Ακίνητος επί ώρες πάνω στο χιόνι. Ένας χαμαιλέων με τη λευκή στολή του. Το μόνο που «παίζει» είναι το βλέμμα του, αναζητώντας το επόμενο θήραμά του.

Το θερμόμετρο δείχνει -30 °C. Καμία δύναμη στον κόσμο όμως δεν μπορεί να διαταράξει την αφοσίωση του στο στόχο.

Όλες οι αισθήσεις του σε υπεράνθρωπη επιφυλακή. Το φονικό ένστικτο κυλάει όπως το αίμα στις παγωμένες φλέβες του. Δεν νιώθει άνθρωπος, αλλά μια θανάσιμη μηχανή. Οι κόρες των ματιών έχουν διασταλεί, καθώς σκανάρει το λευκό τοπίο.

Ο εχθρός γίνεται αντιληπτός. Βάζει στο στόμα του μία μπάλα χιόνι. Είναι το «τρικ» ώστε η ανάσα του να μην εξαχνώνεται στον παγωμένο αέρα και προδώσει την παρουσία του. Το δάχτυλο του χαϊδεύει τη σκανδάλη. Η οσμή του θανάτου τον ηδονίζει ξανά. Το όπλο εκπυρσοκροτεί. Άλλος ένας εισβολέας έχει σωριαστεί νεκρός. Χωρίς να μάθει ποτέ τι τον σκότωσε…

Η αποστολή του δεν έχει ολοκληρωθεί. Πριν αλλάξει ενέδρα εξαφανίζει κάθε ίχνος που θα άφηνε η «κλοτσιά» του όπλου μετά τη βολή.

Είναι αμφίβολο αν η φύση γέννησε ποτέ πιο δεινό «θηρευτή».

Οι πιο αποτελεσματικοί ελεύθεροι σκοπευτές της ιστορίας θεωρούνται οι Σοβιετικοί. Μονάδες τέτοιων είχαν δημιουργηθεί στον Κόκκινο Στρατό προτού ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και όταν οι Γερμανοί έφτασαν στη Μόσχα, στο Στάλιγκραντ και το Λένινγκραντ, εξαπολύθηκαν κατά εκατοντάδες για να υπηρετήσουν αυτό το ανορθόδοξο είδος πολέμου.

Η άρτια εκπαίδευση τους απέφερε καρπούς και σε επίπεδο απωλειών, κυρίως όμως στο ηθικό του αντιπάλου. Άριστοι σκοπευτές όπως ο Βασίλι Ζάιτσεφ, που σκότωσε 225 Γερμανούς στρατιώτες στη μάχη του Στάλινγκραντ, αναδείχθηκαν ως ηρωικές μορφές κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το Σταλινικό καθεστώς παρασημοφόρησε συνολικά 261 τέτοιους, άνδρες και γυναίκες, με περισσότερους από 50 θανάτους ο καθένας στο ενεργητικό τους.

Η ειρωνεία είναι όμως ότι ο πιο φονικός της ιστορίας ήταν αυτός που εξελίχθηκε σε φόβο και τρόμο για τους Σοβιετικούς. Οι ίδιοι του έδωσαν το προσωνύμιο «Belaya Smert» («Λευκός θάνατος»). Για τους συμπατριώτες του ήταν ο «Taika-ampuja» (Μαγικός σκοπευτής»).

Ο θρυλικός Σίμο Χέιχε σκότωσε επιβεβαιωμένα 505 ανθρώπους, ως σκοπευτής, στις μόλις 105 ημέρες που διήρκησε ο «Χειμερινός Πόλεμος» του 1939! Κάποιες πηγές ανεβάζουν τα θύματά του σε 542, ενώ χρεώνεται και περίπου 200 επιβεβαιωμένους θανάτους, χρησιμοποιώντας υποπολυβόλο, σε συνθήκες ανταρτοπόλεμου.

Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να μετράει δύο μήνες εχθροπραξιών, οι Σοβιετικοί εισέβαλαν – στις 30 Νοεμβρίου του 1939 – στο φινλανδικό έδαφος, με στόχο την εκ νέου προσάρτηση της χώρας. Από τις αρχές του 19ου αιώνα έως και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Φινλανδία αποτελούσε τμήμα της Αυτοκρατορικής Ρωσίας.

Οι διαπραγματεύσεις των δυο χωρών είχαν καταρρεύσει λίγες ημέρες νωρίτερα. Από την έναρξη τους κιόλας, η Φινλανδία των 3,7 εκατ. κατοίκων (τότε) είχε ξεκινήσει υπό απόλυτη μυστικότητα πυρετώδεις προετοιμασίες για μια επιχείρηση που έμοιαζε αδύνατη: την αναχαίτιση του «κόκκινου γίγαντα».

