Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος, ὀνομάσθηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας Μέγας. Μέγας στὴν ἀρετή, μέγας στὴν πίστη, μέγας στὴν ἄσκηση, μέγας στὴν στήριξη ὅλων αὐτῶν ποὺ βρίσκονταν σὲ ἀνάγκες, μέγας στὸν καθημερινὸ ἀγώνα του μὲ τὸν ἀντίδικο. Γιατί, ὅμως, ὀνομάσθηκε «Μέγας»; Στὰ τροπάρια τῶν μεγάλων ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου ψάλλουμε: «Τὴν πρᾶξιν εὗρες, θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν». Ἡ συνέπεια τῶν λόγων καὶ τῶν πράξεών μας εὐλογεῖται ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν Κύριό μας. Αὐτὸς ἄλλωστε μᾶς εἶπε: «Ὃς δ’ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ οὗτος μέγας κληθήσεται» (Ματθ. ε΄ 19). Ὅποιος διδάξει καὶ ταυτόχρονα ὑλοποιήσει τὶς διδαχές μου, ποὺ συμφωνοῦν μὲ τὸ θέλημά μου, αὐτὸς θὰ ὀνομασθεῖ μεγάλος. Καὶ ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος καὶ δίδαξε καὶ ἔπραξε. Δίδαξε βιωματικά.

Ἐμεῖς σήμερα βιώνουμε τὴν πίστη μας; Δυστυχῶς ἐμεῖς πῶς νὰ βιώσουμε ἀφοῦ δὲν πιστεύουμε; Γιὰ ἐμᾶς ἰσχύει ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας διὰ στόματος τοῦ Προφήτη Ἡσαΐα «ὁ λαός μου ταῖς χείλεσι μὲ τιμᾷ· ἡ καρδία αὐτοῦ πόῤῥῳ ἀπέχει ἀπ’ ἐμοῦ» (Ἡσ. κθ΄ 13). Ἡ πίστη μας εἶναι ἀσθενικὴ καὶ κλυδωνίζεται μὲ τὸ πρῶτο φύσιμα τοῦ ἀνέμου. Πιστεύω στὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι τοῦ παραδίδω τὴ σκυτάλη τῆς ζωῆς μου. Σημαίνει ὅτι μπορῶ νὰ ἐπαναλαμβάνω τὰ λόγια τοῦ Παύλου: «Ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός»(Γαλ. β’ 20). Σημαίνει ὅτι γιὰ κάθε μου ἀπόφαση ρωτάω: «Ἀρέσει αὐτὸ ποὺ θὰ κάνω στὸν Κύριο»;

Δυστυχῶς ζοῦμε σὲ ἡμέρες ἀπιστίας καὶ ὅλοι μας, ἐκτὸς ἀπὸ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, κυλιόμαστε καθημερινὰ στὸ βοῦρκο τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἁμαρτία μᾶς ἔχει γίνει συνήθεια δὲν νοιώθουμε ὅτι κάνουμε κάτι κακό, ἀλλὰ τὴν ἀπολαμβάνουμε σὰν κάτι τὸ φυσιολογικό. Αὐτὸ εἶναι τὸ χειρότερο, γιατὶ ἔτσι φθάνουμε στὴ διαστροφή. Ζοῦμε σὲ μιὰ κοσμογονικὴ ἐποχή, ὅπου κυριαρχεῖ τὸ παγκόσμιο πνεῦμα τῆς ἀποστασίας, τοῦ πλεονασμοῦ τῆς ἁμαρτίας, τοῦ ψεύδους, τῆς καταπτώσεως τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, τῆς τροφοδοσίας μας μὲ τὰ ξυλοκέρατα ποὺ μᾶς προσφέρουν γιὰ φαγητὸ τὰ μέσα ἐνημερώσεως, οἱ τηλεοράσεις, τὰ περιοδικά, τὸ διαδίκτυο. Ζοῦμε τὴν ἀποχαλίνωση τῶν πάντων στὴν ἐποχὴ τῆς «πληθύνσεως τῆς γνώσεως» (Δαν. ιβ΄ 1,2,4).

