν μέχρι τον Κιμ Γιονγκ Ιλ και τον Ίντι Αμίν.

Κιμ Γιονγκ Ιλ: Λάτρευε τη σούπα με πτερύγια καρχαρία, το salo, αλλά και τη σούπα με… κρέας σκύλου, καθώς νόμιζε πως ενίσχυε τον ανδρισμό του. Είχε επίσης μια ομάδα γυναικών που έλεγχαν αν όλοι οι κόκκοι ρυζιού που του σερβίρονταν ήταν ίδιοι μεταξύ τους σε μέγεθος, σχήμα και χρώμα.

Αδόλφος Χίτλερ: Ήταν χορτοφάγος για ιδεολογικούς λόγους, αλλά θεωρείται ότι επρόκειτο για μια επιλογή που είχε να κάνει και με πεποιθήσεις του για θέματα υγείας (δυσκοιλιότητα, φούσκωμα). Κατά τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έτρωγε μόνο πουρέ πατάτας και σούπα. Είχε μια ομάδα 15 δοκιμαστών: Αν όλοι ήταν ζωντανοί μετά από 45 λεπτά, τότε και μόνο τότε έτρωγε.

Ιωσήφ Στάλιν: Λάτρευε την παραδοσιακή Γεωργιανή κουζίνα, που περιελάμβανε καρύδια, σκόρδο, δαμάσκηνα, ρόδια και κρασί. Του άρεσαν τα παιχνίδια με αλκοόλ και μεγάλα δείπνα τα οποία ετοίμαζαν οι προσωπικοί του σεφ, ένας εκ των οποίων ήταν ο Σπυρίδων Πούτιν, παππούς του νυν προέδρου, Βλάντιμιρ Πούτιν.

Μπενίτο Μουσολίνι: Του άρεσε μια σαλάτα με όχι πολύ ψιλοκομμένο σκόρδο, μαζί με λάδι και φρέσκο χυμό λεμονιού. Επίσης, θεωρούσε τη γαλλική κουζίνα ανάξια λόγου. Του άρεσε να τρώει στο σπίτι με τη σύζυγό του, Ρακέλε, και τα πέντε παιδιά τους,σε δείπνα που χαρακτηρίζονταν από αυστηρή τήρηση τύπων και ακρίβεια.

Ίντι Αμίν: Ο δικτάτορας της Ουγκάντα λάτρευε το ψητό κατσικάκι, την κασάβα και το ψωμί από κεχρί. Λέγεται πως έτρωγε μέχρι και 40 πορτοκάλια την ημέρα, επειδή τα θεωρούσε «φυσικό Βιάγκρα». Επίσης, έχει αναφερθεί πως είχε επιδοθεί και σε κανιβαλισμό. Αργότερα, εξόριστος στη Σαουδική Αραβία, λέγεται πως λάτρεψε την πίτσα και το κοτόπουλο από τα KFC. Για ένα διάστημα του άρεσε πολύ οτιδήποτε βρετανικό, οπότε και συνήθιζε να πίνει τσάι το απόγευμα.

Πολ Ποτ: Σούπα από κόμπρα. Όσον αφορά σε πιο «νορμάλ» πιάτα, του άρεσαν το κρέας ελαφιού, το αγριογούρουνο, το φίδι, το μπράντι και το κινεζικό κρασί. Σημειώνεται πως, ενώ αυτός απολάμβανε πολυτελή γεύματα, οι χωρικοί έτρωγαν μόνο σούπα με λίγο ρύζι.

Νικολάε Τσαουσέσκου: Του άρεσαν τα λαζάνια για χορτοφάγους, μαζί με ένα αυγό που είχε χτυπηθεί σε sour cream, ο κυπρίνος και η απλή «χωριάτικη» σαλάτα ελληνικού τύπου, με ντομάτα, κρεμμύδι και φέτα, με συνοδεία μπριζόλας. Λέγεται πως απέφευγε να τρώει φαγητό που δεν είχε δοκιμαστεί όπως έπρεπε όταν βρισκόταν σε επίσημα δείπνα, ρίχνοντάς το κάτω και κλωτσώντας το όσο πιο μακριά μπορούσε.

Φρανσίσκο Μασίας Νγκέμα: Ο δικτάτορας της Ισημερινής Γουϊνέας αρεσκόταν να πίνει «μπχανγκ», ένα τσάι φτιαγμένο από φύλλα κάνναβης και ιμπόγκα, μια ρίζα με παραισθησιογόνες ιδιότητες. Λέγεται επίσης πως ήταν κανίβαλος, και ότι είχε κρανία το ψυγείο του.

Φρανσουά «Πάπα Ντοκ» Ντιβαλιέ: Δεν έτρωγε πολλά πράγματα, καθώς ήταν ήδη διαβητικός και με καρδιακά προβλήματα από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν έγινε πρόεδρος της Αϊτής. Στο τέλος της ζωής του, το 1971, η γυναίκα του έπρεπε να τον ταΐζει με το κουτάλι. Μετά το φαγητό, λέγεται πως του άρεσε να κατεβαίνει σε ένα μπουντρούμι που είχε τοίχους βαμμένους κόκκινους και να βλέπει αντιπάλους του να υποβάλλονται σε βασανιστήρια.