Όλες γνωρίζουμε έστω και μία γυναίκα -φίλη, συγγενή- που έχει βρεθεί σε μία σχέση που δεν ήταν υγιής. Και σίγουρα πολλές από εσάς θα το έχετε ζήσει και οι ίδιες.

Μία ψυχοφθόρα, αρρωστημένη κατάσταση φτάνει σε σημείο να είναι η μόνη πραγματικότητα που γνωρίζεις, κατηγορώντας τον εαυτό σου για τις «δυσλειτουργίες» του άλλου, με την αυτοεκτίμηση να έχει πιάσει πάτο. Θλιβερό. Ακόμη πιο θλιβερή όμως είναι η άρνηση να παραδεχτείς πως η σχέση σου σε διαλύει μέρα με τη μέρα και η αδυναμία να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και να φύγεις όσο πιο μακριά γίνεται. Το ότι ο σύντροφός σας είναι τώρα μαζί σας -και σας μεταμορφώνει σε κάτι που δεν είστε και δεν θα ξαναείστε ποτέ- δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνει για πάντα δίπλα σας. Οι συνθήκες αλλάζουν και το ίδιο πρέπει να κάνετε κι εσείς με τη ζωή σας.

Η πρωταγωνίστρια της παρακάτω ιστορίας αφηγείται τις στιγμές που έζησε μέχρι να συνειδητοποιήσει πως κανείς δεν αξίζει την προσοχή μας όταν δεν μας προσφέρει αυτά που αξίζουμε εμείς. Εσείς βιώνετε κάτι παρόμοιο; Πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας και ζήστε για τον εαυτό σας και μόνο!

«Κάθε φορά που πληγωνόμουν σε μία σχέση, κατηγορούσα τον εαυτό μου. Και βλέπω πως το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες γυναίκες. Προσπαθούν να βρουν τι πρόβλημα έχουν εκείνες, τι έχουν κάνει λάθος και γιατί δεν είναι αρκετά καλές για τον άλλο. Μαζί με την -μονομερή- ερωτική απογοήτευση, βλέπουν την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή τους να τσακίζονται. Όμως το να πληγώνεσαι δεν σημαίνει πάντα πως η ευθύνη είναι δική σου. Κάποιες φορές απλά ο άλλος είναι γελοίος.

Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, πήγαινα σε πάρτι πολύ συχνά και γυρνούσα σπίτι με αγόρια. Το ήθελα και το έκανα. Μου άρεσαν και δεν είχα να χάσω κάτι. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τις επιπτώσεις και ήμουν ενθουσιασμένη που μπορούσα να ζήσω ελεύθερα χωρίς την κριτική και τον σχολιασμό που υπήρχε στο λύκειο. Ο κόσμος δεν θεωρούσε πως έκανα κάτι κακό γιατί πολύ απλά όλοι έκαναν το ίδιο με μένα. Στο παρελθόν, λειτουργούσα μόνο με το συναίσθημα και πολλές φορές όλο αυτό με έπαιρνε από κάτω. Ένιωθα πως πληρούσα υπερβολικά το στερεότυπο της «κολλημένης», οπότε αποφάσισα για ένα διάστημα η επαφή μου με τους άλλους να είναι μόνο σωματική. Ήθελα να συμπεριφέρομαι και να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις χωρίς άγχος.

Παρά το αρχικό πλάνο όμως, υπήρχαν πολλοί που τελικά μου άρεσαν πραγματικά και ήθελα να τους ξαναδώ. Τους έστελνα μηνύματα να συναντηθούμε, όμως ή θα με αγνοούσαν ή θα με έπαιρναν μόνο όταν μεθούσαν για κάτι γρήγορο. Δεν είχα τη λογική να καταλάβω το πραγματικό τους κίνητρο κι έτσι έμενα με την ιδέα πως ενδιαφέρονταν ακόμη για μένα. 

Έκανα υπερπροσπάθεια για να τους αρέσω. Δεν ήμουν ο εαυτός μου και σιγά σιγά γινόμουν αυτό που πίστευα ότι εκείνοι ήθελαν να είμαι. Προσπαθούσα να το παίξω άνετη, όμως στην πραγματικότητα ήθελα απεγνωσμένα την έγκρισή τους.

Το αποτέλεσμα; Όλοι σταμάτησαν να ενδιαφέρονται. Μόλις τελείωνε το παιχνίδι του κυνηγητού, η επιθυμία τους να είναι μαζί μου εξαφανιζόταν αυτόματα. Ήθελαν ακόμη να κάνουμε σεξ, όμως μέχρι εκεί. Η επαφή ήταν καθαρά σωματική. Αυτοί δεν ήθελαν να ξεκινήσουν τίποτα σοβαρό κι εγώ είχα αρχίσει να θέλω περισσότερα στη ζωή μου.