Ὀλιγαρκής

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος στὴ ζωή του ἐπιζητοῦσε πάντοτε τὰ ὀλίγα. Ἂν καὶ γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς πλουσίους ἀρνήθηκε τὸν πλοῦτο καὶ τὶς ἀνέσεις τους, γιατὶ ἦταν πλημμυρισμένος ἀπὸ ἀγάπη Θεοῦ καὶ γνώριζε ὅτι, «ὅπου Θεὸς ἐκεῖ οὐδεμία ἀνάγκη». Ἦταν ὀλιγαρκής, ὅπως ὅλους μᾶς θέλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντάς μας: «Ἔχοντες διατροφὰς καὶ σκεπάσματα, τούτοις ἀρκεσθησόμεθα» (Α΄ Τιμ. 6,8). Τὰ χρήματα τὰ ἀποστρεφόταν ὅπως καὶ τὶς εὔγευστες καὶ πλούσιες τροφές. Ἀγαποῦσε τὴν ἀκτημοσύνη καὶ μισοῦσε τὴν πλεονεξία καὶ τὸ δίδασκε. Ἔτσι γράφει τὸ Γεροντικό:

Κάποιος ἀδελφὸς ποὺ ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο, μοίρασε τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχούς, κράτησε ὅμως λίγα γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ πῆγε στὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο. Ὅταν τό ἔμαθε αὐτὸ ὁ Γέροντας τοῦ λέει:

«Ἐὰν θέλεις νὰ γίνεις μοναχός, πήγαινε στὸ τάδε χωριό, ἀγόρασε κρέας, τύλιξέ το στὸ σῶμα σου γυμνὸ καὶ ἔλα κατόπιν ἐδῶ».

Ἔκανε ὁ ἀδελφὸς ὅπως τοῦ ὑπέδειξε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ἀλλὰ τὰ σκυλιὰ καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ ξέσχισαν τὸ σῶμα του.

Ὅταν γύρισε στὸν Γέροντα, τὸν ρώτησε νὰ μάθει ἐὰν ἔγιναν τὰ πράγματα ὅπως τὸν συμβούλεψε.

Καὶ καθὼς ἐκεῖνος τοῦ ἔδειχνε τὸ καταξεσχισμένο σῶμα του, τοῦ λέει ὁ ἅγιος Ἀντώνιος:

«Ἐκεῖνοι ποὺ ἀπαρνοῦνται τὸν κόσμο καὶ θέλουν νὰ ἔχουν χρήματα, ἔτσι κατακόπτονται ἀπὸ τοὺς δαίμονες ποὺ τοὺς πολεμοῦν».

Ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε ὀλιγαρκεῖς; Ἀρκούμαστε στὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου μας καὶ δίνουμε ἀπὸ τὸ ὑστέρημά μας στοὺς ἄλλους που στεροῦνται;

Δυστυχῶς, δὲν ἀρκούμαστε στὰ ὀλίγα. Ζητᾶμε περισσότερα, ἰδίως στὴ σύγχρονη καταναλωτικὴ κοινωνία, ποὺ βομβαρδίζεται ἀπὸ διαφημίσεις γιὰ προϊόντα, τὸ ὁποῖα μάλιστα, δὲν μᾶς εἶναι ἀπαραίτητα. Οἱ ἀπαιτήσεις τότε ποὺ δημιουργοῦνται ἀντὶ νὰ μᾶς διευκολύνουν τὴν πορεία τῆς ζωῆς μας, μᾶς τὴ δυσκολεύουν. Μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἐξοδεύουμε περισσότερα ἀπὸ ὅσα εἰσπράττουμε μὲ ἀποτέλεσμα μέρα μὲ τὴ μέρα νὰ χρεωνόμαστε περισσότερο χάνοντας τὴν προσωπική, οἰκογενειακὴ καὶ κοινωνικὴ ἐλευθερία μας. Ἔτσι, φθάσαμε καὶ στὴ σύγχρονη οἰκονομικὴ κρίση, ἀφοῦ ζητούσαμε νὰ ἀποκτήσουμε ὅλα τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς, λὲς καὶ αὐτὰ θὰ μᾶς χάριζαν τὴν ἀθανασία, τὴν εὐτυχία, τὴν ὑγεία, τὴν εἰρήνη. Μοιάζαμε μὲ τὸν ἄφρονα πλούσιο, αὐτὸν ποὺ ἤθελε νὰ γκρεμίσει τὶς ἀποθῆκες του, γιὰ νὰ κτίσει μεγαλύτερες, ὥστε νὰ χωροῦν τὰ ἀγαθά του. Ἡ ὑπεραφθονία καὶ ἡ ὑπερκαταναλωση μᾶς ἔτρωγε, ὅπως τὸ σαράκι τὸ ξύλο. Ζημιὰ στὴν ψυχὴ κάνει ἡ ὑπεραφθονία ἀγαθῶν καὶ θάνατο φέρνει ἡ ὑπερκατανάλωση. Ἄλλωστε, «τί ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Ματθ. ιστ΄ 26).

