Του Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ιστορίας

Έλαβε λοιπόν χώρα προχτές η ενθρόνιση ως Αρχιεπισκόπου Βορείου και Νοτίου Αμερικής του Προύσης Ελπιδοφόρου, η εκλογή (ή – για την ακρίβεια – η άνωθεν επιβολή) του οποίου, αντί του παραιτηθέντος (μετά από μακρόχρονες και ασφυκτικές πιέσεις) Δημητρίου, σηματοδοτεί μία νέα φάση στο κεφάλαιο που λέγεται «παγκόσμια επέλαση του Οικουμενισμού».

Υπενθυμίζεται ότι μιλάμε για έναν από τους πιο σκληροπυρηνικούς Οικουμενιστές, «ηγούμενο» έως πρότινος στο μαγαζάκι της Χάλκης, με βασικό θεσμικό ρόλο στη νεοεποχίτικη πλάνη του αυτοφερόμενου ως Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (και κάθε λογής αιρέσεων), με κυρίαρχο επίσης ρόλο στη ληστρική ψευτοσύνοδο της Κρήτης (2016), αλλά και πρωταγωνιστής σε πάμπολλες ακόμη εκδηλώσεις της φρικώδους Παναίρεσης, που (δια της συγκρητιστικής ώσμωσης της Ορθοδοξίας με τις δυτικές αιρέσεις, αλλά και τις άλλες θρησκείες) προετοιμάζει πυρετωδώς την παγκόσμια Πανθρησκεία.

Βασικό πρωτοπαλίκαρο εδώ και καιρό του αιρεσιάρχη του Φαναρίου (τα τελευταία χρόνια εθεωρείτο μάλιστα και οιονεί διάδοχός του, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως έπαψε πλέον και να θεωρείται – άλλωστε στις ΗΠΑ κατοικοεδρεύει το μείζον μέρος των ταγών της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής και συνεπώς οι εκεί μεγάλες στοές και οι λοιποί σατανιστικοί χώροι αποτελούν λαμπρή πιθανότητα για περαιτέρω…αναβάπτιση, «αναβάθμιση» και… προαγωγή).

Γιατί όμως αναφέραμε πως η «εκλογή» του Ελπιδοφόρου σηματοδοτεί μία νέα φάση; Τη σηματοδοτεί καταρχάς συμβολικά, υπό την έννοια ότι πάντα δίνουμε κάποια ιδιαίτερη σημασία σε συγκεκριμένα γεγονότα που φαινομενικά δείχνουν να τέμνουν το ιστορικό γίγνεσθαι, ενώ στην πραγματικότητα, ως απότοκα ευρύτερων και μακρών εξελίξεων, είναι απολύτως εντεταγμένα μέσα σε αυτό (θυμίζω λ.χ. χρονολογίες όπως το 1453, το 1821 ή το 1922, που φυσικά δεν μπορούν να ερμηνευθούν πάρα μόνο σε συνάρτηση με προγενέστερες ιστορικές εξελίξεις δεκαετιών ή και αιώνων).

Στην προκείμενη περίπτωση η ευρύτερη εξέλιξη είναι όλα όσα συμβαίνουν ιδιαίτερα τις τελευταίες 3 δεκαετίες στο πεδίο της παγκοσμιοποιημένης και νεοταξικής μετάλλαξης του πλανήτη και ειδικότερα βέβαια στο μείζον θέμα της προπαρασκευής της Πανθρησκείας.

Η ανάληψη μιας τέτοιας σπουδαίας εκκλησιαστικής θέσης από το συγκεκριμένο πρόσωπο δεν προκαλεί εντύπωση σε όσους γνωρίζουμε και τι συμβαίνει γενικότερα, αλλά και πόσο ειδικότερα μετά την ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου έχουν επισπευστεί οι εξελίξεις. Είναι ένα τέτοιο σημαδιακό γεγονός, που ερμηνεύεται εύκολα. Είναι επίσης ένα μείζονος συμβολισμού γεγονός, ίσως και του πλέον εύγλωττου μετά το Κολυμπάρι, γιατί σφραγίζει την οριστική αποπομπή από το προσκήνιο «παλαιότερης κοπής» επισκόπων, που παρά τα πνευματικά τους «ζητήματα», διατηρούσαν όμως ακόμη τουλάχιστον και κάποια ίχνη σύνδεσης με την παράδοση.

