Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε έναν «πόλεμο» μεταξύ της Ολλανδίας και της Γερμανίας με την Τουρκία, με σκληρές εκφράσεις, πόλωση του κοινού και κυρώσεις της μίας πλευράς έναντι της άλλης. Μήπως όμως αυτός ο «πόλεμος» δεν είναι τελικά και τόσο αληθινός;
Τι εννοούμε: Καταρχήν, διεξάγεται μέσα σε προεκλογική περίοδο. Στην Ολλανδία ο φιλελεύθερος πολιτικός Μάρκ Ρούτε βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση απέναντι στον δεξιό και λαϊκιστή όπως τον αποκαλούν Χέιρτ Βίλντερς, ο οποίος υπόσχεται να σταματήσει άμεσα τη μετανάστευση από τις μουσουλμανικές χώρες.
Η κόντρα μεταξύ Ολλανδίας και Τουρκίας αλλάζει τα δεδομένα, και εμφανίζεται πλέον τώρα ο Ρούτε ως ο σκληρός και άκαμπτος που απαντάει στον Ερντογάν και τον βάζει στη θέση του, κλείνει τα σύνορα της χώρας στην Τουρκάλα υπουργό που μεταβαίνει στο Ρότερνταμ, τη συλλαμβάνει και την απελαύνει.
Εν’ όψει το εκλογών δηλαδή το σκηνικό παίρνει άλλη μορφή και από εκεί που ο Βίλντερς είχε μία δυναμική και πολλές πιθανότητες να αποκτήσει ένα πολύ καλό ποσοστό και να σχηματίζει με τη συνεργασία και άλλων κομμάτων κυβέρνηση, αυτές σιγά σιγά μειώνονται, καθώς ο Ρούτε εμφανίζεται να σηκώνει το γάντι της πρόκλησης του Τούρκου Προέδρου Ερντογάν και του απαιτεί να ζητήσει εκείνος συγνώμη.
Βέβαια, στην όλη αυτή κατάσταση φαίνεται να έχει πρωτοστατήσει η Γερμανία. Και ο λόγος είναι διπλός. Η Ολλανδία είναι δορυφόρος της Γερμανίας και αν άλλαζε το σκηνικό και πρωθυπουργός γίνονταν ο Βίλντερς τότε ήταν προφανές πώς αυτός θα απομακρύνονταν από τις θέσεις του Βερολίνου και θα προσέγγιζε αυτές του Τραμπ σε μία περίοδο που η Ευρώπη αλλάζει και κινείται προς τα δεξιά και κατά της παγκοσμιοποίησης που εκφράζει η Γερμανίδα καγκελάριος λόγω προσφυγικού και της πολιτικής συνεχούς λιτότητας.
Στη Γαλλία η Λεπέν κερδίζει συνεχώς έδαφος, στην Αυστρία υπάρχει ανάλογο κλίμα και η Γερμανία θέλει να αλλάξει την Ευρώπη και να εφαρμόσει πολλαπλές τραχύτητες για να διατηρήσει την ηγεμονία της και υπό τον έλεγχο της Ε.Ε. Δεν θέλει δηλαδή να χάσει εταίρους και το σημαντικότερο είναι πώς δεν θέλει να χάσει η ίδια η Μέρκελ και ο Σόιμπλε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Το προσφυγικό ζήτημα είναι ένα μεγάλο αγκάθι και στην προεκλογική εκστρατεία της Άνγκελα Μέρκελ, άρα έχει κάθε λόγο να επενδύει στην κόντρα Ολλανδίας-Τουρκίας και να εμφανίζεται ότι παίρνει θέση κατά της αδιάλλακτης Άγκυρας. Να σημειώσουμε πώς μέσω της Τουρκίας περνά σχεδόν το σύνολο των μεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Άρα, έχει κάθε λόγο το Βερολίνο να επενδύει στην κόντρα της Ευρώπης με την Τουρκία με επίκεντρο το μεταναστευτικό. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν πληροφορίες για συμφωνία κάτω από το τραπέζι μεταξύ Γερμανίας-Ολλανδίας-Τουρκίας να δέχεται η Ε.Ε. 250.000 πρόσφυγες το χρόνο. Και εδώ λοιπόν είναι το αντιστάθμισμα για την Άγκυρα και πιθανώς να κρύβεται και όλη η ουσία αυτής της δήθεν κόντρας που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες.
Μην ξεχνάμε πώς πρόσφατα η Άνγκελα Μέρκελ ταξίδεψε στην Τουρκία και είχε συνάντηση με τον Ερντογάν, με τον οποίο και έχουν συχνές τηλεφωνικές επικοινωνίες. Είναι άλλωστε η Γερμανία που κάνει… πλάτες στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια με στόχο να αυξήσει την επιρροή της στη Μέση Ανατολή. Έσπευσε άλλωστε να εκμεταλλευτεί την κόντρα ΗΠΑ και Τουρκίας μετά το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου προκειμένου να στείλει αεροσκάφη της στη βάση του Ιντσιρλίκ.
