Η αιματηρή εμφύλια σύγκρουση στη Ρουάντα, που εκτυλίχθηκε σε μια από τις πλέον άγριες και τραγικές γενοκτονίες με περισσότερα από οχτακόσιες χιλιάδες χιλιάδες θύματα. Αφορμή ήταν η δολοφονία του προέδρου της χώρας αλλά τα αίτια ήταν πολύ βαθύτερα, με ρίζες στις εμφύλιες διαμάχες αλλά και στον ρόλο των ξένων δυνάμεων.
Η Ρουάντα θυμάται και μαζί της όλος ο κόσμος μια από τις πιο αιματηρές γενοκτονίες του 20ου αιώνα σε αυτή τη χώρα πριν από 30 χρόνια. Με αφορμή την δολοφονία του τότε προέδρου της Ρουάντας τη νύχτα της 6ης Απριλίου του 1994, εξτρεμιστές Χούτου επιτέθηκαν αδιακρίτως εναντίον κάθε μέλους της φυλής των Τούτσι αλλά και μετριοπαθών Χούτου σφαγιάζοντας μέσα σε 100 μέρες περισσότερους από 800 χιλιάδες ανθρώπους. Κάθε χρόνο ανακαλύπτονται νέοι ομαδικοί τάφοι και υπάρχουν 20 μνημεία θυμάτων υπό την προστασία της UNESCO.
Στο σημείο όπου βρίσκονται θαμμένα 250.000 θύματα της γενοκτονίας στην πρωτεύουσα Κιγκάλι, νυν και πρώην ηγέτες του κόσμου απέτισαν φόρο τιμής στη μνήμη των νεκρών.
«Πολίτες των χωρών που εκπροσωπούνται εδώ σήμερα έστειλαν επίσης τα παιδιά τους να υπηρετήσουν στην ειρηνευτική δύναμη στη Ρουάντα. Αυτοί οι στρατιώτες δεν απογοήτευσαν τη Ρουάντα, ήταν η διεθνής κοινότητα που μας απογοήτευσε. Είτε από αδιαφορία είτε από δειλία», διαμήνυσε ο πρόεδρος της Ρουάντας, Πωλ Καγκαμέ.
Επί τρεις μήνες οι ομάδες θανάτου Χούτου οπλισμένοι με μαχαίρια και φανατισμένοι από την ραδιοτηλεοπτική προπαγάνδα εξόντωναν τους Τούτσι αποκαλώντας τους «κατσαρίδες» ακόμα και μέσα σε εκκλησίες όπου αναζητούσαν καταφύγιο, αναγκάζοντας δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν με κάθε τρόπο τη χώρα προς το γειτονικό Κογκό.
Βρετανία: Θα στέλνει τους παράτυπους μετανάστες στη Ρουάντα
Στις 4 Ιουλίου του ίδιου χρόνου οι δυνάμεις του Πατριωτικού Μετώπου της Ρουάντα υπό την ηγεσία των Τούτσι καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα και βάζουν τέλος στη σφαγή ενώ 2 εκατομμύρια Χούτου καταφεύγουν στο Ζαΐρ φοβούμενοι αντεκδίκηση.
Τουλάχιστον 250.000 γυναίκες βιάστηκαν τότε. Μία από αυτές αποφάσισε να κρατήσει το μωρό της, παρά τις αντιρρήσεις των δικών της.
«Οι συγγενείς της μητέρας μου (Τούτσι) με αποκαλούσαν «γενοκτονική» και η πλευρά του πατέρα μου (Χούτου) με φώναζαν φίδι. Ανάμεσά τους δεν ήξερα ποια ήμουν. Καταλαβαίνω ότι δεν ήταν εύκολο να με αγαπήσουν, αλλά τους συγχωρώ», δηλώνει η Άγκνες, η κόρη του θύματος βιασμού.
Τα αίτια του εμφυλίου και ο ρόλος των ξένων χωρών στο διχασμό αποτελεί αντικείμενο ιστορικής μελέτης. Για τους πολίτες της χώρας ζητούμενο παραμένει η επούλωση του τραύματος ώστε να οικοδομήσουν ένα νέο καλύτερο μέλλον.