Η αναλογία των δύο πλευρών σε άνδρες ήταν 1 προς 3, αλλά πολύ μεγαλύτερη ήταν η υπεροπλία των Σοβιετικών σε εξοπλισμό. Διέθεταν 30 φορές μεγαλύτερη αεροπορική δύναμη και εκατονταπλάσιο αριθμό τεθωρακισμένων. Το γεμάτο από λίμνες, ποτάμια, βάλτους και δάση όμως φινλανδικό έδαφος δεν ευνοούσε καθόλου την προοπτική για την «επέλαση δύο εβδομάδων», που είχε οραματιστεί ο Στάλιν.

Επιπλέον οι διωγμοί του στα τέλη της δεκαετίας του ‘30 είχαν μειώσει σημαντικά την επιχειρησιακή ικανότητα του Κόκκινου Στρατού. Στις εκκαθαρίσεις αυτές εκτελέστηκε μεγάλος αριθμός πολύπειρων στρατηγών και ικανών αξιωματικών. Μεταξύ άλλων χάθηκαν τρεις από τους πέντε στρατάρχες και 220 από τους 264 διοικητές μεραρχιών. Συνολικά, χρειάστηκε να αντικατασταθούν 36.371 αξιωματικοί όλων των βαθμών.

Η στρατηγική άμυνας της Φινλανδίας ήταν βασισμένη στη γεωγραφία της χώρας. Το ψύχος και η μεγάλη διάρκεια της νύχτας, ήταν επίσης παράγοντες που εκμεταλλεύτηκαν προς όφελός τους. Ο χειμώνας του 1939-40 ήταν εξαιρετικά δριμύς. Σε μια τοποθεσία της χώρας η θερμοκρασία έφτασε τους -43 °C στις 16 Ιανουαρίου 1940, που ήταν νέο ρεκόρ στα χρονικά της!

Οι Σκανδιναβοί ήταν επιπλέον πολύ ικανοί στο να διασχίζουν τη χώρα με τα σκι. Καμουφλαρισμένοι με στρώσεις λευκού χειμερινού ιματισμού, οι χιονοδρόμοι ήταν σχεδόν αόρατοι στο πάλλευκο τοπίο, καθώς εκτελούσαν τις καταδρομικές τους επιχειρήσεις ενάντια στους Σοβιετικούς.

Για τους οποίους ήταν τεράστιο ντεσαβαντάζ οι χακί στολές (μόνο στα τέλη Γενάρη του ’40 άρχισαν να χορηγούν λευκές στολές παραλλαγής στους στρατιώτες) και οι πολικές θερμοκρασίες.

Κάποιες στρατιωτικές μονάδες έχασαν από κρυοπαγήματα το 10% της συνολικής τους δύναμης πριν ακόμα περάσουν τα σύνορα. Χιλιάδες άλλοι έχασαν τη ζωή τους από τις δυσμενέστατες υγειονομικές συνθήκες.

Οι αμυνόμενοι εφάρμοσαν ιδανικά τακτικές ανορθοδόξου πολέμου. Χρησιμοποίησαν τους παράγοντες της ταχύτητας, της στοχευμένης τακτικής και οικονομίας δυνάμεων. Αντιμέτωποι με ένα λαό κυνηγών, δεινών σκοπευτών, με αντοχή στο ψύχος και απαράμιλλων με τα σκι, οι Σοβιετικοί βρέθηκαν να δίνουν πραγματικό αγώνα επιβίωσης.

Το δίπτυχο «οικονομία δυνάμεων» και «δεινός σκοπευτής» περιγράφει απόλυτα τον Σίμο Χέιχε. Από την κτηνοτροφία ζούσε, από το κυνήγι και τους διαγωνισμούς σκοποβολής είχε γεμίσει τρόπαια το αγρόκτημά του. Στα 19 χρόνια του στρατεύθηκε για να εκτίσει τη μονοετή υποχρεωτική θητεία του και λόγω της ικανότητας του έγινε μέλος της Φινλανδικής Πολιτικής Φρουράς.

Όταν ήχησαν οι σειρήνες του πολέμου, ο 33χρονος Χέιχε επιστρατεύθηκε από τη φάρμα του για να κάνει αυτό που αποδείχτηκε ότι ήξερε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο στον κόσμο! Τα μόλις 160 εκατοστά του ήταν το ιδανικό κομμάτι που συμπλήρωνε το παζλ. Πέραν της στολής του, ο μοναδικός εξοπλισμός ήταν το όπλο του. Γνώριζε όμως και εφάρμοζε κάθε λεπτομέρεια που θα του έδινε πλεονέκτημα.

Χρησιμοποιούσε το θεωρητικά ξεπερασμένο μεταλλικό σκόπευτρο και όχι τηλεσκοπικό, για να περιορίζει κάθε πιθανότητα αντανάκλασης μεταλλικών στοιχείων.

