Με τη συνεχή τελειοποίηση των αστρονομικών οργάνων, ιδίως από την εποχή της ανακάλυψης του φασματοσκοπίου, μέσω του οποίου καθίσταται δυνατή η εξακρίβωση των στοιχείων που κρύβονται σ’ ένα μακρινό άστρο, η Επιστήμη πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στη λύση του πρωτεύοντος αυτού ερωτήματος: υπάρχουν κι άλλα πλάσματα στο Σύμπαν;Η αστρονομία αποκαλεί εσωτερικούς πλανήτες τον Ερμή και την Αφροδίτη, καθώς βρίσκονται ανάμεσα στον Ήλιο και στη Γη. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε πια πως ο πλησιέστερος στον Ήλιο πλανήτης, ο μικρός Ερμής, έχει πάντοτε στραμμένη προς τον πύρινο γίγαντα την ίδια του πλευρά, όπως ακριβώς και η Σελήνη προς τη Γη.Στον Ερμή, λοιπόν, η μία του πλευρά είναι πάντοτε βυθισμένη σε τρομακτικά υψηλές θερμοκρασίες, ενώ η άλλη του πλευρά, λόγω της έλλειψης της ατμόσφαιρας, είναι καλυμμένη από αιώνιους πάγους και αδιανόητο ψύχος.Περίπου τα ίδια εκτιμώνται και για την Αφροδίτη, χωρίς απόλυτη βεβαιότητα. Είναι, μάλιστα, πιθανόν ότι η διάρκεια της μέρας στον πλανήτη αυτόν να είναι ίση περίπου με αυτή της Γης, όπως συμβαίνει και με τον Άρη.Οι αστρονόμοι, ωστόσο, χαρακτήριζαν με κάποια επιφύλαξη την Αφροδίτη, με την ισχυρή και αδιαπέραστη ατμόσφαιρά της, ως τον πλανήτη των συγκλονιστικών φυσικών καταστροφών, των τεράστιων και συνεχών βροχοπτώσεων, των βιαιότερων καταιγίδων και θυελλών.Για τη Σελήνη, οι επιστήμονες μας πληροφορούσαν, κατά το έτος 1931, πως δεν είχε ατμόσφαιρα και πως ο Ήλιος έκαιγε πάνω σε γυμνά βράχια. Μόνο, ίσως, στα βάθη των μεγάλων κρατήρων της, των οποίων η καταγωγή δεν είχε εξακριβωθεί πλήρως, υπήρχε ατμοσφαιρικός αέρας.Όσον αφορά στον Άρη, στον μυστηριώδη τούτον Κόκκινο Πλανήτη, οι επιστήμονες γνώριζαν πως ήταν καλυμμένος κατά το μεγαλύτερο μέρος του με ερήμους και πως διέθετε ατμόσφαιρα, η οποία αναλογούσε ως προς το ύψος δεκατριών χιλιομέτρων της γήινης. Οι αινιγματικές διώρυγες πάνω στην επιφάνειά του εξακολουθούσαν να μπερδεύουν τους ειδικούς, που ορισμένοι τις θεωρούσαν οφθαλμαπάτη και άλλοι τις θεωρούσαν έργο νοημόνων όντων.Είναι γεγονός, πάντως, πως οι επιστήμονες εκείνης της μακρινής δεκαετίας, πάσχιζαν να λύσουν τα μυστήρια του Σύμπαντος, έχοντας στη φαρέτρα τους λιγοστά μέσα, που τους εμπόδιζαν να καταλήξουν σε ασφαλή συμπεράσματα.Ο πρωτοπόρος Αμερικανός αστρονόμος William Henry Pickering είχε παρατηρήσει στη Σελήνη, όχι μόνο ορισμένες χρωματικές παραλλαγές των πετρωμάτων, που του φάνηκαν για βλάστηση, αλλά είχε διακρίνει μια κινούμενη σταχτόχρωμη κηλίδα στον Κρατήρα του Ερατοσθένους, την οποία εξέλαβε ως κινούμενη στρατιά εντόμων, κατά το σύστημα των γήινων σμηνών των ακρίδων.