Ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ' ο Ωραίος συνέλαβε τα ηγετικά μέλη των Ναϊτών ως αιρετικά και τα υπέβαλε σε βασανιστήρια για να αποκαλύψουν άνομες πράξεις, όπως λατρεία του Σατανά, παιδεραστία και κατοχή απόκρυφων δυνάμεων.
Μέλη του στρατιωτικοθρησκευτικού τάγματος του Ναού τού Σολομώντος, οι οποίοι έφεραν και την ονομασία Ακτήμονες Ιππότες του Χριστού και του Ναού του Σολομώντος. Κατηγορήθηκαν για αποκρυφιστικές μυητικές τελετές (θεωρούνται πρόδρομοι των Μασόνων), ενώ συνεισέφεραν σημαντικά στην εξέλιξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Το τάγμα των Ναϊτών ιδρύθηκε από τον Ούγο ντε Πεν (1070-1136) και εννέα άλλους γάλλους ιππότες στην Παλαιστίνη, αμέσως μετά την Α' Σταυροφορία (1119), σύμφωνα με τα ιπποτικά πρότυπα του δυτικού μοναχισμού της εποχής. Σκοπός της ίδρυσής του ήταν η προστασία των ιερών προσκυνημάτων και των προσκυνητών από πιθανές επιθέσεις μουσουλμάνων.
Ο βασιλιάς της Ιερουσαλήμ, Βαλδουίνος Β’, τους παραχώρησε μία πτέρυγα του παλατιού, που βρισκόταν κοντά στον παλαιό Ναό του Σολομώντος, για να οργανώσουν τη δράση τους. Ο αρχηγός του τάγματος ονομαζόταν μέγας μάγιστρος, τα δε μέλη διακρίνονταν σε τέσσερις τάξεις: ιππότες, αξιωματούχοι, εφημέριοι κληρικοί και υπηρέτες.
Όλα τα μέλη του τάγματος έδιναν όρκους πτωχείας και εγκράτειας και όφειλαν αυστηρή υπακοή στις εντολές στους προϊσταμένους τους. Μόνο η τάξη των ιπποτών έφερε τα επίσημα διάσημα του τάγματος, ενώ το επίσημο ένδυμα των Ναϊτών καθορίστηκε από τον Πάπα το 1148 σε χρώμα λευκό με επίχρυσο σταυρό.
Η υποστήριξη των Ναϊτών από τον περίφημο Άγιο Βερνάρδο του Κλερβό, ο οποίος εγκωμίασε την ιερότητα του σκοπού και τις αρετές τους, ευνόησε την ανάπτυξη του τάγματος. Σε περιόδους ακμής τα μέλη του έφταναν και τις είκοσι χιλιάδες. Το 1139 πέτυχαν να εξαιρεθούν από τη δικαιοδοσία των τοπικών επισκόπων και να υπαχθούν απευθείας στην αυθεντία του Πάπα, αυξάνοντας έτσι τη δύναμη και την επιρροή τους στη Δύση.
Η σταδιακή αύξηση της περιουσίας τους στην Παλαιστίνη, εξαιτίας της προστασίας που προσέφεραν στους προσκυνητές και της ανάπτυξης μιας μορφής τραπεζικού συστήματος, καθώς και οι προσφορές των πλούσιων προσκυνητών, υπήρξαν οι βασικοί για την ευρύτερη ακτινοβολία τους. Βασιλείς και ευγενείς της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Αγγλίας και των άλλων χριστιανικών κρατών της Δύσης παραχώρησαν στους Ναΐτες φρούρια, περιοχές και κτήρια για την ενίσχυση της δραστηριότητάς τους.
Η οικονομική και η στρατιωτική τους δύναμη αποτελούσαν εγγύηση για τις τραπεζικές τους δραστηριότητες, οι οποίες κάλυπταν όχι μόνο τους προσκυνητές, αλλά και πολλούς ευγενείς των χριστιανικών κρατών, σε μία εποχή που απαγορευόταν στους χριστιανούς να δανείζουν με τόκο. Η συσσώρευση πλούτου και δύναμης απομάκρυνε σταδιακά τους Ναΐτες από τους ιδρυτικούς σκοπούς του τάγματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ναΐτες ανέλαβαν επανειλημμένα την οικονομική ενίσχυση του βασιλιά της Γαλλίας με σοβαρά πάντοτε ανταλλάγματα, αλλά και με συνεχή διόγκωση της δυσφορίας έναντι των οικονομικών τους δραστηριοτήτων.
Η αποκατάσταση της αραβικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη ανάγκασε τους Ναΐτες να καταφύγουν στην Κύπρο και να αναπτύξουν συστηματικότερα τις τραπεζικές τους φιλοδοξίες, οι οποίες αποχρωμάτισαν τον θρησκευτικό χαρακτήρα του τάγματος. Οι φήμες για την εισαγωγή αποκρυφιστικών μυητικών τελετών προβλημάτισαν ακόμη και τον παπικό θρόνο.
Ο βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος Δ' ο Ωραίος, που ήταν καταχρεωμένος στους Ναΐτες, αποφάσισε να προχωρήσει στη διάλυση του τάγματος και τη δήμευση της περιουσίας του στη Γαλλία για να μην πληρώσει τα χρέη του. Στις 13 Οκτωβρίου 1307 συνέλαβε τα ηγετικά μέλη των Ναϊτών ως αιρετικά και τα υπέβαλε σε βασανιστήρια, προκειμένου να αποκαλύψουν άνομες πράξεις, όπως λατρεία του Σατανά, παιδεραστία, προσβολή του Τιμίου Σταυρού και κατοχή απόκρυφων δυνάμεων. Ο Φίλιππος είχε σύμμαχό του τον γαλλικής καταγωγής Πάπα Κλήμη Ε', ο οποίος με τη βούλα «Vox In Excelsio» της 22ας Μαρτίου 1312, αποφάσισε την επίσημη διάλυση του Τάγματος.
Η αυλαία της δράσης των Ιπποτών του Ναού έπεσε στις 19 Μαρτίου 1314, όταν ο Μέγας Μάγιστρος Ζακ Ντε Μολέ κάηκε στην πυρά ως αιρετικός. Λέγεται ότι προτού ξεψυχήσει καταράστηκε τον βασιλιά και τον Πάπα. Η κατάρα του «έπιασε» και ο μεν Κλήμης πέθανε τον επόμενο μήνα, ο δε Φίλιππος οκτώ μήνες αργότερα.
Έχει υποστηριχθεί από λάτρεις της συνωμοσιολογίας, ότι μέλη των Ναϊτών, που διέφυγαν από τους διωγμούς στη Γαλλία, κατέφυγαν στη Σκωτία, όπου διατήρησαν αναμμένη την σπίθα του Τάγματος, μέσα από τις γραμμές του Ελευθεροτεκτονισμού (Μασονίας) και από ξεχωριστές μυστικές οργανώσεις, όπως οι σύγχρονες Templar Research Institute και CIRCES International Inc. Έχοντας μάθει να χειραγωγούν την εξουσία και να διαχειρίζονται αριστοτεχνικά τον πλούτο, οι Ναΐτες βρίσκονται στο υπόβαθρο της Δυτικής κοινωνίας και απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να αποκαλυφθούν και να δείξουν την πραγματική τους δύναμη.
