Ο συγγραφέας Θανάσης Νάσιουτζικ είναι ο άνθρωπος που σόκαρε την κοινωνία της δεκαετίας του ’80, καθώς κατηγορήθηκε για τον φόνο του φίλου του, επίσης συγγραφέα, Θανάση Διαμαντόπουλου.

Το δικαστικό θρίλερ που κράτησε 10 χρόνια, έμεινε γνωστό και ως «Έγκλημα στο Κολωνάκι». Τόπος του εγκλήματος ήταν η πολυκατοικία όπου διέμενε το θύμα, στην οδό Διδότου 3, στο Κολωνάκι. Εκεί ζούσε μόνος ο Διαμαντόπουλος, καθότι ήταν χήρος.

Βρέθηκε νεκρός μέσα σε ένα λουτρό αίματος, στις 24 Σεπτεμβρίου του 1984. Μετά από καταγγελία του γιου του θύματος, ο Θανάσης Νάσιουτζικ συνελήφθη. Τον Απρίλιο του 1986 ξεκίνησε η δίκη του που κράτησε 10 ολόκληρα χρόνια και αναδείχτηκε ως μία από τις κορυφαίες σύγχρονες δικαστικές συγκρούσεις. Στο δικαστήριο αναμετρήθηκε το βαρύ πυροβολικό της ελληνικής δικηγορίας.

Στο πλευρό του κατηγορούμενου βρέθηκαν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος, ο Αντώνης Φούσσας και Αριστείδης Οικονομίδης. Επικεφαλής της πολιτικής αγωγής ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος. Ο κατηγορούμενος αρχικά κρίθηκε ένοχος και οδηγήθηκε στη φυλακή, αλλά άσκησε έφεση και αθωώθηκε.

Η οικογένεια του θύματος ζήτησε την αναίρεση της αθώωσης του Νάσιουτζικ και έστειλε την υπόθεση στον Άρειο Πάγο. Μετά από συνολικά τέσσεις δίκες, αρκετούς μήνες φυλάκισης και μια απόδραση στο Παρίσι, ο κατηγορούμενος αποφυλακίστηκε τελικά το 1995. Η δίκη του κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού αλλά και του Τύπου.

Οι αντιπαραθέσεις δικηγόρων, ιατροδικαστών, ακόμα και συγκοινωνιολόγων συγκλόνισαν το ακροατήριο. Η κόρη του Θανάση Νάσιουτζικ, Παυλίνα, το 2009, αποκάλυψε στη «Μηχανή του Χρόνου» μια απίστευτη ιστορία που διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια της δεύτερης δίκης του πατέρα της, μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Ο Βαγγέλης Ρωχάμης, που είχε γίνει φίλος με τον κατηγορούμενο μέσα στη φυλακή, μπήκε μεταμφιεσμένος μέσα στη δικαστική αίθουσα και πρότεινε στον Νάσιουτζικ να τον βοηθήσει να αποδράσει.

Ο Ρωχάμης και το σχέδιο απόδρασης του Νάσιουτζικ (απόσπασμα από το βιβλίο «Ιστορίες από τη Μηχανή του Χρόνου» των Χ. Βασιλόπουλου και Δ. Πετρόπουλου).

«Στη φυλακή ο Νάσιουτζικ γνωρίστηκε με διαβόητους κακοποιούς, ανάμεσα στους οποίους και με τον διάσημο δραπέτη, τον Βαγγέλη Ρωχάμη. Μεταξύ των δύο φυλακισμένων υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια.

Ο Νάσιουτζικ περιέγραφε τον Ρωχάμη ως «Ρομπέν των Δασών» και εκτιμούσε την εξυπνάδα του και το γεγονός ότι διάβαζε βιβλία, παρά τις περιορισμένες γραμματικές του γνώσεις. Όσο ο Νάσιουτζικ εξέτιε την ποινή του, ο Ρωχάμης θα καταφέρει να αποδράσει και θα γίνει και πάλι ο υπ’ αριθμόν ένα καταζητούμενος στην Ελλάδα, με την Ελληνική Αστυνομία να τον ψάχνει παντού χωρίς αποτέλεσμα.

Στο Εφετείο, όπου γίνεται η νέα δίκη του Νάσιουτζικ, η αίθουσα είναι κατάμεστη από συγγενείς, φίλους, δημοσιογράφους , ακόμα και από περίεργους, οι οποίοι έλκονται από τα δικαστικά δράματα. Η πολύκροτη υπόθεση έχει πάλι συγκεντρώσει όλα τα βλέμματα πάνω της.

Μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας πλησιάζει τον κατηγορούμενο, κάθεται δίπλα του και αρχίζει να συνομιλεί μαζί του με εγκαρδιότητα. Ο Νάσιουτζικ δείχνει ευχαριστημένος και ανταποκρίνεται σε ό,τι ακούει από το στόμα της. Η Παυλίνα Νάσιουτζικ μας εξιστορεί την απίθανη συνάντηση του κατηγορούμενου πατέρα της και του καταζητούμενου Βαγγέλη Ρωχάμη, ο οποίος είχε εισέλθει στο δικαστήριο μεταμφιεσμένος σε … γυναίκα.

Ο διαβόητος δραπέτης, κάτω από τη μύτη δεκάδων αστυνομικών, απευθύνεται στον Νάσιουτζικ και του λέει: «Αν θες σε παίρνω τώρα και φεύγουμε. Έχω τέσσερις πέντε απ’ έξω».

Δεν ήταν αστείο. Φαίνεται ότι ο Ρωχάμης είχε σχέδιο απόδρασης και μάλιστα πολύ καλά οργανωμένο. Ο Νάσιουτζικ, ξεπερνώντας τον αρχικό αιφνιδιασμό του, απαντάει ψύχραιμα ότι δεν μπορεί να τον ακολουθήσει. Θα αρνηθεί να αποδράσει και θα ευχαριστήσει ευγενικά την … ηλικιωμένη γυναίκα. «Ήταν γενναίος. Ο Χέμινγουέι λέει ότι γενναιότητα είναι να δείχνεις ανδρεία υπό πίεση», θα σχολιάσει η Παυλίνα Νάσιουτζικ, η οποία προσθέτει ότι μόλις ο μεταμφιεσμένος δραπέτης εξαφανίστηκε από την αίθουσα, ο πατέρας της κάλεσε τις κόρες του και τους αποκάλυψε το μεγάλο μυστικό.

Οι συνήγοροί του δεν έμαθαν ποτέ ότι εκείνη η γυναίκα ήταν ο Ρωχάμης.

Ο Νάσιουτζικ προτίμησε να ζήσει όλη τη δίκη μέχρι το τέλος, με την ελπίδα ότι θα έβγαινε νικητής. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, τον δρόμο που του είχε δείξει ο Ρωχάμης τον διάλεξε μόνος του στη συνέχεια και δραπέτευσε στο εξωτερικό».