Ο σουλτάνος Σελίμ Β’, ήταν γιός και διάδοχος του Σουλεϊμάν, του λεγόμενου μεγαλοπρεπή.
Αμέσως μετά την άνοδο του στον θρόνο αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά της βενετοκρατούμενης Κύπρου. Την 1η Ιουλίου 1570 η τουρκική αρμάδα μεθόρμισε στον όρμο της Πάφου και την επομένη τα τουρκικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Λεμεσό, χωρίς να συναντήσουν αντίσταση.
Αυτό ήταν λογικό καθώς ο Ενετός στρατιωτικός διοικητής του νησιού Έκτωρ Βαλιόνε, δεν διέθετε παρά 6.000 πεζούς και 500 ιππείς, έναντι 82.500 Τούρκων.
Ωστόσο παρά την γενναία αντίσταση Ενετών και Ελλήνων η πρωτεύουσα του νησιού Λευκωσία έπεσε στις 9 Σεπτεμβρίου 1570.
Να πως περιγράφει ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός τα της αλώσεως της Λευκωσίας στο χρονικό του : «Ωστόσο στις συνοικίες πολεμούσαν ανδρειωμένα ακόμα οι κάτοικοι και μάλιστα στο μέρος του αποστόλου Πέτρου και Παύλου, έμπροσθεν της καθεδρικής εκκλησίας των Ρωμαίων (των Ελλήνων), και στα πέριξ, όπου θανατώθηκαν πολλοί μοναχοί, και ιερείς του αυτού γένους, και δύο επίσκοποι Ρωμαίοι.
Ένα πλήθος μέγα δυστυχών έτρεχε στην πλατεία, κλαίγοντας και ολολύζοντας. Και ο εχθρός δεν άφηνε ζωντανό μήτε άνδρα μήτε γυναίκα μήτε βρέφος, τέλος πάντων ότι συναντούσε αφάνιζε με την μάχαιρα και έβλεπες σε μια στιγμή την ωραιότατη εκείνην πόλη ένα άμορφο θέαμα, στους δρόμους να τρέχει το αίμα, και να κοκκινίζει το έδαφος και σε κάθε λίγο διάστημα βουνά από θανατωμένους.
Ποίων τα κεφάλια, ποίων τα χέρια, ποίων ποδάρια διαχωρισμένα, ποίων το μυαλό έξω, ποίων τα εντόσθια χυμένα στη γη και ανακατεμένα με τους νεκρούς χοίρους, η τύχη των οποίων ήταν ίδια με των πολιτών. Παρελθούσης της ημέρας, όπου κατακτήθηκε η χώρα, έγινε παζάρι, και πρώτα πουλήθηκαν τα ωραία παιδιά και τα ωραία κορίτσια. Άρχισαν να καταισχύνουν τα παιδιά, τις παρθένες, τις τίμιες γυναίκες, και όσοι εναντιώνονταν τους έκοβαν τα κεφάλια».
Αυτά έκαναν οι Τούρκοι το 1570. Τα ίδια έκαναν το 1974
