Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά κάθε χρόνο τέτοιο καιρό (λίγο πριν σαρώσει το Νέο Έτος το παλιό με την έλευσή του) βγαίνουν στην επιφάνεια οι ''αμίλητες'' αισθήσεις μας. Αυτές που εγκιβωτίζονται στη διαισθητική νοημοσύνη και τελούν υπό τον ασφυκτικό κλοιό των ορίων της μνήμης και της λήθης καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Βρίσκονται, ουσιαστικά, σε ''κελί απομόνωσης'' κάπου στο υποσυνείδητό μας αφήνοντας κυρίαρχη έξω την πολύμορφη και πολυδύναμη δραστηριότητά μας. Δραστηριότητα που αρχίζει με τον αγώνα της επιβίωσης και ολοκληρώνεται με εκφάνσεις δημιουργικότητας στο δρόμο αναζήτησης της ευτυχίας μέσα από τα βιώματα των εμπειριών μας.

Εμπειριών που συνεκφράζουν τη ζωή και συνοικοδομούν τον πολιτισμό της καθημερινότητάς μας. Πολιτισμό που χτίζει παλάτια στην άμμο για τους ατομικιστές και εγωπαθείς οι οποίοι έχουν αλλοτριωθεί από το πνεύμα της συμφεροντολογίας.

Έχουν αλλοτριωθεί από την απανθρωπιά της σκληρής και ανελέητης εποχής μας, η οποία από την μια μας προσφέρει έναν κόσμο ανέσεων, ευμάρειας και αφθονίας, κι από την άλλη μας κάνει να υποφέρουμε.

Να υποφέρουμε από τη βία, τη σκληρότητα και τον κακώς εννοούμενο ορθολογισμό που μας κάνει να παραμερίζουμε τα συναισθηματικά-ηθικά στοιχεία της ζωής και την ανατροφοδότηση από τις ρίζες μας (οι οποίες διαλεκτικοποιούν τη σχέση παρελθόν/παρόν/μέλλον) και να κρατάμε στομωμένες τις ''αμίλητες'' αισθήσεις μας, για να τις αφήσουμε ελεύθερες να εκφραστούν στο τέλος του χρόνου με την ελπίδα ότι... ατροφήσανε.

Τραγική ειρωνεία γιατί, και κουτσουρεμένες ακόμα, αυτές έχουν τη δύναμη να μας κάνουν να ομολογήσουμε (κατά τον απολογισμό του χρόνου που φεύγει) μεγάλες αλήθειες στη ''σιωπηρή'' συζήτηση με τον εσωτερικό εαυτό μας η οποία τροφοδοτεί τον εσωτερικό διάλογο σαν φιλοσοφική άσκηση στα πρότυπα της Μαιευτικής του Σωκράτη.

Ένα ''τιτίβισμα'' ψυχής που μοιάζει με το τρελό των πουλιών όταν πετιούνται από τις φυλλωσιές και δηλώνουν την παρουσία τους τη στιγμή της αγχνορόδινης νύχτας λίγο πριν ξημερώσει. Ιερή στιγμή (στην περίπτωση των Ελλήνων, ειδικά) η ώρα της παραδοχής -- προ της έλευσης του Νέου Χρόνου -- όσων δεν τόλμησαν να παραδεχτούν (σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο) τη χρονιά η οποία τείνει να λήξει.

• Να παραδεχτούν, φερ' ειπείν, την ύπαρξη νοσούσας δημοκρατίας λόγω της παραβίασης του ιδιωτικού βίου δημοσίων προσώπων από την εξουσία με τη βοήθεια της τεχνολογίας, προς επιβεβαίωση των ζοφερών προβλέψεων του Τζωρτζ Όργουελ για το ζοφερό, απολυταρχικό και κατάφωρα εξουσιαστικό σύμπαν με την Αστυνομία της Σκέψης και τη δυστοπική κοινωνία του Μεγάλου Αδελφού.

 • Να παραδεχτούν τη διαπλοκή μεγάλης μερίδας ΜΜΕ με την εκάστοτε εξουσία σε βάρος της αντικειμενικότητας. Την άνθηση της λογοκρισίας σ' αυτά, που μετατρέπει τη δημοκρατία σε ψευδεπίγραφη, περιφραγμένη από στεγανά τα οποία στριμώχνουν τους εργάτες του πνεύματος σε μια λουρίδα ελευθερίας όσο κρατούν ανυπότακτη την ψυχή και τη σκέψη τους.

 • Να παραδεχτούν την υποβάθμιση πολλών Μέσων, τα οποία προωθούν μηδενιστικά μοντέλα, εκπέμπουν αντιπνευματικότητα και ''βιάζουν'' την ελληνική γλώσσα. Οι σολοικισμοί και η κατάργηση πτώσεων της Γραμματικής, που δίνουν και παίρνουν από τους ρεπόρτερς-ανταποκριτές και τους παρουσιαστές, είναι η απόδειξη. Απόδειξη της αλλοίωσης του γλωσσικού αισθητηρίου του κοινού που τα διαβάζει ή τα παρακολουθεί.

• Να παραδεχτούν, στο κατώφλι του Νέου Έτους, ότι τα τελευταία χρόνια (με κλιμακούμενη την αποκτήνωση υπό μορφή χουλιγκανισμού μεταξύ αντιπάλων ''φιλάθλων'' που έχει θύματα και αστυνομικούς) η έκφραση επιθετικότητας, έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας έχει ξεφύγει από το πλαίσιο της προσωπικής σύγκρουσης και αντιδικίας και λειτουργεί προσδεδεμένη με την αντικοινωνικότητα, την εκδικητικότητα και την κατάργηση κάθε ηθικής αναστολής.

Στάση έσχατης ασέβειας απέναντι στην ανθρώπινη ζωή (σ.σ: πέραν τη σωρείας των γυναικτονιών, εκτινάχθηκε και η εγκληματικότητα των ανηλίκων). Στάση που μεγιστοποιεί τις ευθύνες της Πολιτείας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο το οποίο βιώνει καθημερινά την ανασφάλειά του.

Της Πολιτείας που αντιδρά ενίοτε σπασμωδικά απέναντι σε αντικοινωνικές, περιθωριακές ομάδες ο οποίες προέρχονται είτε από τους Ρομά είτε από οργανωμένους οπαδούς ομάδων (που στήνουν ''αυθόρμητες'' ενέδρες θανάτου στους αντιπάλους τους) ή από αναρχικούς, που λειτουργούν με πρόσχημα την... ''αποκατάσταση'' της αδικίας δια της βίας.

• Να παραδεχτούν την εξαχρείωση των ηθών στον δημόσιο βίο της χώρας, η οποία παρεμποδίζει τη δημιουργία σωστών προτύπων αναφοράς για τους νέους ανθρώπους, καθώς δεν υπάρχουν υποδείγματα προς μίμηση. Αποτέλεσμα της κατάλυσης του δημόσιου ήθους είναι η καθολική στάση αμφισβήτησης δημοσίων προσώπων από μεγάλο μέρος του πληθυσμού και η κατάργηση της κοινωνικής ευπρέπειας.

• Να παραδεχτούν, τέλος, ότι -- στην εποχή της χρησιμοθηρίας, του ωφελιμισμού, της προπαγάνδας, της εμπορευματοποίησης των σχέσεων και της απομυθοποίησης των υψηλών αξιών και αρχών -- η ιστορική πραγματικότητα πορεύεται αναπόφευκτα από μια κατάσταση σε άλλη αντίθετη με σκοπό να συνθέσει το πνεύμα με τον πρακτικό λόγο.

Σύνθεση που είναι δύσκολο να επιτευχθεί υπό τις παρούσες συνθήκες, γιατί στηρίζεται σε πήλινα πόδια τα οποία δεν τη βοηθούν να δημιουργήσει κάτι νέο και ποιοτικά ανώτερο για τους Έλληνες. Κι αυτό γιατί:

1. Δεν υπάρχει εξισορροπημένη συλλειτουργία πολιτών-κοινωνίας-κράτους, αφού τα άτομα βλέπουν καχύποπτα την ολότητα (''ο κόσμος είναι κακός'') και όλοι μαζί τις προθέσεις των δημοσίων Αρχών, τις προθέσεις του ελληνικού κράτους, όταν δεν πορεύεται αυτό με γνώμονα τη δικαιοσύνη...

2. Δεν υφίσταται διαχρονικά πολιτική παιδεία στη χώρα μας απ' τη στιγμή που οι πολίτες (στην πλειοψηφία τους) αρνούνται να υποτάξουν το ατομικό τους συμφέρον σε εκείνο της ολότητας (το ''εγώ'' στο ''εμείς'', κατά τον στρατηγό Μακρυγιάννη). Να υποτάξουν, δηλαδή, την ιδιοτέλεια των υλιστικών προταγμάτων τους στην αγάπη για την πατρίδα και τα συμφέροντά της είτε είναι άρχοντες είτε αρχόμενοι...

3. Δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα ''νέο'', αν δεν θεμελιώνεται στο παλιό για συνοικοδόμηση πολιτισμού με θεμέλιο την ελληνική παράδοση. Την νεοελληνική παράδοση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορική συνείδηση και την εθνική φυσιογνωμία του λαού μας.

Με δεδομένα αυτά και συνεκτικό κρίκο την ιστορική μνήμη, γεννιέται και ''ανδρώνεται'' το νέο στον ιστορικό χωροχρόνο του πολιτισμού των γενεών. Επιτυγχάνεται η συνέχεια του έθνους μας, ενδυναμώνει η πολιτιστική μας ταυτότητα και γονιμοποιείται η δημιουργικότητα των Ελλήνων...