Με την έκδοση του βιβλίου του «Οιδίποδας και Ακενατόν» το 1960, ο Ρώσος συγγραφέας Immanuel Velikovsky εξέταζε τον θρύλο του Οιδίποδα, δίνοντας μία άλλη διάσταση.
Ο Velikovsky υποστήριζε πως ο Βασιλιάς των Θηβών, ο Οιδίποδας, που έλυσε τα αινίγματα της Σφίγγας, δεν ήταν άλλος από τον Αμένοφι Δ’ ή Ακενατόν.
Οι ανασκαφές της Τελ ελ-Αμάρνα και της Κοιλάδας των Βασιλέων, καθώς και η μελέτη των κειμένων του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, επέτρεπαν στον ερευνητή να διακρίνει στην Αρχαία Αίγυπτο όλους τους ήρωες του ελληνκού θρύλου. Η άποψη αυτή φαινόταν, εκ πρώτης όψεως, απίθανη, γιατί πώς να θεωρούσε κανείς τον Οιδίποδα, τον έναν και τον αυτό άνθρωπο, τον άτυχο γιο της Ιοκάστης και του Λαΐου, φονέα του πατέρα του και σύζυγο της μητέρας του και τον Ακενατόν, τον πρώτο Φαραώ, ο οποίος αντικατέστησε τη λατρεία του Άμμωνος με τη μονοθεϊκή και καθολική θρησκεία του Άτον, τον εισηγητή της πίστεως σε ένα μοναδικό θεό, τον ηλιακό δίσκο;
Ο Velikovsky επεχείρησε μία πραγματική αστυνομική έρευνα, από την οποία συμπέρανε ότι ο Φαραώ, όπως έδειχναν όλα τα ομοιώματά του, είχε τις κνήμες του παθολογικά πρησμένες. Τόσο στην ελλήνική, όσο και στην αραβική αιγυπτιακή γλώσσα, η λέξη «οιδίπους» σημαίνει «πρησμένα πόδια» και η κνήμη έχει και στις δύο γλώσσσες την ίδια ονομασία.
Η αιγύπτια Βασίλισσα Τιγύ ήταν, κατά τον Velikovsky, το πρόσωπο-κλειδί της αποδείξεως. Ήταν η μητέρα του Ακενατόν και σύζυγός του. Έτσι, η Τιγύ ήταν η Ιοκάστη και η καταπληκτική αυτή ένωση πραγματοποιήθηκε χάρις στο γεγονός ότι ο Ακενατόν συγγένευε με τον βασιλικό οίκο της Μηδείας, όπου τέτοιοι γάμοι δεν είχαν τίποτα το επιλήψιμο, ενώ καταδικάζονταν αυστηρά και στην Ελλάδα, αλλά και στην Αίγυπτο.
Εξάλλου, κανένα ίχνος από τη νεανική ηλικία του Ακενατόν δεν είχε ανακαλυφθεί ως τότε. Ο Ακενατόν εμφανίζεται ιστορικά μόνο την επομένη του θανάτου του πατέρα του. Τότε, η Τιγύ-Ιοκάστη γίνεται αντιβασίλισσα με τη βοήθεια του αδελφού της, του Άι, που δεν είναι άλλος από τον Κρέοντα.
Ο νεαρός Ακενατόν παντρεύεται, σε πρώτο γάμο, την εξαδέλφη του Νεφερτίτη, κόρη του Άι. Η βασιλομήτωρ Τιγύ δεν παραιτείται από τις φιλοδοξίες της και τελικά, κατανικά την αντίπαλό της Νεφερτίτη, που είναι ταυτοχρόνως νύφη και ανηψιά της. Αλλά, ο Άι-Κρέοντας στρέφεται εναντίον του ασεβούς βασιλιά, που οι ειρηνιστικές του ιδέες προκαλούν, στο μεταξύ, την καταστροφή της χώρας και τελικά, ο Ακενατόν εκδιώκεται από τον θρόνο.
Και τους δύο εχθρούς αδελφούς, ο Velikovsky τους αναγνωρίζει ως Τουταγχαμών-Ετεοκλή και Σεμενκαρέ Πολυνίκη. Η αδελφή Αντιγόνη ήταν, κατά την άποψή του, η πριγκήπισσα Μεριτατέν. Και οι τρεις τους ήταν παιδιά του Ακενατόν και της Νεφερτίτης. Έτσι και στη δεύτερη γενιά, οι Αιγύπτιοι ήρωες αντιστοιχούσαν σ’εκείνους του ελληνικού θρύλου.
Στην Κοιλάδα των Βασιλέων, ανάμεσα στον τάφο που προοριζόταν αρχικά για τη βασίλισσα Τιγύ, όπου πράγματι φαίνεται πως ετάφη κρυφά ο Σεμενκαρέ και στον γεμάτο θησαυρούς τάφο του Τουταγχαμών, προστατευόμενος του Άι-Κρεόντα, ένας τρίτος τάφος, ένας απλός λάκκος που δεν του είχαν δώσει σημασία όταν ανακαλύφθηκε, ήταν η κρύπτη ενός ανθρώπου που είχε ενταφιαστεί ζωντανός: της Αντιγόνης της Αιγύπτου, που είχε καταδικαστεί σε αργό θάνατο, επειδή είχε θάψει τον αδελφό της Σεμενκαρέ, με τον οποίο ήταν ενωμένη σε γάμο.
Η Μεριτατέν-Αντιγόνη, κόρη της Νεφερτίτης, επιτέλεσε όχι μόνο το καθήκον της ως αδελφής, αλλά και ως συζύγου, για να διατηρήσει ζωντανή την ψυχή του αγαπημένου της νεκρού. Το ομοίωμά της εικονίζεται στα τέσσερα αλαβάστρινα κιβώτια, που υπήρχαν δίπλα στην δεύτερη μούμια, η οποία βρέθηκε στον τάφο της Τιγύ.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 20/09/1963…
