Τις αποκαλούσαν «Αγγέλους του Ναγκιρέβ», αλλά μόνον κατ’ ευφημισμό, αφού η ομάδα αυτή των γυναικών της ομώνυμης ουγγρικής κωμόπολης δολοφόνησε με δηλητήριο περίπου 300 άτομα από το 1914 μέχρι το 1929.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Σουζάνα Φαζέκας εγκαταστάθηκε στο  Ναγκιρέβ το 1911. Ως μαία ήταν γνωστή στις ντόπιες γυναίκες, κυρίως όμως,  για τις παράνομες αμβλώσεις που έκανε, βοηθώντας τες να ξεφορτωθούν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες ή τους καρπούς εξωσυζυγικών σχέσεων…

 Όταν ξέσπασε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος πολλοί από τους άνδρες της κωμόπολης στάλθηκαν στα μέτωπα να πολεμήσουν, αλλά γρήγορα στο Ναγκιρέβ δημιουργήθηκαν στρατόπεδα κράτησης αιχμαλώτων του εχθρού. Καθώς «έλειπαν οι γάτοι, άρχισαν να χορεύουν τα ποντίκια» και πολλές από τις γυναίκες ήλθαν σε επαφή με ξένους αιχμαλώτους, που υποχρεώνονταν -ελλείψει χεριών- να δουλεύουν στα χωράφια κι άρχισαν γρήγορα να  δημιουργούν μαζί τους ερωτικές σχέσεις .

Αλλά οι σχέσεις αυτές δεν μπορούσαν να κρατήσουν όταν κάποια στιγμή επέστρεψαν οι απατημένοι σύζυγοι από τον πόλεμο. Πολλές από τις «άπιστες», που προτιμούσαν τις αγκαλιές των εραστών τους κι  ήθελαν να απαλλαγούν από τους άντρες που είχαν παντρευτεί με συνοικέσια, στράφηκαν τότε στη Φαζέκας για βοήθεια, αφού οι γάμοι που είχαν συναφθεί βάσει του εθιμικού δικαίου της εποχής εκείνης στην Ουγγαρία, απαγορευόταν να διαλυθούν.

Για να δώσει μια λύση στο «πρόβλημα» η πανούργα μαία σκέφθηκε να βράσει μυγόχαρτα για να αφαιρέσει το δηλητήριο αρσενικό και να το αναμείξει με μαρμελάδες, που θα έδιναν οι γυναίκες στους δύσμοιρους, ανυποψίαστους άντρες τους, αλλά και άλλους ανεπιθύμητους συγγενείς, ακόμη και ηλικιωμένους γονείς που θα μπορούσαν να κληρονομήσουν, εραστές για τους οποίους είχαν χάσει πια το ερωτικό ενδιαφέρον, ακόμη και παιδιά, που τα θεωρούσαν  «βαρίδια» στις ζωές τους. Πουλούσε μάλιστα τα δηλητήριά της σ’ όποιαν της πρόσφερε τα περισσότερα χρήματα.

Το πρώτο περιστατικό δηλητηρίασης καταγράφηκε το 1911, αν και δεν είχε ανάμειξη σ’ αυτό η Σουζάνα Φαζέκας- και γρήγορα ακολούθησαν οι φόνοι κι άλλων συζύγων, παιδιών και συγγενών. Οι δηλητηριάσεις έγιναν «μόδα» στην κωμόπολη, που απέκτησε στα μέσα της δεκαετίας του 1920 το προσωνύμιο «πόλη των δολοφόνων». Πάνω από 50 γυναίκες είχαν στείλει στον άλλο κόσμο έως και 300 άτομα με τη βοήθεια της Φαζέκας, που λειτουργούσε και ως «γιατρός», ενώ η εξαδέλφη της, δούλευε στο ληξιαρχείο και συμπλήρωνε τα πιστοποιητικά θανάτου, βοηθώντας έτσι στη συγκάλυψη των φόνων και της αυξανόμενης θνησιμότητας στην κωμόπολη.

Ιστορίες κυκλοφορούν πολλές αναφορικά με το πώς τελικά πιάστηκαν η πανούργα μαία και οι «Άγγελοι του Ναγκιρέβ» στην τσιμπίδα του Νόμου.

Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία ένα πτώμα εκβράστηκε σε γειτονική κωμόπολη. Ένας φοιτητής της Ιατρικής έκανε διάφορες αναλύσεις στη σορό του άνδρα και βρήκε μεγάλη ποσότητα αρσενικού.

Μια δεύτερη θεωρία αναφέρει ότι μία από τις φόνισσες, ονόματι Ζάμπο, πιάστηκε επ’ αυτοφώρω την ώρα που προσπαθούσε να δηλητηριάσει ένα από τα θύματά της. Στην ανάκριση η Ζάμπο ενέπλεξε μια άλλη γυναίκα ονόματι Μπουκενόφσκι, η οποία με τη σειρά της αποκάλυψε ότι εγκέφαλος της σπείρας και αυτή που προμήθευε τις φόνισσες με το δηλητήριο ήταν η Φαζέκας.  

Υπάρχει, όμως και μια άλλη θεωρία της ουγγρο-αμερικανίδας ιστορικού Μπέλα Μποντό, ότι η ταυτότητα των «Αγγέλων του Ναγκιρέβ» αποκαλύφθηκε από μια ανώνυμη επιστολή που εστάλη σε εφημερίδα.

Όπως και να ‘χει οι Αρχές διέταξαν την εκταφή δεκάδων σορών από το νεκροταφείο, που υπεβλήθησαν στη συνέχεια σε εξονυχιστικές νεκροψίες. Η αλήθεια έλαμψε με αποτέλεσμα να απαγγελθούν κατηγορίες για τους φόνους σε 34 γυναίκες και έναν άνδρα. Μόνον οι 26 εξ’ αυτών πρόλαβαν να καθίσουν στο εδώλιο και να καταδικαστούν στην εσχάτη των ποινών ή σε πολυετή κάθειρξη. Όσο για την διαβολική μαία; Αυτοκτόνησε προτού καταδικαστεί.

Προσπαθώντας να εξηγήσουν γιατί τόσον καιρό δεν ανίχνευσαν τους φόνους αυτούς οι Αρχές απέδωσαν το κύμα δηλητηριάσεων σε μια μορφή μαζικής υστερίας, που προκάλεσαν οι αχαλίνωτες ερωτικές σχέσεις των γυναικών. Αλλά το πιθανότερο, όπως συμπεραίνουν ιστορικοί, είναι να πρόκειται για έναν συνδυασμό ακραίας φτώχειας, έλλειψης ιατρικού προσωπικού που θα μπορούσε να διαλευκάνει τις αιτίες των θανάτων, αλλά και του πέπλου σιωπής που επέβαλαν η Φαζέκας και οι συνεργάτιδές της στους φόνους.