Από τα πιο περίεργα επεισόδια της ιστορίας του Χριστιανισμού είναι και η συνάντηση του περίφημου Μάγου Σίμωνος και του Απόστολου Πέτρου, μια συνάντηση η οποία κατέληξε σχεδόν σε μονομαχία μεταξύ τους.

Διηγούνταν ότι ο Μάγος Σίμων είχε έναν μεγαλόσωμο σκύλο, ο οποίος στεκόταν πάντα κοντά στην πόρτα του σπιτιού του και κατασπάραζε όλους όσους δεν ήθελε να δεχτεί μέσα ο τρομερός μάγος-κύριός του. Ο Απόστολος Πέτρος, θέλοντας να συναντήσει τον Μάγο Σίμωνα και να μιλήσει μαζί του, διέταξε το πανούργο ζώο να μπει μέσα και να τον αναγγείλει στον αφέντη του με ανθρώπινη φωνή.

Ο σκύλος έγινε αμέσως ήρεμος σαν αρνάκι και, μπαίνοντας στο σπίτι του Μάγου, εκπλήρωσε τη διαταγή του Πέτρου, προς μεγάλη έκπληξη του κυρίου του.

Ο Μάγος Σίμων, τότε, για να αποδείξει στον Πέτρο ότι είχε την ίδια δύναμη με αυτόν, διέταξε τον πιστό του φύλακα να απαντήσει στον επισκέπτη ότι μπορούσε να μπει ελεύθερα στην οικία του. Το υπάκουο ζώο εκπλήρωσε αμέσως την επιθυμία του αφέντη του.

Κατόπιν τούτου, ο Απόστολος Πέτρος, επειδή δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον πανίσχυρο Μάγο στην πρώτη τους συνάντηση, έφυγε με τη βεβαιότητα ότι θα έβρισκε μια πιο κατάλληλη περίσταση να συναγωνιστεί μαζί του.

Ύστερα από λίγες μέρες, ο Μάγος Σίμων διακήρυξε ότι ήταν ικανός να πετάξει στον αέρα και πραγματικά υψώθηκε στον ουρανό σαν πουλί πάνω σ’ ένα πύρινο άρμα.

Ο Απόστολος Πέτρος, όμως, που τον παρακολουθούσε από κάτω, επειδή είχε πια εξαντληθεί η υπομονή του κι επιθυμούσε να τον τιμωρήσει, κατόρθωσε με τις προσευχές του στον Θεό, να γκρεμίσει το άρμα του στη γη. Πέφτοντας ο Μάγος, έσπασε τα πόδια του και έμεινε επί ώρες αναίσθητος.

Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Νέρων, όταν έμαθε το αποτέλεσμα του αγώνα των δύο αυτών αντρών, παραδέχτηκε την υπεροχή του Αποστόλου Πέτρου και την απέδωσε στην υποστήριξη κάποιου ισχυρού Θεού του.

Ο Μάγος Σίμων δεν ήταν από τους κοινούς θαυματοποιούς της εποχής του. Υπήρξε ο ιδρυτής και ο πρώτος αρχηγός των «Γνωστικών», ενός συλλόγου μυστικοπαθών, οι οποίοι επικοινωνούσαν με τα πονηρά, ακάθαρτα πνεύματα και τους δαίμονες.

Ο Σίμων διακήρυσσε, επίσης, ότι αν του έκοβαν ποτέ το κεφάλι, είχε την ικανότητα να αναστηθεί μετά από τρεις ημέρες! Όταν, όμως, αργότερα ο Αυτοκράτορας Νέρων διέταξε την αποκεφάλισή του, ο δυστυχής Μάγος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στη ζωή, φυσικά.

Πολλά παράδοξα και υπερφυσικά γεγονότα αποδίδονταν και στον ονομαστό φιλόσοφο και ιατρό των πρώτων μεταχριστιανικών χρόνων, τον Απολλώνιο τον Τυανέα, τον οποίο βιογράφησε ο ιστορικός Φιλόστρατος.

Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς γεννήθηκε δύο χρόνια μετά τον Χριστό και έφτασε σε ηλικία 130 ετών. Στο μακρό αυτό διάστημα της ζωής του επιχείρησε πολυάριθμα ταξίδια και επισκέφτηκε πάμπολλα μέρη της Γης, για να πλουτίσει τις γνώσεις του και για να σπουδάσει τη Μαγεία.

Άλλωστε, γι’ αυτόν τα ταξίδια ήταν-όπως βεβαίωνε ο ίδιος-παιχνίδι, γιατί είχε τη δύναμη να πάει απ’ την Ευρώπη στην Ασία από τη μια στιγμή στην άλλη!

Είχε, επίσης, την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε ό,τι έβαζε στον νου του. Μπορούσε, λοιπόν, να γίνεται δέντρο, πουλί, λιθάρι… Επιπλέον, είχε τη δύναμη να προσκαλεί κοντά του τα πνεύματα των νεκρών κι έτσι, προφήτευε με ασφάλεια τα μελλούμενα.

Μια μέρα, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, τον καιρό που βρισκόταν στη Ρώμη, είχε μπει σ’ ένα σπίτι και προσπαθούσε να αναστήσει κάποια κοπέλα, η οποία είχε πεθάνει λίγες ώρες μετά την τελετή του γάμου της.

Επειδή οι παρευρισκόμενοι εξέφραζαν την έκπληξή τους και τη δυσπιστία τους για το πρωτοφανές γεγονός, που επρόκειτο να εξελιχθεί μπροστά στα μάτια τους, ο Απολλώνιος γύρισε και τους είπε:

Αμέσως, τότε, το πλήθος βγήκε από το σπίτι κι έτρεξε προς τα ανάκτορα, θέλοντας να βεβαιωθεί αν ο Απολλώνιος έλεγε την αλήθεια. Πράγματι, ένας κεραυνός είχε πέσει στην αίθουσα όπου παρέθετε συμπόσιο ο Νέρων και είχε συντρίψει το κύπελλο που έφερνε στα χείλη του ο Αυτοκράτορας, χωρίς, όμως, να του προξενήσει κάποιο κακό.

Όταν έπεσε κάποτε μια μεγάλη επιδημία στην Έφεσο, κάλεσαν εκεί τον Απολλώνιο, που, όπως προαναφέρθηκε, ήταν και ιατρός. Εκείνος, αφού συγκέντρωσε όλους τους κατοίκους σε μια πλατεία, τους είπε:

Τότε, οι παριστάμενοι, των οποίων κινήθηκε η περιέργεια, τον ρώτησαν σε ποιο μέρος βρισκόταν ο Διάβολος. Ο Απολλώνιος, σε απάντηση, τους έδειξε έναν γέροντα ζητιάνο, που καθόταν παρακεί στον ήλιο, λέγοντάς τους:

Το πλήθος, τότε, άρχισε να ρίχνει πέτρες εναντίον του ζητιάνου, ο οποίος τάφηκε κάτω από αυτές. Όταν, όμως, σε λίγο θέλησαν να τραβήξουν το πτώμα του έξω από την πόλη και να το θάψουν, αυτό που βρήκαν δεν ήταν το πτώμα ενός ανθρώπου, αλλά τον σκελετό ενός σκυλιού! Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησε το θανατικό και η αρρώστια.

Όταν ξαναπήγε αργότερα στη Ρώμη, ο Απολλώνιος κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του και οδηγήθηκε ενώπιον του δικαστηρίου. Αλλά όταν θέλησαν να διαβάσουν την κατηγορία εναντίον του, παρατήρησαν ότι τα γράμματα του κατηγορητηρίου είχαν σβηστεί!

Οι δικαστές έμειναν κατάπληκτοι από το φαινόμενο αυτό και ζήτησαν από τον κατηγορούμενο να τους το ερμηνεύσει. Ο Απολλώνιος, όμως, αντί να τους απαντήσει, περιορίστηκε απλώς να τους χαμογελάσει.

Κατόπιν, οι δικαστές είδαν να σχηματίζονται γύρω από τον κατηγορούμενο πυκνά σύννεφα καπνού, τα οποία τον τύλιξαν και τον σκέπασαν ολόκληρο. Όταν σε λίγο διαλύθηκε το νέφος, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς είχε γίνει άφαντος!

Αλλά οι συνέπειες του Απολλώνιου δε σταμάτησαν εκεί. Αργότερα, στην εποχή του Αυτοκράτορα Δομιτιανού, κατηγορήθηκε και συνελήφθη για δεύτερη φορά. Μάλιστα, ο Δομιτιανός διέταξε να τον γυμνώσουν και να του κόψουν σύρριζα τα μαλλιά και τα γένια.

Ύστερα, τον παρέλαβαν σε αυτήν την ελεεινή κατάσταση και τον έκλεισαν σε μια φυλακή, στην είσοδο της οποίας τοποθετήθηκαν άγρυπνοι φύλακες. Μα, όταν βράδιασε και μπήκαν το κελί του για να του πάνε ψωμί να φάει, βρήκαν μόνο τα δεσμά του. Ο Απολλώνιος είχε γίνει και πάλι άφαντος!

Μετά από κάμποσο καιρό, ο Απολλώνιος ξαναπαρουσιάστηκε στη Ρώμη. Αυτή τη φορά άρχισε να τρέχει έξαλλος στους δρόμους και να φωνάζει λυσσαλέα:

Μερικοί κάτοικοι προσπάθησαν να τον συλλάβουν και να τον παραδώσουν στις Αρχές. Μα, όσοι άπλωναν τα χέρια τους επάνω του, έμεναν ακίνητοι, μαρμαρωμένοι, σχεδόν απολιθωμένοι.

Στο μεταξύ, ο παντοδύναμος σοφός εξακολουθούσε να φωνάζει:

Ο ρωμαϊκός λαός έτρεξε αμέσως στα ανάκτορα κι εκεί πληροφορήθηκε ότι πραγματικά ο τρομερός Αυτοκράτορας είχε πέσει θύμα δολοφονικής απόπειρας.

Όταν μετά από καιρό πέθανε ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, οι μαθητές του διέδωσαν ότι τον είχαν παραλάβει ουράνια πνεύματα και ότι είχε αναληφθεί στους Ουρανούς, όπως ο Προφήτης Ηλίας. Και η διάδοση αυτή δεν ήταν δύσκολο να γίνει πιστευτή απ’ τον λαό, αφού όλη σχεδόν η ζωή του αινιγματώδους αυτού φιλοσόφου ήταν γεμάτη από μυστήρια και γρίφους!

Μα, υπήρξαν και άλλοι επιφανείς άνθρωποι, που έρχονταν σε επικοινωνία με τα πνεύματα και κατόρθωναν έτσι να προβλέπουν το μέλλον και να προφητεύσουν. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονταν οι Αλεξανδρινοί φιλόσοφοι Πλωτίνος, Πορφύριος και Ιάμβλιχος.

Κατά την εποχή των Αυτοκρατόρων, η μαγεία ήταν τόσο διαδεδομένη στη Ρώμη, ώστε παρουσιάζονταν διάφοροι τσαρλατάνοι και παρίσταναν τους μάγους, εξαπατώντας τους αφελείς και τρομοκρατώντας τους εύπιστους. Γι’ αυτό και οι Αυτοκράτορες τούς καταδίκαζαν κάθε τόσο σε εξορία, συμπεριλαμβάνοντας κάποτε κάτω από αυτή τη γενική διάταξη και προσωπικούς εχθρούς τους, που δεν είχαν καμία σχέση με τον Διάβολο και τη μαγεία.

Όταν βασίλευε στη Ρώμη ο Φλάβιος Βαλέντιος, κοινώς Ουάλης, είχε σχηματιστεί εναντίον του μια συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν πολλά διακεκριμένα πρόσωπα. Μια μέρα, λοιπόν, οι συνωμότες θέλησαν να μάθουν ποιος θα ήταν ο διάδοχος του Αυτοκράτορα μετά τη δολοφονία του και έτσι, μαζεύτηκαν γύρω από ένα τραπέζι, όπου ήταν χαραγμένα όλα τα γράμματα του αλφαβήτου. Στο μέσον του μαγικού αυτού τραπεζιού υπήρχε ένας δείκτης, τον οποίο άρχισαν να περιστρέφουν.

Τα πρώτα τρία γράμματα στα οποία στάθηκε ο δείκτης ήταν τα εξής: Θ,Ε,Ο. Ο Αυτοκράτορας Ουάλης, όμως, κατόρθωσε να μάθει τα πάντα σχετικά με τη συνωμοσία που στηνόταν εναντίον του και προκειμένου να προλάβει την προφητεία, σκότωσε πολλούς σημαντικούς υπηκόους του, των οποίων το όνομα άρχιζε με τα παραπάνω γράμματα.

Εν τούτοις, όμως, δε γλίτωσε από το πεπρωμένο του. Κατά διαβολική σύμπτωση, τον διαδέχτηκε στον θρόνο κάποιος Θεό-δωρος!

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 28/01/1932…