Με την εκλογή του Ελπιδοφόρου όμως επισφραγίζεται μία νέα εποχή, όπου άπαντες οι εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν θα είναι παρά κουστουμαρισμένοι, γραβατωμένοι, κοντοκουρεμένοι (και οσονούπω και φρεσκοξυρισμένοι) γιάπηδες του εκσυγχρονισμού και τεχνοκράτες της μεταπατερικότητας, απροκάλυπτα βυθισμένοι στα λύματα της μασωνίας και των μυστικών λεσχών, επίσημα συνδαιτυμόνες και συναυλιζόμενοι με τον κάθε πολιτικοοικονομικό επιβήτορα της ανθρωπότητας, ξεδιάντροπα συγχρωτιζόμενοι με τον κάθε πλανεμένο και δαιμονισμένο εκπρόσωπο θρησκειών, σεχτών και άλλων μυστικιστικών κι αποκρυφιστικών οργάνωσεων.

Το μήνυμα είναι σαφές – και αποτυπώθηκε βεβαίως ρητά και στις πρώτες δηλώσεις και διακηρύξεις του νέου Αρχιεπισκόπου περί κοινωνίας εν αγάπη με τη θρησκευτικά… πλουραλιστική Αμερική. Αποτυπώθηκε όμως ακόμη εναργέστερα με ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε φτάνοντας στις ΗΠΑ, δηλαδή την επίσκεψη στο γνωστό νεοεποχίτικο ίδρυμα πανθρησκειακού συγκρητισμού «Appeal of Conscience Foundation» και το γεύμα που του παρέθεσε ο πρόεδρος του ιδρύματος ραβίνος Σνάιερ, με τη συμμετοχή φυσικά μιας πανσπερμίας από εκπροσώπους άλλων θρησκειών. Τι σαφέστερο άραγε από αυτό;

Πέραν ωστόσο του πασιφανούς συμβολισμού που υποστασιάζει ο Ελπιδοφόρος για τους νέας κοπής εκκλησιαστικούς ταγούς και καθηγουμένους, υπάρχει – πέραν της σημειολογίας – και η ουσία. Τα πρόσωπα δεν είναι εδώ απλώς για να σηματοδοτήσουν τη μορφή της νέας επιδιωκόμενης ενωμένης και παγκόσμιας «Εκκλησίας», είναι και για να «τρέξουν» ακόμη πιο γρήγορα τις ποθητές για τα αφεντικά εξελίξεις.

Όταν βάζεις το συγκεκριμένο πρόσωπο στη συγκεκριμένη εκκλησιαστική θέση, είναι φανερό ότι επείγεσαι για την πλήρη εκπόρθηση του ούτως ή άλλως σε μεγάλο βαθμό πνευματικά διαβρωμένου Ελληνισμού της Αμερικής. Ότι επείγεσαι να διαλύσεις ό,τι ορθόδοξο απέμεινε όρθιο στη Νέα Ήπειρο, επισπεύδοντας τις αγαπολογικές διαδικασίες των πατρώνων σου. Και επειδή βέβαια δεν είναι άπαντες διαβρωμένοι, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι με καλή προαίρεση (κυρίως όμως υπάρχουν και τόσοι Έλληνες αλλά και Αμερικανοί που βιώνουν πραγματική Ορθοδοξία υπό την πνευματική ασπίδα των μοναστηριών του γέροντος Εφραίμ), ότι επείγεσαι να… ασχοληθείς και με αυτούς.