Ὀλιγόλογος

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἔλεγε ὀλίγα, ἀλλὰ μεστὰ νοημάτων. Λόγος σαπρὸς ἀπὸ τὸ στόμα του δὲν ἔβγαινε. Ὁμιλοῦσε μόνο γιὰ νὰ νουθετεῖ, νὰ διδάσκει, νὰ κατευθύνει, νὰ ἐνισχύει, νὰ ὠφελεῖ ψυχές, ἂν καὶ πολλὲς φορὲς ὠφελοῦσε καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴ σιωπή του. Ἐμεῖς σήμερα λέμε λόγια πολλὰ καὶ μεγάλα, ἀλλὰ ἀνούσια. Διδάσκουμε μὲ ξύλινη γλῶσσα καὶ δὲν καταλαβαίνουμε ὅτι δὲν ὠφελοῦμε. Δὲν εἴμαστε διδάσκαλοι ἁγιότητος, διδάσκαλοι σεμνότητος, διδάσκαλοι ἤθους. Οἱ ἴδιοι δὲν γινόμαστε παραδείγματα ἁγιασμοῦ τῶν ἄλλων.

Εἴμαστε γονεῖς; Τὸ παράδειγμά μας μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν ἁγιότητα τὰ παιδιά μας καὶ ἂς εἴμαστε ἀγράμματοι. Στὸ Γεροντικὸ διαβάζουμε γιὰ τὸν ἐπισκέπτη τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ποὺ κάθησε δίπλα του καὶ δὲν τὸν ρωτοῦσε τίποτα ἂν καὶ ἔκανε μεγάλο ταξίδι γιὰ νὰ τὸν συναντήσει. Καὶ ὅταν τὸν ρώτησε ὁ μεγάλος Ἀββᾶς ἂν ἔχει κάτι νὰ ρωτήσει γιὰ ὠφέλειά του τοῦ ἀπάντησε:

-Ἀββᾶ μου, ἀρκεῖ μοι τοῦ βλέπειν σε!

Πατέρ μου, μοῦ ἀρκεῖ ποὺ σὲ βλέπω, γιατὶ τὸ πρόσωπό σου ἐκπέμπει τὴν ἁγιότητά σου.

Εἴμαστε διδάσκαλοι, ἱερωμένοι, παιδαγωγοί; Μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ ἑλκύουμε τοὺς ἄλλους μὲ τὸ παράδειγμά μας, γιατὶ ἂν ὄχι θὰ μᾶς ποῦν τὸ «δάσκαλε ποὺ δίδασκες καὶ νόμον δὲν ἐκράτεις». Εἴμαστε πολιτικοί, εἴμαστε ἡγήτορες; Ὀφείλουμε νὰ ἐκπέμπουμε ἁγιότητα, γιὰ νὰ γινόμαστε παραδείγματα πρὸς μίμηση τῶν ἀνθρώπων ποὺ κυβερνᾶμε. Ἂν δὲν στοχεύουμε στὴν ὠφέλεια τῶν ἄλλων μὲ τὰ λόγια μας καὶ μὲ τὸ παράδειγμά μας ἂν δὲν δείχνουμε τὸ δρόμο τῆς ἁγιότητος στοὺς ἄλλους τότε ἡ εὐθύνη μας εἶναι μεγάλη, γιατὶ παίρνουμε στὸ λαιμό μας ψυχές «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν» (Ῥωμ. ιδ΄ 15).

