Αρθρογράφος: Βασίλης Καπούλας

“Mε την Τουρκία, το πρόβλημα είναι η θέση της στο ΝΑΤΟ και όχι η Αρμενία. Το επόμενο έτος, ξεχάστε τη γενοκτονία των Αρμενίων. Ας κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με την εκδίωξη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ”.

Όταν σε πολύ γνωστά think tank εμφανίζονται τέτοια άρθρα όπως αυτά του Doug Bandow του Cato Institute, τότε τα πράγματα είναι πολύ άσχημα για την Τουρκία του Ερντογάν.

Ο Doug Bandow είναι ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Cato, ειδικεύεται στην εξωτερική πολιτική και τις πολιτικές ελευθερίες. Εργάστηκε ως ειδικός βοηθός του Προέδρου Ronald Reagan και εκδότης του πολιτικού περιοδικού Inquiry. Γράφει τακτικά για κορυφαίες εκδόσεις όπως το περιοδικό Fortune, το National Interest, τη Wall Street Journal και τους Washington Times.

Ο Doug Bandow μιλά επί της ουσίας για “άμεση σύσταση μηχανισμού εκδίωξης της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ”. Είναι γνωστό πως η Συμμαχία δεν έχει τέτοιον μηχανισμό , κάτι που το γνωρίζει και το εκμεταλλεύεται πλήρως η Άγκυρα!

Γι αυτό και προτείνει να ξεκινήσει άμεσα η συζήτηση αυτή, ώστε του χρόνου η Τουρκία να μην βρίσκεται στην Ατλαντική Συμμαχία.

Δεν μένει μόνο εκεί. Μιλά και για επιβολή πολύ σκληρών κυρώσεων που θα διαλύσουν την Τουρκία.

Αντιμετωπίζει δε την Τουρκία ως θανάσιμο εχθρό καθώς όπως λέει “Μόνο αν πληρώνεσαι από την Άγκυρα ή έχεις τουρκικό αίμα υποστηρίζεις πλέον την Τουρκία”.

Διαβάστε επίσης

“Πολιτικό πλήγμα στον Ερντογάν η Αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων”

Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έκανε αυτό που θεωρείται ως γενναίο βήμα: κατήγγειλε τη γενοκτονία του 1915 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία εναντίον του αρμενικού πληθυσμού. Περίπου 1,5 εκατομμύρια άνθρωποι χάθηκαν.

Ο Μπάιντεν είπε:

«Κάθε χρόνο αυτήν την ημέρα, θυμόμαστε τις ζωές όλων εκείνων που πέθαναν στην γενοκτονία των Αρμενίων της Οθωμανικής εποχής και δεσμευόμαστε να αποτρέψουμε μια τέτοια θηριωδία από να ξανασυμβεί ξανά».

Ποιος θα μπορούσε ενδεχομένως να αντιταχθεί σε τέτοια ασυνήθιστα, ακόμη και θεμελιώδη συναισθήματα; Η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Τουρκίας. Εδώ και χρόνια οι εκπρόσωποι ομάδων συμφερόντων που δρούσαν υπέρ της Άγκυρας μαζί με τουρκικές ομάδες μάχονταν τους εκπροσώπους των Αρμενίων και των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων, σχετικά με το εάν το Κογκρέσο και ο πρόεδρος θα εξέφραζαν τη γνώμη τους για αυτό το σκοτεινό ιστορικό ζήτημα. Η παράξενη μάχη για το πώς να χαρακτηριστούν τα γεγονότα δεκαετιών του παρελθόντος ήταν από τις πιο πικρές που καταναλώνουν τακτικά την Ουάσιγκτον.

“Η Άγκυρα έχει χάσει έδαφος και μας προκαλεί ζημιά”

Τα τελευταία χρόνια, η Άγκυρα έχει χάσει έδαφος.

Με τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να δημιουργεί ένα αυταρχικό κράτος, να συλλάβει Αμερικανούς πολίτες, να πολεμά το Ισραήλ, να φλερτάρει με εδαφικές συγκρούσεις με Ελλάδα και Κύπρο, να προωθεί τις ισλαμικές δυνάμεις, να συγκρούεται με το ISIS, να επιτίθεται στους Κούρδους συμμάχους των ΗΠΑ στην Συρία, να παρεμβαίνει στρατιωτικά στη Λιβύη και συνεργάζεται με τη Ρωσία.

Η Τουρκία έχει μείνει με λίγους φίλους στην Αμερική.

“Μόνο αν πληρώνεσαι από την Άγκυρα ή έχεις τουρκικό αίμα υποστηρίζεις πλέον την Τουρκία”

Κανένας, εκτός αν έχει τουρκικό αίμα ή βρίσκεται στην τουρκική μισθοδοσία, δεν έχει κανένα λόγο να υπερασπιστεί την τουρκική κυβέρνηση.

Δεν υπάρχει πολιτική ποινή για έναν πολιτικό των ΗΠΑ να αγνοεί τις καταγγελίες της Άγκυρας και να αψηφά τις εντολές της.

“Διαζύγιο άμεσα – Παίρνουμε τα πυρηνικά και τους στρατιώτες μας από Τουρκία”

Πράγματι, αν είχα τον έλεγχο, τα πυρηνικά όπλα της Αμερικής θα βγαίναν αύριο από το Incirlik. Όλες οι άλλες στρατιωτικές δυνάμεις θα βρίσκονταν στη διαδικασία μετάβασης σε βάσεις εκτός της Τουρκίας.

Και η Ουάσιγκτον θα συζητούσε με άλλα μέλη του ΝΑΤΟ πώς να αποβάλει ή να περιορίσει την Άγκυρα για να εξαλείψει τον κίνδυνο μιας πέμπτης φάλαγγας εντός της Διατλαντικής Συμμαχίας.

Το καλύτερο για τις ΗΠΑ σήμερα θα ήταν ένα αστικό διαζύγιο και όχι η συνεχιζόμενη μάχη για το μέλλον της σχέσης. Τον Ερντογάν μπορεί να τον εμπιστευτεί κάποιος για να κάνει κακό  σε συμμαχικά κράτη και στον τουρκικό λαό.

“Τον επόμενο χρόνο διώχνουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ”

Το επόμενο έτος, ξεχάστε τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Ας κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση για να διώξουμε την Τουρκία από το ΝΑΤΟ.

Ως θέμα ιστορίας κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου, όπως ονομαζόταν αρχικά ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ένας αδύναμος κρίκος των Κεντρικών Δυνάμεων, δέχτηκε επίθεση από την Αντάντ. Οι Οθωμανοί περίμεναν πως μια απώλεια θα οδηγήσει σε διάλυση της χώρας τους. Έτσι πίστευαν ότι ήταν βρίσκονταν σε μάχη επιβίωσης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση συμμετείχε σε μαζική βία και δολοφονία του χριστιανικού εθνοτικού αρμενικού πληθυσμού. Αυτό που συνέβη ήταν ένα τρομερό λάθος ανεξάρτητα από τις ακριβείς προθέσεις και τα αποτελέσματα. Η «γενοκτονία» είναι ένας τεχνικός όρος με συγκεκριμένη έννοια. Το γεγονός ότι αυτό που συνέβη 106 χρόνια ταιριάζει με τον επίσημο ορισμό της γενοκτονίας δεν έχει καμία σημασία σήμερα.

Τα θύματα είναι νεκρά και δεν μπορούν να επανέλθουν. Η περιουσία που κατασχέθηκε έχει καταργηθεί. Η γη που κατασχέθηκε έχει διανεμηθεί. Εκείνοι που διέταξαν και έκαναν τις φρικαλεότητες έχουν πεθάνει. Η κυβέρνηση που είναι υπεύθυνη για το έγκλημα εξαφανίστηκε μετά το τέλος του πολέμου. Ακόμη και η χώρα που φταίει εξαφανίστηκε. Αυτό που έχει εξελιχθεί έκτοτε είναι διαφορετικό: διαφορετικοί αξιωματούχοι σε μια διαφορετική κυβέρνηση αποφασίζουν για μια διαφορετική γη που λειτουργεί με διαφορετικούς τρόπους ενώ επιβλέπουν διαφορετικούς ανθρώπους.

Το αν η Οθωμανική Αυτοκρατορία διέπραξε γενοκτονία ή όχι είναι μια μεγάλη ερώτηση για ακαδημαϊκή συζήτηση. Αλλά ποιο είναι το νόημα να το συνεχίζουμε σήμερα;

Στην πραγματικότητα, η διαμάχη δεν έχει ουσιαστικά καμία σχέση με τις τρομερές ενέργειες που διαπράχθηκαν πριν από έναν αιώνα. Αντίθετα, έχει να κάνει με την Τουρκική Δημοκρατία σήμερα.

Με λίγα λόγια: είναι ένα πολιτικό όπλο για να χτυπήσουμε την Άγκυρα.

Φυσικά, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η Τουρκία είναι ένας ελκυστικός και άξιος στόχος. Αυτό που απομένει μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες ολοένα και πιο διεφθαρμένης και αυταρχικής διακυβέρνησης από τον Ερντογάν υπό το παραπλανητικό όνομα “Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης”, είναι μόνο μια κατ επίφαση δημοκρατία.

“Δεν υπάρχει Δημοκρατία – Φωτιά στο Ράιχσταγκ”

Χρησιμοποίησε βάναυσα την απόπειρα πραξικοπήματος πριν από πέντε χρόνια ως τη φωτιά του στο Ράιχσταγκ, συγκεντρώνοντας αντιπάλους, επικριτές, φυλακίζοντας δεκάδες χιλιάδες από αυτούς και εξαναγκάζοντας πολλούς περισσότερους να εκδιωχθούν από τα σχολεία, τις δουλειές τους και τα σπίτια τους.

Έχοντας αρχικά περάσει κάποιες φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, η κυβέρνηση του ΑΚΡ έδειξε αυξανόμενη περιφρόνηση για τα πολιτικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες και έχει προχωρήσει σε ευρεία καταστολή των αντιπάλων τους από την απόπειρα πραξικοπήματος το 2016.

Οι συνταγματικές αλλαγές που εγκρίθηκαν το 2017 συγκέντρωσαν την εξουσία στα χέρια του προέδρου. Ενώ ο Ερντογάν συνεχίζει να ασκεί τεράστια δύναμη στην τουρκική πολιτική, οι νίκες της αντιπολίτευσης στις δημοτικές εκλογές του 2019 και ο αντίκτυπος της πανδημίας COVID-19 στην ήδη ασταθή οικονομία έχουν δώσει στην κυβέρνηση νέα κίνητρα για την καταστολή της διαφωνίας και τον περιορισμό του δημόσιου λόγου.

“Η Τουρκία έχει διαλύσει τη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ”

Ταυτόχρονα, η Άγκυρα έχει γίνει κακόβουλος περιφερειακός παράγοντας.

Αμερικανοί αξιωματούχοι δεν μπορούν πλέον να ισχυριστούν με αξιοπιστία ότι η Τουρκία είναι ένας κρίκος ασφαλείας, το νοτιοανατολικό θεμέλιο του ΝΑΤΟ ενάντια σε μια επιθετική Μόσχα και ένα μοντέλο φιλελεύθερης δημοκρατικής διακυβέρνησης για τους Μουσουλμάνους.

Ακόμα κι αν κάποτε ήταν αλήθεια, και το επιχείρημα ήταν υπερβολικό, αυτό δεν συνέβη εδώ και δεκαετίες.

Το επόμενο έτος, ξεχάστε τη γενοκτονία των Αρμενίων.

Ας κάνουμε μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με την απομάκρυνση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ, τον συντονισμό με την Ευρώπη ως απάντηση στην καταστροφική συμπεριφορά της Άγκυρας σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, και την επιβολή κυρώσεων Μαγκίτσκι εναντίον του Ερντογάν και των πιστών του υπηρετών, που έχουν καταστρέψει την τουρκική δημοκρατία.

Κάτι τέτοιο θα εξυπηρετούσε έναν χρήσιμο σκοπό – και θα διατηρούσε τους ίδιους εκπροσώπους ομάδων συμφερόντων και τις ομάδες δημοσίου συμφέροντος εξίσου απασχολημένους και καλά πληρωμένους.