Ένας επιπλέον λόγος ήταν η κίνηση. Με το τηλεσκοπικό σκόπευτρο ο ελεύθερος σκοπευτής πρέπει να σηκώνει το κεφάλι περισσότερο κατά την σκόπευση και παρατήρηση. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να διακρίνει, προτού τον διακρίνουν, αρκετούς εχθρικούς snipers.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του φινλανδικού στρατού σκότωσε 259 τέτοιους, καθώς προϊόντος του χρόνου οι Σοβιετικοί δοκίμασαν τα πάντα για να τον εξοντώσουν.

Χτυπούσαν «τυφλά» με όλα τα μέσα τις πιθανές θέσεις του και έστηναν παντού ελεύθερους σκοπευτές. Μόνο στις 21 Δεκεμβρίου του ’39 ο «φονιάς» – φάντασμα υπολογίζεται ότι άφησε νεκρούς στο πεδίο της μάχης 25 Ρώσους στρατιώτες. Το γεγονός καταγράφηκε στις τοπικές εφημερίδες ως το «Χριστουγεννιάτικο δώρο του Σίμο στη Φινλανδία».

Ως ρεκόρ του πάντως μέσα σε μια ημέρα έχουν καταχωρηθεί 40 εκτελέσεις. Ο «αόρατος εχθρός» έμεινε τέτοιος για τους Σοβιετικούς έως τις 6 Μαρτίου του ’40, μία εβδομάδα πριν από το τέλος του πολέμου. Τότε, μια σφαίρα τον βρήκε στην κάτω αριστερή γνάθο και τον άφησε αναίσθητο. Όχι όμως αμέσως…

Βρέθηκε και διασώθηκε από συμπολεμιστές του, που δίκην υπερβολής ανέφεραν αργότερα ότι «το μισό του κεφάλι έλειπε». Ο Χέιχε υποβλήθηκε σε ανακατασκευαστική χειρουργική επέμβαση και παρέμεινε σε κώμα για μία εβδομάδα. Κατά διαβολική σύμπτωση, ο ήρωας των Φινλανδών στον πόλεμο ανένηψε την ημέρα που αυτός ολοκληρώθηκε, με τη συνθήκη ειρήνης της Μόσχας (13/03).

Η Φινλανδία απώλεσε το 11% των εδαφών της και το 30% των γεωοικονομικών πηγών της, που πέρασαν στην κατοχή της Σοβιετικής Ένωσης. Κατάφερε, ωστόσο, να διατηρήσει την ανεξαρτησία της και προκάλεσε τεράστιες απώλειες στην ΕΣΣΔ, που κατέληξε και με τραυματισμένη τη διεθνή της φήμη.
Οι νεκροί και αγνοούμενοι των Φινλανδών υπολογίστηκαν σε 26.000, ενώ των Σοβιετικών σε περίπου 127.000! Υπερτριπλάσιος ήταν και ο αριθμός των τραυματιών για τους εισβολείς, που απέτυχαν στον αντικειμενικό τους στόχο, την κατάκτηση δηλαδή όλης της σκανδιναβικής χώρας.

Ο Χέιχε χρειάστηκε πολλά χρόνια για να συνέλθει από τα βαριά τραύματα που υπέστη.

Η σφαίρα του είχε σπάσει το σαγόνι και είχε διαλύσει το αριστερό του μάγουλο. Αισθητικά η ζημιά ήταν πάντα ορατή, οργανικά όμως συνήλθε και έφτασε έως τα βαθιά γεράματα.

Με το βαθμό του ανθυπολοχαγού πια – κανείς άλλος στρατιώτης στην ιστορία του Φινλανδικού στρατού δεν προήχθη τόσο γρήγορα από δεκανέας – έγινε μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κυνηγός ταράνδων και εκτροφέας σκύλων.

Σύντροφο του στο κυνήγι είχε κάποιες φορές τον μακροβιότερο πρόεδρο της χώρας (1956-1982) Ούρο Κέκονεν. Τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε σε ένα μικρό χωριό, το Ρουοκολάχτι, κοντά στα σύνορα με τη Ρωσία. Πέθανε το 2002 σε ηλικία 96 ετών και κηδεύτηκε ασφαλώς με τις τιμές εθνικού ήρωα.

Οι Φινλανδοί έχουν τη λέξη «Sisu» για αυτό που λέμε εμείς «κότσια» και κάθε αναφορά της παραπέμπει στον Σίμο Χέιχε. Αν ήταν Βρετανός ή Αμερικανός, θα ήταν διάσημος ως ένας από τους πιο σκληρούς και αποτελεσματικούς μαχητές της ιστορίας.

Αν αναρωτηθήκατε για ποιον λόγο ο στρατιώτης που τον τραυματίστηκε δεν τον αποτέλειωσε, ο λόγος είναι ότι ο Χέιχε πρόλαβε να πιάσει το όπλο του, να σημαδέψει, να αφαιρέσει μία ακόμα ζωή και να δώσει παράταση 63 χρόνων στη δική του.

Ούτε τότε, με μια σφαίρα καρφωμένη στη γνάθο, στάθηκε κάτι δυνατό για να διαταράξει την αφοσίωση αυτού του υπερανθρώπου στο στόχο…