Και εδώ το μήνυμα είναι επίσης εντελώς σαφές: «Αυτά που ξέρατε, να τα ξεχάσετε. Στον Γενναίο Νέο Κόσμο που χτίζουμε βάσει της… άνευ όρων αγάπης, εσείς δεν έχετε καμμία θέση. Ή θα υποταχτείτε ή θα σβήσετε. Δεν θα μείνει πάντως ίχνος από τα σκοταδιστικά χάλια σας. Δε θα μείνει λίθος επί λίθου».

Ιδιαίτερης λοιπόν σημειολογικής αλλά και ουσιαστικής σημασίας η επιβίβαση στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Αμερικής ενός πρωτοκορυφαίου Οικουμενιστή (με τη συγκεκριμένη μάλιστα «μεταπατερικά» μεταλλαγμένη όχι μόνο σκέψη, αλλά και εξωτερική εμφάνιση – γιατί πλέον τίποτε δεν είναι τυχαίο). Και επομένως ως τέτοιο ας το δούμε, στην ευρύτερη σημασία και εφαρμογή του. Στην ολοκλήρωση δηλαδή της στελέχωσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας παγκοσμίως με τέτοια πρόσωπα, όχι μόνο σε μείζονος δυναμικής αλλά και στις πιο ασήμαντες θεωρητικά και μικρές μητροπόλεις, σε κάθε άκρη όπου υπάρχει διείσδυση της οικουμενιστικής παναίρεσης. Επομένως παντού.

Αυτό που ξεκίνησε σιγά-σιγά και συγκεκαλυμένα εδώ και αρκετά χρόνια, συνεχίζεται πλέον απροκάλυπτα. Και αυτό ασφαλώς περιλαμβάνει όχι μόνο επισκοπικά αξιώματα και θέσεις εκκολαπτόμενων επισκόπων (του γνωστού επαγγέλματος του λεγόμενου «αρχιμανδριτισμού»), αλλά και κατοχή πανεπιστημιακών εδρών, μαζική παραγωγή «θεολόγων» για τα σχολεία, αλλά ακόμη και ανάδειξη κακοφρόνων μοναχών και ηγουμένων στα ορθόδοξα μοναστήρια μας.

Η άλωση του αγιορείτικου αλλά και ευρύτερου μοναχισμού είναι άλλωστε κάτι που ήδη παρατηρείται ξεκάθαρα, όπως και η απόπειρα φίμωσης και πάταξης όσων επιμένουν να εκφέρουν καθαρό λόγο Ορθοδοξίας κι όχι δυσώδη λόγο αγαπολογίας και μεταπατερικής πλάνης. Ο στόχος πίσω από όλες αυτές τις κινήσεις και τις οργανωμένες ενέργειες είναι να απλωθεί ένα πανίσχυρο δίκτυο ποδηγέτησης και πνευματικής τρομοκρατίας πάνω σε κάθε γωνιά της Γης όπου υπάρχουν Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ο στόχος είναι ένα χριστεπώνυμο πλήρωμα παθητικό, παραζαλισμένο, υποταγμένο, με αλλοιωμένο φρόνημα και μηδενική δυνατότητα αντίδρασης. Ο στόχος είναι να επικρατήσει και να παγιωθεί μία κατάσταση όπου κυριολεκτικά δεν θα κουνιέται φύλλο.

Από τη χάραξη του στόχου όμως μέχρι την πλήρη επίτευξή του υπάρχει ακόμη μεγάλη απόσταση. Ευτυχώς, όσα ζοφερά σχέδια κι αν κάνουν οι άνθρωποι, στο τέλος θα γίνει το σχέδιο του Θεού. Ίσως να αργήσει, ίσως να διωχθούμε, ίσως και να υποφέρουμε, αλλά θα γίνει. Και θα έρθει η στιγμή που το φως της αλήθειάς Του θα τα διαλύσει τα σκοτάδια…