Ο διακεκριμένος Σουηδός φυσικός και χημικός Svante Arrhenius είχε αποδείξει ήδη ότι τα μικρόβια ήταν σε θέση να επιχειρήσουν ένα ταξίδι δια μέσου του απείρου, καθώς ήταν ανθεκτικά στο ψύχος, τους βοηθούσε το μικρότατο μέγεθός τους και δεν επηρεάζονταν από την έλξη του Ήλιου.Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, λοιπόν, έπρεπε η Γη, η οποία βρίθει από τέτοιους μικροοργανισμούς, να τους είχε στείλει προ πολλού σε γειτονικούς πλανήτες, δεδομένου ότι για να συντελεστεί ένα ταξίδι μικροβίων δια της πίεσης του φωτός, δεν απαιτούνται περισσότερες από τρεις εβδομάδες, προκειμένου, για παράδειγμα, να φτάσουν από τη Γη στον Άρη.Επομένως, γιατί να μη συμβαίνει και το αντίστροφο;Ο Δρ. Desiderius Papp, ο οποίος είχε ασχοληθεί ιδιαιτέρως με τους παράξενους μικροοργανισμούς που θεωρούσε πως είχαν καταφτάσει από το Διάστημα, όπως εκείνους που είχαν εγκλωβιστεί κατά την πτώση μετεωριτών στη γήινη επιφάνεια, φρονούσε πως ένας από αυτούς, το Spirillum Rubrum, είχε προέλθει από τον Άρη!Ο επιστήμονας αυτός είχε γράψει σχετικά:“Στα τηλεσκόπιά μας λαμπυρίζουν εντόνως κοκκινοκίτρινες οι μεγάλες εκτάσεις του πλανήτη Άρη. Τι να είναι άραγε το πορφυρό τούτο χρώμα; Άμμος απέραντων ερήμων ή το χρώμα των φυτών των μακρινών γειτόνων μας, τα οποία γίνονται, ίσως όχι πράσινα όπως τα δικά μας, αλλά κόκκινα;Ωστόσο, στον φακό του μικροσκοπίου κινείται ένας περίεργος βάκιλος με τα πολλά μαστίγιά του: το Spirillum Rubrum. Μέσα στο μικροσκοπικό του σώμα κρύβει ένα κατέρυθρο στοιχείο, με το οποίο κατορθώνει το ίδιο θαύμα, το οποίο κατορθώνουν τα γήινα φυτά με το πράσινο χρώμα τους. Αποπέμπει ανθρακικό οξύ και κρατά για τον εαυτό του το οξυγόνο.Κάτω από το μικροσκόπιο, λοιπόν, ένα θαύμα του Άρη μεταβάλλεται σε γήινη πραγματικότητα. Το Spirillum Rubrum μπορεί να υποφέρει μια λεπτότατη ατμόσφαιρα, όπως αυτή του Άρη. Ο ξένος αυτός, όμως, μπορεί και να ζήσει χωρίς αέρα, όπως επίσης μπορεί να συνηθίσει και στη συμπυκνωμένη ατμόσφαιρα του πλανήτη μας και να αναπτυχθεί σ’ αυτήν.Ο μεγάλος αριθμός τους, που έχουν ήδη εντοπιστεί στη Γη, δηλώνει πως έχουν κιόλας προσαρμοστεί στον πλανήτη μας, τη δεύτερη πατρίδα τους, δηλαδή”.Εάν πράγματι αλήθευαν οι επιστημονικοί ισχυρισμοί του Desiderius Papp, τότε μικροοργανισμοί του Άρη υπάρχουν εδώ και αιώνες, αναπτύσσονται και εξελίσσονται πάνω στη γήινη ατμόσφαιρα.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 23/06/1931…