Κοινωνικός

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἂν καὶ ζοῦσε στὴν ἔρημο, ὅμως, ἐνημερωνόταν γιὰ τὰ ἐπίκαιρα προβλήματα καὶ κατανοοῦσε τὸ μέγεθός τους, γιὰ νὰ μπορεῖ ἀνάλογα νὰ συντρέχει καὶ νὰ ἔρχεται ἀρωγὸς στοὺς ἐμπερίστατους δείχνοντας σπλάχνα οἰκτιρμῶν καὶ ἀδελφικῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Ἔτσι, στοὺς διωγμοὺς τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ μεγάλες ἀνάγκες τοῦ κόσμου ἄφηνε τὴ Θηβαΐδα καὶ κατέβαινε στὴν Ἀλεξάνδρεια. Τὸ ἔτος 311, κατὰ τὸ διωγμὸ τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμίνου (307-313), ὁ ὅσιος ἀσκητὴς κατέβηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια, γιὰ νὰ ἐνθαρρύνει καὶ νὰ βοηθήσει τοὺς πιστοὺς τῆς μεγάλης αὐτῆς αἰγυπτιακῆς πόλεως ποὺ ἀντιστέκονταν στὴ λαίλαπα τῶν εἰδωλολατρῶν. Ζοῦσε τὰ προβλήματα τοῦ κόσμου καὶ μὲ τὴν παρουσία του ἐνίσχυε ὅλους θυμίζοντάς μας τὸν Ὅσιο Γέροντα Πορφύριο, ποὺ ζοῦσε μέσα στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, ἀλλὰ σὰν ἀσκητής, καὶ τὸν ἐπίσης συγχρονό μας Ὅσιο Γέροντα Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ποὺ ζοῦσε καὶ αὐτὸς ἀσκητικώτατα σὲ ἕνα διαμέρισμα, ἀλλὰ ἔδινε κατευθύνσεις καὶ λύσεις σὲ ὅλα τὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας.

Ἐμεῖς σήμερα ζοῦμε μέσα στὶς πόλεις, ἀλλὰ δὲν ζοῦμε ἀσκητικὰ καὶ δὲν συμπαριστάμεθα στὰ προβλήματα τῆς κοινωνίας. Τὶς περισσόρετες φορὲς ἐφησυχάζουμε καὶ ἀδιαφοροῦμε μεταθέτοντας τὶς εὐθῦνες στοὺς ἄλλους καὶ νίπτουμε ὡς Πόντιοι Πιλᾶτοι τὰ χέρια μας. Ὅμως ἡ ἀδιαφορία ὅλων μας εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔφθασε στὸ κατώφλι τῆς παρακμῆς. Ἡ ἠθικὴ κρίση εἶχε καὶ ἀκόμη ἔχει παρασύρει καὶ ἐμᾶς καὶ μᾶς στριφογυρίζει στὴν ἀνεμοζάλη τῆς ἀπαξίας, τοῦ ἐθελοτυφλοτισμοῦ καὶ τῆς ἀρνήσεως πνευματικῆς ἀντιστάσεως λέγοντας: «Ὠχ ἀδελφέ! Ἐγὼ θὰ διορθώσω τὴν κοινωνία»;

Ἀγωνιστής

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἦταν ἕνας ἀνύστακτος ἀγωνιστής. Κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ἀσκητικῶν του παλαισμάτων δὲν ἄλλαξε ποτὲ ἔνδυμα, οὔτε ἔπλυνε τὸ σῶμα ἢ τὰ πόδια του μὲ νερό. Δίδασκε τοὺς μαθητές του νὰ μὴν θεωροῦν τίποτε ἀνώτερο ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μὴν νομίζουν ὅτι ἐπειδὴ ἀπέχουν ἀπὸ τὰ κοσμικὰ ἀγαθά, στεροῦνται κάτι ἀξιόλογο. Τὸ νὰ ἀφήνει κανεὶς τὰ ἐπίγεια ἀγαθά, ἔλεγε, εἶναι σὰν νὰ καταφρονεῖ αὐτὸς μία δραχμὴ ἀπὸ χαλκό, γιὰ νὰ κερδίσει ἑκατὸ χρυσές. Τόνιζε ὅτι δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε, ὅτι ὁ ἀνθρώπινος βίος εἶναι πρόσκαιρος συγκρινόμενος πρὸς τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ κοπιάζουμε γιὰ τὴν ἀπόκτηση προσκαίρων ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦμε νὰ πάρουμε μαζί μας, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀπόκτηση αἰωνίων ἀγαθῶν, ὅπως τῆς φρονήσεως, τῆς δικαιοσύνης, τῆς σωφροσύνης, τῆς ἀνδρείας, τῆς συνέσεως καὶ τῆς ἀγάπης.

