Κατοπτρισμό ονομάζουν οι φυσικοί την αντανάκλαση των σωμάτων, χωρίς τη βοήθεια του κατόπτρου.

Στις αμμώδεις πεδιάδες της Κάτω Αιγύπτου, που καταπλημμυρίζονταν συχνά από τα νερά του Νείλου, είχε παρατηρηθεί πολλές φορές το φαινόμενο να εμφανίζονται συστοιχίες δέντρων, οικίες, αλλά και χωριά ολόκληρα, χωρίς να υφίσταντο πραγματικά, αλλά εξαιτίας της κατοπτρικής αντανάκλασης.

Μάλιστα, όταν τα γαλλικά στρατεύματα βρίσκονταν στην Αίγυπτο, συχνά είχαν πέσει θύματα αυτού του σαγηνευτικού και απατηλού φαινομένου. Οι Γάλλοι έβλεπαν από μακριά, στις κατακεκαυμένες εκείνες πεδιάδες, σπίτια και βλάστηση και έτρεχαν προς τα εκεί. Όσο, όμως, προχωρούσαν προς το μέρος τους, τόσο εκείνα απομακρύνονταν και πάσχιζαν να τα εντοπίσουν, μάταια, φυσικά.

Άλλωστε, από την ίδια αιτία, συχνά οι ναυτικοί έχαναν τη ρότα τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, είχαν αναφερθεί περιστατικά έντονου κατοπτρισμού, κατά τα οποία έμπειροι θαλασσόλυκοι πείθονταν για την ύπαρξη μιας νήσου μαγικής, την οποία και κυνηγούσαν παθιασμένα και που πότε εμφανιζόταν στον ορίζοντα και πότε καταβυθιζόταν.

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1835, κάτοικοι πεδιάδων της αγγλικής υπαίθρου παρατήρησαν έκπληκτοι στον ουρανό ένα απολύτως παράδοξο φαινόμενο. Γύρω στις 5 το απόγευμα, είδαν στο νεφελώδες στερέωμα πολυάριθμο σώμα ιππέων, ένστολους και με προτεταμένα τα ξίφη τους, να παρελαύνει σε στοίχιση των πέντε ατόμων και μετέπειτα, σε στοίχιση των δύο ατόμων.

Eπιστήμονες διηγούνταν πολλά παρόμοια φαινόμενα. Κάποιος περιηγητής, που βρισκόταν στην κορυφή των Πυρηναίων, παρατήρησε ότι η δική του η σκιά, καθώς επίσης και οι σκιές των δύο συντρόφων του, απεικονίστηκαν ολόκληρες πάνω σε νέφος, σε μικρή απόσταση από το σημείο που στέκονταν, τόσο καθαρά και με τέτοια λεπτομερή ευκρίνεια, που νόμισαν ότι βρίσκονταν σε δυο μέρη ταυτοχρόνως, εντελώς σοκαρισμένοι από το γεγονός. Παραδόξως, οι απεικονίσεις τους πάνω στο σύννεφο περικλείονταν από έναν κύκλο φωτεινότατο, αποτελούμενο από ζωηρά και λαμπερά χρώματα. Οι εκστατικοί περιηγητές αποκάλεσαν το αλλόκοτο φαινόμενο «Αποθέωση των Περιηγητών», καθώς αισθάνθηκαν ότι είχαν εναρμονιστεί με το Θείο.

Ένα εξαιρετικά συνταρακτικό γεγονός συνέβη στη Ρώμη στις 29 Μαρτίου του 1629, όταν πέντε ήλιοι λαμπύριζαν ταυτοχρόνως στον ιταλικό ουρανό, προξενώντας δέος και πανικό.

Αρκετά χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 12 Μαΐου του 1837, πολλοί ήλιοι φώτιζαν συγχρόνως τον ουράνιο θόλο της Βαυαρίας και παρέμειναν στη θέση τους για πολλές ώρες, δημιουργώντας ένα πραγματικά απόκοσμο, όσο και μαγικό θέαμα.

Όλα αυτά τα φαινόμενα προέρχονταν από την αντανάκλαση, βεβαίωναν οι φυσιολόγοι.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΙΩΝΙΚΗ ΜΕΛΙΣΣΑ», στις 25/04/1851…