Η ναυμαχία των Σπετσών στις 8 Σεπτεμβρίου 1822 ήταν μεγάλης σημασίας καθώς αν έχανε το επαναστατικό ναυτικό θα κινδύνευε η ίδια η επανάσταση: Θα έσπαγε η πολιορκία του Ναυπλίου. Δεν τελείωσε σε μία ημέρα: Στις 12 Σεπτεμβρίου αποχώρησε οριστικά ο τουρκικός Στόλος.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος εμφανίστηκε στο στενό Σπέτσες-Ερμιονίδα τα ξημερώματα, προερχόμενος από το Ανατολικό Αιγαίο. Στόχος του ήταν να πλήξει τις Σπέτσες και μετά να ανεφοδιάσει το Ναύπλιο το οποίο πολιορκούσαν ελληνικές δυνάμεις.
Ηγέτης του ελληνικού Στόλου ο Ανδρέας Μιαούλης. Διέταξε όλα τα πλοία να τον ακολουθήσουν μέσα στο στενό, όπου θα ήταν ευκολότερο να συγκρουσθούν με τον εχθρό. Όμως τα πλοία του Αντώνιου Κριεζή, του Ανάργυρου Λεμπέση, του Λεονάρδου Θεοδωρή και του Λάζαρου Παναγιώτα, παράκουσαν τη διαταγή μάλλον από κακή συνεννόηση και πλέοντας ανατολικότερα βρέθηκαν περικυκλωμένα από εχθρικά πλοία. Ο Αντώνιος Κριεζής αμέσως επιτέθηκε!
Μια ναυμαχία κυριολεκτικά χωρίς σχέδιο είχε μόλις αρχίσει! Την έλλειψη συντονισμένου σχεδίου κάλυψε με το παραπάνω η γενναιότητα και το …ελληνικό δαιμόνιο που στις πιο δύσκολες στιγμές μεγαλουργεί!
Ο Πιπίνος επιχείρησε να κολλήσει το πυρπολικό του σ’ ένα αιγυπτιακό πλοίο. 50 αιγύπτιοι μέλη του πληρώματός πήδηξαν στο πυρπολικό και το απομάκρυναν από το πλοίο τους. Παρόλα αυτά κάηκαν όλοι αφού το πυρπολικό του Πιπίνου είχε τυλιχθεί στις φλόγες.
Αυτό ανάγκασε τον εχθρικό στόλο να απομακρυνθεί από τη δυτική πλευρά του πορθμού και να συνεχίσει τη ναυμαχία προς την απέναντι πλευρά της Ερμιονίδας.
Ο πυρπολητής Δήμος Μπαρμπάτσης όρμησε με το πυρπολικό του κατά της τουρκικής ναυαρχίδας. Το πλήρωμά της με τη θέα του πυρπολικού καταλήφθηκε από πανικό. Άρχισε να πυροβολεί κατά του πυρπολικού και παράλληλα να εκτελεί κινήσεις υποχώρησης. Τη ναυαρχίδα ακολούθησαν σε άτακτη φυγή και τα υπόλοιπα πλοία του τουρκοαιγυπτιακού στόλου. Η ναυμαχία των Σπετσών είχε κριθεί υπέρ των ελληνικών όπλων.
Τις επόμενες ημέρες οι δύο στόλοι συνέχισαν τους ελιγμούς τους μεταξύ Ύδρας και Σπετσών.
Στις 12 Σεπτεμβρίου ξανασυναντήθηκαν κοντά στη Σπετσοπούλα, αλλά η τρίωρη ναυμαχία δεν έφερε αποτέλεσμα. Τρεις ημέρες αργότερα, ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος ανοίχτηκε στο Αιγαίο, εγκαταλείποντας το εγχείρημα ανεφοδιασμού του Ναυπλίου. Δυόμισι μήνες αργότερα, το Ναύπλιο έπεφτε στα χέρια των Ελλήνων (30 Νοεμβρίου 1822).