Συνήθιζε ὁ Ἅγιος νὰ ἐπισκέπτεται διάφορους ἄλλους ἀσκητές, τῶν ὁποίων θαύμαζε τὴν ἀρετή, ὅπου ὡς «σοφὴ μέλισσα» ἐπέλεγε τὰ ἄνθη της συλλέγοντας τὸ «πνευματικὸ νέκταρ» τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς ἀρετῆς. Ἐπεδίωκε νὰ ἀσκεῖται στὴν ἀγρυπνία καὶ στὴν προσευχὴ καθὼς καὶ στὴ νηστεία τρώγοντας μία φορὰ τὴν ἡμέρα περὶ τὴ δύση τοῦ ἡλίου, ἢ κάθε δύο ἡμέρες ἢ καὶ τέσσερις, μόνο ἄρτο καὶ ἀλάτι καὶ νερό. Παράλληλα ἀσχολιόταν μὲ ἐργόχειρο ποὺ ἀντάλλασσε μὲ τὰ ἀπαραίτητα γιὰ ἐπιβίωση, ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα συνέχιζε νὰ τὰ μοιράζει στοὺς πτωχούς. Διάβαζε τὰ ἱερὰ κείμενα καὶ παρέμενε ἀγαπητός, πρᾶος, καὶ θαυμαστὸς σὲ ὅλους. Ποτὲ δὲν ὑπερηφανεύθηκε, ἀλλὰ οὔτε καὶ φιλονίκησε ἢ λύπησε κανέναν.

Ὡς ἄνθρωπος «σάρκα φορῶν καὶ τὸν κόσμο οἰκῶν» ὁ Μέγας Ἀντώνιος δεχόταν πολλοὺς πειρασμοὺς ἀπὸ τὸ μισόκαλο δαίμονα, ἄλλοτε σαρκικούς, ἄλλοτε μέσα ἀπὸ πονηροὺς λογισμούς, οἱ ὁποῖοι τὸν ὠθοῦσαν στὴν ἐγατάλειψη τῆς ἐρημικῆς του ζωῆς καὶ ἐπιστροφῆς του στὸν κόσμο. Οἱ ἀσθένειες ποὺ ἀκολούθησαν δὲν κατάφεραν νὰ τὸν πτοήσουν. Ὅλα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ ἀντέκρουε μὲ τὴ συνεχὴ καὶ ἀδιάλειπτη προσευχή. Τὴν πάλη του μὲ τοὺς δαίμονες εἶχαν ἀντιληφθεῖ ἀκόμα καὶ οἱ ἐπισκέπτες του, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν θαύμαζαν ἀποκαλύπτοντάς τους ὅτι, δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ νίκησε, ἀλλὰ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ διαρκῶς τὸν ἐνίσχυε.

Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος ἦταν ἀγωνιστής. Ἐμεῖς ἀγωνιζόμαστε γιὰ νὰ τὸν μιμηθοῦμε; Εἴμαστε ἀγωνιστὲς τῆς ζωῆς, ἀγωνιστὲς τῆς ἀρετῆς, ἀγωνιστὲς νόμιμοι στὸ στίβο τοῦ ἤθους, τῆς ὁμολογίας, τῶν πατρικῶν παραδόσεων καὶ τῆς ψυχικῆς κενώσεως στὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον; Ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὅπως και ὅλοι οἱ Ἅγιοι δὲν ἁγίασαν μὲ τὶς προσωπικές τους δυνάμεις, ἀφοῦ χωρὶς τὴ θεία δύναμη δὲν ἐπιτυγχάνει κανεὶς τίποτα, ὅπως καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς βεβαιώνει «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰωάν. ιε΄ 5). Οὔτε, ἐπίσης, ἁγίασαν μὲ τὰ ἔργα τους, ἀφοῦ «ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶσα σάρξ» (Ῥωμ. γ΄ 20), ἀλλὰ ὁ δίκαιος «ἐκ πίστεως ζήσεται» (Ῥωμ. α΄ 17). Δηλαδή, δὲν μᾶς ἁγιάζουν τὰ ὁποιαδήποτε καλὰ ἔργα, ἀλλὰ μόνον τὰ ἔργα τῆς πίστεως, ἐκεῖνα ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὴν πίστη μας στὸ Χριστό, στὴν Αὐταγάπη, συνεπῶς τὰ ἔργα ἀγάπης, τὰ ἔργα ποὺ ὑλοποιοῦν τὴν πνοὴ τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως.