Υπέθεσα πως κάτι πήγαινε τρομερά λάθος με μένα και πως δεν ήμουν ο τύπος της κοπέλας που κάποιος θα ήθελε να κάνει σχέση. Σκεφτόμουν πως ήμουν πολύ χοντρή, πολύ ψηλή, πολύ άμεση, πολύ ενοχλητική και τέλος, πολύ εύκολη. Κάθε φορά που κάποιος μου έλεγε να το λήξουμε κατηγορούσα μόνο τον εαυτό μου. Το έπαιρνα προσωπικά και πολύ βαριά. Ήθελα να είμαι αρεστή σε αυτούς που ήθελα και κυρίως, ήθελα να είμαι με κάποιον για παραπάνω από ένα βράδυ...

Δεν είχα συνειδητοποιήσει όμως πως κυνηγούσα τους λάθος άντρες. Κολλούσα πάντα με αυτούς που απλά πήγαιναν στα πάρτι, μεθούσαν και έψαχναν κάποια για να την πάνε σπίτι. Ήταν το στυλ του άντρα που θα έκαναν κάτι με κάποια, θα την παρατούσαν αμέσως και απλά την επόμενη μέρα θα έκαναν επίδειξη στους φίλους τους λέγοντας όλες τις λεπτομέρειες. Ουσιαστικά, με τραβούσαν αυτοί που καταβάθος έφταιγαν για τον τρόπο που είχα φτάσει να νιώθω για τον εαυτό μου.

Τίποτα από όλο αυτό δεν ήταν υγιές και ίσα ίσα με κατέστρεφε. Βγαίνοντας συνεχώς με κόσμο που σε έχει ως την τελευταία του επιλογή, ξεχνάς πώς είσαι στην πραγματικότητα. Χάνεις τον εαυτό σου. Νιώθεις ασήμαντη και μόνη.

Όμως δεν είναι δικό σου το φταίξιμο όταν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για σένα. Δεν είναι δικό σου το φταίξιμο όταν οι άλλοι ψάχνουν μόνο το σεξ. Δεν είναι δικό σου το φταίξιμο όταν κάποιος δεν μπορεί να συνδεθεί μαζί σου συναισθηματικά και στο τέλος σε αποκαλεί τρελή που το επιδίωξες. Δεν είσαι τρελή! Είσαι άνθρωπος! Και η συναναστροφή με κάποιον άλλον άνθρωπο μπορεί να σου δημιουργήσει ανάμεικτα και μπερδεμένα συναισθήματα, πολλά από τα οποία δεν μπορείς να αγνοήσεις.

Αυτή τη στιγμή μπορεί να βρίσκεστε κι εσείς σ’ αυτή τη θέση. Μπορεί να είστε με κάποιον παρόλο που γνωρίζετε πως κανονικά δεν θα έπρεπε. Που απαντάτε στα μηνύματα και στις κλήσεις του μέσα σε δευτερόλεπτα, όποια ώρα κι αν σας πάρουν ενώ εκείνοι δεν είναι ποτέ τυπικοί σε αυτά. Γνωρίζετε καταβάθος πως αξίζετε πολλά περισσότερα, όμως φοβάστε πως δεν θα βρείτε ποτέ κάποιον καλύτερο από αυτόν. Νιώθετε πως αν το λήξετε, δεν θα σας θέλει ποτέ ξανά κάποιος κι ότι θα μείνετε για πάντα μόνες.

Όμως κάνετε λάθος. Θα βρείτε κάποιον καλύτερο κι αυτό γιατί αξίζετε κάτι καλύτερο. Αξίζετε την αγάπη του συντρόφου σας και σας αξίζει να σας φέρονται με σεβασμό. Δεν γίνεται να κατηγορείτε τον εαυτό σας για όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στη σχέση σας. Οι σχέσεις απαιτούν προσπάθεια και από τις δύο πλευρές κι αν αυτό δεν υπάρχει ούτε σαν ιδέα, ήρθε η ώρα να φύγετε.

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να παίρνει τόσο προσωπικά κάθε απόρριψη που βίωνα. Δεν θα ξόδευα τόση ενέργεια προσπαθώντας να ψυχολογήσω ανθρώπους που τελικά ήταν ξεκάθαροι χαρακτήρες. Δεν θα έκρυβα την ταυτότητά μου με την ελπίδα πως κάποιος θα αγαπήσει κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Και τέλος, δεν θα σπαταλούσα ούτε ένα λεπτό από τον πολύτιμο χρόνο μου με το να ασχολούμαι με γελοίους άντρες.»

Πηγή: