Ο Cosimo Ruggeri, μάγος τρανός και καταχθόνιος της Αικατερίνης των Μεδίκων, παρόλο που υπήρξε λιγότερο γνωστός από τον επίσης αγαπημένο της Νοστράδαμο, έπαιξε ωστόσο σημαντικότατο ρόλο στα πεπραγμένα της Αυλής της Βασίλισσας της Γαλλίας.

Ανακατεμένος σε όλες τις ταραχές, τις μηχανορραφίες και τις δολοπλοκίες, ο Ruggeri απέκτησε τεράστια περιουσία χάρις στις μαντικές του ικανότητες, την αστρολογική επιστήμη του, τη σκοτεινή μαγεία του, αλλά και του αλλόκοτου μαγικού καθρέφτη του.

Στον δρόμο που βρίσκεται σήμερα το Εμπορικό Επιμελητήριο του Παρισιού, ορθώνεται ακόμα ένας πύργος, που μοιάζει με δωρική κολόνα. Μια στριφτή σκάλα οδηγεί στην κορυφή του πύργου. Στη βάση του, ένα περιστύλιο φέρει μια λατινική επιγραφή, που αναφέρει ότι αυτός ο πύργος είναι το μόνο λείψανο ενός βασιλικού ανακτόρου, το οποίο χτίστηκε το 1572 και γκρεμίστηκε το 1749, για να παραχωρήσει τη θέση του στη σιταγορά. Σύμφωνα με μυστικά απομνημονεύματα, ο πύργος αυτός διατέλεσε το αστρολογικό παρατηρητήριο των Μεδίκων για να εξυπηρετήσει τη χιμαιρική σολομωνική του κρατερού μάγου, Cosimo Ruggeri.

Η Ιταλίδα στην καταγωγή, Αικατερίνη των Μεδίκων, υπήρξε εξαιρετικά δεισιδαίμων. Είχε στην ακολουθία της πολλούς μάντεις, αστρολόγους και νεκρομάντες. Ένας από τους πιο διάσημους, αλλά ίσως και ο πιο αγαπημένος της, ήταν ο Cosimo Ruggeri.

Ο θάνατος του συζύγου της, του Ερρίκου του 2ου, ο οποίος πληγώθηκε στις 30 Ιουνίου του 1559 σε αγώνες κονταρομαχίας από το δόρυ του αντιπάλου του, Gabriel de Montgomery, αρχηγού της επίλεκτης Σκωτσέζικης Φρουράς, δυνάμωσε την πίστη της Βασίλισσας Αικατερίνης στη σκοτεινή τέχνη της μαγείας.

Άλλωστε, ο άλλος προστατευόμενος μάντης της, ο περιβόητος Νοστράδαμος, τής είχε προφητέψει το τέλος του συζύγου της: «Ο νεαρός λέων θα νικήσει τον γηραιότερο, σε μια παράξενη μονομαχία». Επιπλέον, ο Νοστράδαμος φημολογούνταν ότι είχε δημιουργήσει για τη λατρεμένη του Βασίλισσα ένα ιδιότυπο, πανίσχυρο φυλαχτό, κατασκευασμένο από κάποιο μείγμα μετάλλων, αίμα κατσίκας και ανθρώπινο αίμα, καθιστώντας την Αικατερίνη των Μεδίκων άτρωτη και αλώβητη από κάθε κακό.

Όσο για τον Cosimo Ruggeri, είχε προφητέψει για την ίδια την Αικατερίνη των Μεδίκων: «Ο Saint Germain θα δει τον θάνατό σας». Από εκείνη την ημέρα, η Αικατερίνη, κατατρομαγμένη, αποφάσισε να εγκαταλείψει το πανέμορφο παλάτι της, το Chateau de Saint Germain en Laye και δεν ξαναγύρισε ποτέ σ’ αυτό, φοβούμενη ότι ακριβώς αυτό το Saint Germain εννοούσε η τραγική προφητεία.

Οι ιστορικοί της εποχής περιέγραφαν τον Cosimo Ruggeri ως «άνθρωπο παράξενο, σκεπτικό, με κακοφτιαγμένο πρόσωπο, ντυμένο πάντοτε στα μαύρα». Υπήρξε πνεύμα ανήσυχο και ταραγμένο, αδιόρθωτος αθεϊστής, προικισμένος με καταπληκτικές ικανότητες και εξέχουσα ευφυΐα, και καταφέρνοντας να κρύβει τον αθεϊσμό του με την υποκριτική του ευσέβεια, απέφευγε τις τιμωρίες, που άξιζαν οι ειδεχθείς μηχανορραφίες και οι σατανικές συνωμοσίες του.

Πολλές φορές δήλωνε ατρόμητα και κυνικά: «Τι μου μιλάτε για Θεό και για Διάβολο; Εδώ κάτω δεν υπάρχουν άλλοι διάβολοι από τους εχθρούς μας και άλλοι Θεοί από τους Βασιλιάδες και τους Πρίγκιπες που μας βοηθούν!»

Ούτως ή άλλως, η θανατερή προφητεία του για την Αικατερίνη επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα. Πάντοτε μακριά από τους τόπους που έφεραν το δυσοίωνο για εκείνη όνομα «Saint Germain», η Αικατερίνη το 1589 βρισκόταν στο Chateau de Blois. Ήταν ελαφρά αδιάθετη, χωρίς να ανησυχεί, όμως, διόλου για την υγεία της.

Ωστόσο, αποφάσισε να καλέσει στο προσκέφαλό της τον πνευματικό της. Επειδή εκείνος απουσίαζε, της έστειλαν έναν νεαρό, άγνωστο ιερέα. Η ευγένεια και η γοητεία των λόγων του εντυπωσίασαν την άρρωστη Βασίλισσα, που ζήτησε να μάθει το όνομά του, το οποίο ήταν «Louis de Saint Germain». «Saint Germain! Ω, είμαι χαμένη!», ψέλλισε έντρομη η Αικατερίνη και πράγματι, λίγο αργότερα ξεψύχησε, στις 5 Ιανουαρίου του 1589, από μια απλή πλευρίτιδα.

Αναμφίβολα, η προφητεία του Cosimo Ruggeri για την Αικατερίνη ήταν συνταρακτική, αλλά πιο συνταρακτικό ακόμα ήταν το πείραμα του μαγικού καθρέφτη του.

Ήταν το έτος 1560. Ο σύζυγος της Αικατερίνης των Μεδίκων, ο Ερρίκος ο 2ος, είχε πεθάνει την προηγούμενη χρονιά. Από τα δέκα παιδιά που είχε αποκτήσει το βασιλικό ζεύγος, ο Francis II, έφερε κιόλας το σπέρμα της αρρώστιας, που θα τον έστελνε στον τάφο. Ο Charles IX, αλλά και ο Henry III παρουσίαζαν παρόμοια συμπτώματα, κάνοντας τον λαό να λέει: «Ένας βασιλιάς σάπιος, ένας τρελός κι ένα νευρόσπαστο!»

Η Αικατερίνη ανησύχησε ακόμα πιο πολύ, όταν μια προφητεία της προμήνυσε ότι μόνο οι τρεις γιοι της θα διαδέχονταν ο ένας τον άλλον στον θρόνο, ενώ εκείνη είχε τέσσερις γιους. Αναστατωμένη και πανικόβλητη, κατέφυγε και πάλι στη σκοτεινή μαγεία του Ruggeri, όπου τον διέταξε να χρησιμοποιήσει τον μαγικό καθρέφτη του, έργο που ο ίδιος το κατέτασσε στη λευκή μαγεία, προκειμένου να μάθει τι επιφύλασσε το μέλλον στη γενιά της.

Όταν σχηματίστηκε η επόμενη πανσέληνος στον γαλλικό ουρανό, ο έμπιστος μάγος κάλεσε την έντρομη και ανήσυχη Βασίλισσα πάνω στην Κολόνα των Μεδίκων, εκείνον τον περίφημο δωρικού τύπου πύργο, που εφαπτόταν στο Chateau de Soissons, ο οποίος είχε δημιουργηθεί με αποκλειστικό σκοπό να διενεργεί ο μάγος απερίσπαστος το παγανιστικό του έργο.