Ὁ Θεὸς μᾶς θέλει ἀγωνιστές, δὲν μᾶς θέλει ὅλους, καὶ δὲν μποροῦμε νὰ γίνουμε, πρωταθλητές. Μᾶς θέλει ἀγωνιστὲς καὶ μάλιστα νόμιμους ἀγωνιστές. Μᾶς τὸ εἶπε ὁ ἴδιος, ὅταν κάποτε πορευόμενος γιὰ τὰ Ἱεροσόλυμα δέχθηκε ἀπὸ κάποιον ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε τὴν ἑξῆς ἐρώτηση:

Κύριε, εἰ ὀλίγοι οἱ σῳζόμενοι;
Τότε αὐτὸς δὲν τοὺς εἶπε οὔτε πολλοὶ οὔτε λίγοι. Τοὺς ἀπάντησε μὲ χαμόγελο:
-Ἀγωνίζεσθε! Ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν» (Λουκ. ιγ΄ 24).

Τὸν ρώτησε, λοιπόν, κάποιος ἂν θὰ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ σωθοῦν, αὐτοὶ ποὺ θὰ καταφέρουν νὰ ἀνεβοῦν τὰ σκαλοπάτια τοῦ οὐρανοξύστη τῆς ἐπιτυχίας καὶ τῆς εὐτυχίας, ἀφοῦ αὐτὸς δὲν ἔχει ἀσανσέρ, γιὰ νὰ νοικιάσουν τὸ πολυπόθητο αὐτὸ διαμέρισμα. Ὁ Χριστός μας δὲν τοὺς ἀπάντησε ἀριθμητικά. Δὲν τοὺς εἶπε οὔτε πολλοὶ οὔτε λίγοι. Τοὺς ἔδωσε ἕνα σύνθημα μὲ τὴν προστακτικὴ τοῦ ρήματος ἀγωνίζομαι. Τοὺς εἶπε: «Ἀγωνίζεσθε», δηλαδὴ προσπαθεῖστε. Μὴν ἀποθαρρύνεσθε ἀλλὰ καὶ μὴν ἀμελεῖτε. Ἕνα μόνο νὰ ἔχετε κατὰ νοῦν. Ὅτι μόνοι σας δὲν θὰ τὰ καταφέρετε. Ζητῆστε με καὶ Ἐγὼ θὰ σᾶς βοηθήσω, γιὰ νὰ ἀνεβῆτε «ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων» (Ψαλμ. 104, 3). Καὶ μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ καθημερινός σας ἀγώνας, ἡ ἐργασία σας εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ σᾶς ἀνταμείψει, ποὺ θὰ σᾶς ὁδηγήσει στὴν ἐπιτυχία καὶ τὴν εὐόδωση τοῦ τελικοῦ σας στόχου. Ἐπιτυχία, ὅμως, χωρὶς ἐργασία δὲν νοεῖται. Μόνο στὰ λεξικὰ προηγεῖται ἡ ἐπιτυχία τῆς ἐργασίας. Στὴν πράξη ἂν δὲν ἐργασθεῖς, ἂν δὲν ἀγωνισθεῖς δὲν ἐπιτυγχάνεις.

Μᾶς προτρέπει ὁ Κύριός μας νὰ ἀγωνιζόμαστε καὶ μόνο τὰ ἀγωνιζόμαστε. Νὰ ἀγωνιζόμαστε «τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως» (Α΄ Τιμ. στ΄ 12) καὶ νὰ μὴν ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὴν ἐπιτυχῆ ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος μας. Αὐτὴ νὰ τὴν ἀφήσουμε σὲ Ἐκεῖνον. Καθῆκον καὶ ὑποχρέωσή μας εἶναι νὰ ἀγωνιζόμαστε. Ἀποτελεῖ καθῆκον Χριστιανικὸ ἀλλὰ καὶ προσωπικὸ τοῦ κάθε ἑνός μας, ποὺ θέλει στὴ ζωή του νὰ ἐπιτύχει, νὰ ἀφήσει κάτι στὶς ἐπιγενόμενες γενιές. Μὲ τὸν ἀγώνα μας διώχνουμε ἐπίσης μακρυὰ τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ «τὰ καθ’ ἡμῶν δολίως κινούμενα», ὅπως τὰ ἔδιωχνε καὶ ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του. Μάλιστα λέγεται, ὅτι ἐκεῖνος φοβόταν τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου μέχρι τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς ζωῆς του. Μόνο ὅταν παρέδωσε τὸ πνεῦμά του στὰ χέρια τοῦ Κυρίου μας ἄνοιξε τὸ Παράθυρο τοῦ Παραδείσου καὶ τοῦ φώναξε: Τώρα, πονηρέ, δὲν σὲ φοβᾶμε πιά!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας