Σε μια Ελλάδα που ασφυκτιά υπό το βάρος της ακρίβειας, το κράτος επιλέγει να σφίξει ακόμα περισσότερο τον κλοιό γύρω από τους πολίτες, επιβάλλοντας δυσβάσταχτα πρόστιμα στους ιδιοκτήτες ελαιόδεντρων – ακόμα και σε όσους δεν μαζεύουν ούτε μία σταγόνα λάδι!
 

Με την Κοινή Υπουργική Απόφαση 77979/2025, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων εισάγει έναν ασφυκτικό έλεγχο μέσω του Ελαιοκομικού Μητρώου, απαιτώντας από κάθε ιδιοκτήτη με 21 ή περισσότερα ελαιόδεντρα να δηλώνει την παραγωγή του, ακόμα και αν αυτή είναι μηδενική, με ποινές που φτάνουν τα 5.000 ευρώ. Αυτή η κίνηση, που παρουσιάζεται ως «προστασία της ελαιοκομικής αλυσίδας», αποκαλύπτει την πραγματική πρόθεση του κράτους που θέλει να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής των πολιτών, πίνοντας το αίμα τους με φόρους και κυρώσεις, ακόμα και για το λάδι του σπιτιού τους!

Σοκάρει η παραδοχή Ρούμπιο για τους εξωγήινους! "UFO παραβιάζουν πυρηνικές εγκαταστάσεις" (βίντεο)

Από τον Μάρτιο του 2026, όσοι κατέχουν 21 ή περισσότερα ελαιόδεντρα υποχρεούνται να καταχωρήσουν τα στοιχεία τους στο Ελαιοκομικό Μητρώο και, από την 1η Οκτωβρίου 2026, να δηλώσουν ψηφιακά τη συγκομιδή τους ακόμα και αν δεν παράγουν τίποτα. Η δήλωση, που γίνεται μέσω gov.gr με κωδικούς Taxisnet, πρέπει να υποβληθεί από 1η Οκτωβρίου έως 31 Μαΐου, ενώ οι παραγωγοί οφείλουν να καταγράφουν λεπτομέρειες όπως το ΑΦΜ, την ποικιλία ελιάς και τον κωδικό ελαιοτεμαχίου.

Η μη συμμόρφωση ή η ανακρίβεια επισύρει πρόστιμα από 100 έως 5.000 ευρώ, ανάλογα με τον αριθμό των δέντρων, ενώ για κάθε λανθασμένο ελαιόδεντρο επιβάλλεται ποινή 60 ευρώ, και για κάθε 100 κιλά ελαιοκάρπου 60-150 ευρώ.Οι συνταξιούχοι που παράγουν έστω και ελάχιστο εισόδημα από ελιές καλούνται να το δηλώσουν στον ΕΦΚΑ και την εφορία, προσθέτοντας ακόμα ένα βάρος.

Το μέτρο πλήττει ιδιαίτερα τους μικροϊδιοκτήτες, δηλαδή εκείνους που διατηρούν λίγα ελαιόδεντρα για το λάδι του σπιτιού τους – μια παράδοση βαθιά ριζωμένη στην ελληνική ύπαιθρο. Όσοι έχουν λιγότερα από 21 δέντρα εξαιρούνται, αλλά όσοι ξεπερνούν αυτό το όριο, ακόμα και κατά ένα δέντρο, πέφτουν στη δαγκάνα του κράτους . Η υποχρεωτική δήλωση, ακόμα και για μηδενική παραγωγή, μετατρέπει μια οικογενειακή συνήθεια σε γραφειοκρατικό εφιάλτη, με το κράτος να παρακολουθεί κάθε κίνηση, έτοιμο να επιβάλει πρόστιμα σε όποιον δεν συμμορφώνεται. Οι έλεγχοι, που θα καλύπτουν τουλάχιστον το 5% των δηλώσεων με βάση «ανάλυση κινδύνου», διασφαλίζουν ότι κανείς δεν ξεφεύγει από το άγρυπνο μάτι της εξουσίας.

Το ΥΠΑΑΤ ισχυρίζεται ότι η ρύθμιση απορρέει από την κοινοτική νομοθεσία και τον νόμο 5035/2023, με στόχο την «ποιότητα και ασφάλεια του ελαιολάδου». Όμως, η αλήθεια είναι πιο σκοτεινή, το κράτος, αντί να στηρίξει τους αγρότες σε μια εποχή που η φτώχεια καλπάζει , επιλέγει να τους πνίξει με γραφειοκρατία και φόρους. Οι μικροϊδιοκτήτες, που βγάζουν λάδι για τις οικογένειές τους, αντιμετωπίζονται σαν εγκληματίες αν παραλείψουν μια δήλωση, ενώ οι συνταξιούχοι, που συχνά ζουν με πενιχρές συντάξεις, καλούνται να πληρώσουν φόρους για λίγα λίτρα λάδι. Τα πρόστιμα, που κλιμακώνονται από 100 ευρώ για 21 δέντρα έως 5.000 για πάνω από 1.001, και προσαυξάνονται κατά 50% σε περιπτώσεις επανάληψης, δείχνουν την απληστία ενός κράτους που βλέπει κάθε πολίτη ως πηγή εσόδων!
 

Αυτή η πολιτική δεν αφορά μόνο την ελαιοκομία, είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου για την πλήρη επιτήρηση των πολιτών. Η ψηφιοποίηση του Ελαιοκομικού Μητρώου, η υποχρεωτική δήλωση κάθε κινήματος, ακόμα και μηδενικού, και οι έλεγχοι με «ανάλυση κινδύνου» αποκαλύπτουν έναν μηχανισμό που θέλει να γνωρίζει τα πάντα, να ελέγχει τα πάντα, να φορολογεί τα πάντα. Σε μια χώρα όπου η αγροτική παράδοση είναι τρόπος ζωής, το κράτος μετατρέπει τα ελαιόδεντρα – το σύμβολο της ελληνικής γης,  σε εργαλεία καταπίεσης, πνίγοντας τους πολίτες με πρόστιμα και γραφειοκρατία. Οι μικροϊδιοκτήτες, που κρατούν ζωντανή την παράδοση, βλέπουν το λάδι τους να γίνεται βάρος, ενώ το κράτος, αντί να προστατεύει, αρπάζει κάθε ευκαιρία για να γεμίσει τα ταμεία του.

Καθώς η Ελλάδα βυθίζεται σε κρίσεις , η επιβολή αυτών των μέτρων δείχνει ένα κράτος αποκομμένο από τον λαό του, που βλέπει τους πολίτες ως υπόχρεους και όχι ως συνεργάτες. Οι ελιές, που κάποτε έθρεφαν γενιές, γίνονται τώρα αιτία φόβου και τιμωρίας. Η ύπαιθρος, ήδη πληγωμένη από την αποβιομηχάνιση, φωνάζει: το κράτος δεν θέλει να προστατεύσει, αλλά να ελέγξει, να φορολογήσει, να πνίξει.