Στο λιτό δωμάτιο υπήρχαν όλα τα αναγκαία φιαλίδια. Κάτω από το κουβούκλιο του τζακιού, στεγαζόταν ο κλίβανος των αλχημικών καύσεων, το φιλοσοφικό αυγό, χωνιά και άμβυκες. Σε μια γωνιά, ένας κρουνός χρησίμευε για εξαγνισμούς. Το τραπέζι, που έστεκε στο μέσον του δωματίου, ήταν σκεπασμένο από ένα σωρό περγαμηνές. Η οσμή της μέντας και της καμένης ρητίνης, που είχαν σκοπό να αποδιώξουν τα κακοποιά πνεύματα, κάλυπταν ολόκληρο τον χώρο. Τίποτα άλλα, εκτός από μερικά επιγράμματα στους τοίχους με εβραϊκούς χαρακτήρες και αντίκρυ, στο παράθυρο, ο αστρολάβος, που έδειχνε τη θέση των άστρων, η γήινη σφαίρα, ένα χρονόμετρο της εποχής, ένα πεντάχορδο όργανο, μια μπαγκέτα και ένας ζυγός.

Περιμένοντας να απαντήσει στην επίκλησή του το πνεύμα, που είχε καλέσει ο Cosimo Ruggeri, χάραξε πρώτα στη χαλύβδινη πλάκα του καθρέφτη τις τέσσερις μαγικές επικλήσεις: Ιεχωβά, Μιτρακίν, Ελαχίμ, Αδονάι. Για το γράψιμο, μεταχειριζόταν το αίμα αρσενικού περιστεριού, ρίχνοντας κάθε τόσο στη φωτιά αλχημιστικές ουσίες και ψελλίζοντας ακατανόητα μουρμουρητά.

Σε λίγο, η οσμή των ουσιών αυτών σκέπασε την οσμή της μέντας και της ρητίνης. Τότε, ο Ruggeri, αφού σκούπισε τον καθρέφτη και τον τύλιξε με ένα πανί, τον πήρε και τον τοποθέτησε προσεκτικά πλάι στο παράθυρο, έτσι ώστε να αντανακλά το νυχτερινό φως. Ύστερα, κάλεσε την Αικατερίνη κοντά του και άρχισαν και οι δυο μαζί να προσεύχονται κατανυκτικά.

Αργότερα, ο καθρέφτης τοποθετήθηκε στην άκρη της γωνίας του τζακιού, εντελώς ξεσκέπαστος κι έλαμπε σαν την επιφάνεια της γαληνεμένης λίμνης. Άφωνη η Βασίλισσα είδε στο μισοσκόταδο τον μάγο να αρπάζει έναν ξύλινο σταυρό και να διευθύνει με την άνω άκρη του τη φλόγα της φωτιάς. Αφού το ξύλο καρβουνίστηκε ελαφρά, χάραξε με αυτό στο πάτωμα έναν διπλό κύκλο. Και στους τέσσερις πόλους του κύκλου, έβαλε ένα κρανίο, μια λάμπα με ωχρό φως, ένα αντικνήμιο οστό και μια ζωντανή γάτα, που φαινόταν υπνωτισμένη.

Ενώ το ολόγιομο φεγγάρι φώτιζε ελάχιστα το δωμάτιο, η επιφάνεια του καθρέφτη αντανακλούσε μια ολοένα αυξανόμενη ανταύγεια. Τότε, ο μάγος άρπαξε τη μπαγκέτα του και είπε στη Βασίλισσα: «Κοιτάξτε!»

Στην αρχή, ο καθρέφτης φαινόταν σκεπασμένος μ’ έναν αχνό, σαν αυτόν που σκεπάζει τα τζάμια όταν βρέχει. Σιγά σιγά, όμως, ο αχνός διαλύθηκε και φάνηκαν όλες οι λεπτομέρειες του δωματίου. Ακαθόριστα σχήματα και μορφές άρχισαν να κινούνται μπερδεμένα και να χορεύουν ανάλαφρα σαν χιονονιφάδες. Έπειτα, όλα ξεκαθάρισαν και πήραν συγκεκριμένη μορφή: ανθρώπινα σώματα, ντυμένα με πολύτιμα ενδύματα και κεφάλια στεφανωμένα με το Στέμμα της Γαλλίας. Τα εκστατικά και έκπληκτα μάτια της Αικατερίνης αναγνώρισαν τα πρόσωπα των ίδιων των παιδιών της.

Πρώτος φάνηκε ο γιος της ο Francis II, ο τότε Βασιλιάς. Βιαστικός και κουρασμένος, έκανε μια φορά τον γύρο της αίθουσας και χάθηκε. Ύστερα τον ακολούθησε ο Charles IX. Πιο ζωηρός και ακμαίος από τον αδερφό του, έκανε τον γύρο της αίθουσας 14 φορές και ετοιμαζόταν να πραγματοποιήσει τον 15ο γύρο, όταν τον είδαν να σταματά απότομα και να κοιτάζει με αγωνία ένα αντικείμενο αόρατο για την Αικατερίνη και τον Ruggeri. Έπειτα, τα απλωμένα χέρια του έμοιαζαν να διώχνουν φαντάσματα, ενώ το πρόσωπό του έπαιρνε μια αγωνιώδη έκφραση φρίκης.

«Εξήγησέ μου!», ψιθύρισε παρακλητικά, αλλά και επιτακτικά η Αικατερίνη στον μάγο. «Τα χρόνια της βασιλείας τους», αρκέστηκε να απαντήσει ο Ruggeri.

Σε λίγο, στον μαγικό καθρέφτη φάνηκε ο χαϊδεμένος και μικρότερος γιος της, ο Francis, Δούκας του Anjou, ο οποίος εμφανιζόταν σαν άντρας με πολλή θηλυκότητα όμως, που εκτέλεσε κι αυτός με τη σειρά του 15 γύρους, αλλά δε βάδιζε κανονικά, παρά πηδούσε χαριτωμένα και άφηνε να διακρίνονται και να προβάλλονται τα πολύτιμα κοσμήματα που φορούσε. Για μια στιγμή, τον είδαν να σκύβει θηλυπρεπώς και να κοιτάζει ένα πτώμα, που ήταν σωριασμένο στα πόδια του, παίρνοντας την ίδια έκφραση φρίκης και αποτροπιασμού με τον αδερφό του.

Στον κύκλο, η κοιμισμένη γάτα έβγαλε τότε ένα πνιχτό νιαούρισμα, που έμοιαζε με ρόγχο, ενώ στον καθρέφτη, το βασιλικό πρόσωπο εξαϋλωνόταν, αφήνοντας να φαίνεται μόνο το ρουμπίνι του δαχτυλιδιού του, σαν σταγόνα αίματος που έρεε από κάποια άφαντη πληγή.

Εν τούτοις, παρά τα άσχημα προμηνύματα, η Αικατερίνη συνειδητοποίησε ότι δεν επρόκειτο να χαθεί η δυναστεία της και το Στέμμα θα ανήκε για πολύ καιρό στους απογόνους του συζύγου της, του Ερρίκου του 2ου.

Μα, η μπαγκέτα του Cosimo Ruggeri άρχισε να λάμπει και μια νέα φιγούρα σχηματίστηκε. Ήταν ένας άντρας γεροδεμένος, με βλέμμα ζωηρό και σπινθηροβόλο, που αμέσως τον αναγνώρισε η Αικατερίνη. Ήταν ο γαμπρός της, ο Henry IV, σύζυγος της κόρης της, Margaret of Valois, ο οποίος έκανε 21 γύρους μέσα στο δωμάτιο, με αποφασιστικότητα και με ευδιαθεσία, σημάδι ότι η βασιλεία του θα ήταν πολύχρονη και σταθερή.

Ένα στριγκό νιαούρισμα της γάτας, έκανε την Αικατερίνη να ανατριχιάσει. Η στιβαρή αντρική οπτασία έσβησε από εμπρός της και ο καθρέφτης έγινε και πάλι ένας απλός, συνηθισμένος καθρέφτης, χωρίς καμία δύναμη και ιδιότητα.

Θρύλος ή αλήθεια, έτσι τουλάχιστον αναφέρεται αυτή η παράξενη κρυσταλλομαντεία από τους συγγραφείς της εποχής, συχνά συγχέοντας τον μάγο Cosimo Ruggeri με τον σύγχρονό του, τον Νοστράδαμο.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 11/06/1960…