Η Μαρία Κιουρί, η επιστήμονας που ανακάλυψε το ράδιο και το πολώνιο, ήταν μια γυναίκα με πάθος.

Έφθασε στη Γαλλία απένταρη, για να κυριαρχήσει στην επιστημονική κοινότητα στις αρχές του αιώνα. Είναι η πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο Νόμπελ, ο πρώτος άνθρωπος που κέρδισε δύο βραβεία Νόμπελ και ο μοναδικός άνθρωπος μέχρι σήμερα που έχει βραβεία Νόμπελ σε διαφορετικές επιστήμες.

Ωστόσο, τα πάθη της Μαρίας Κιουρί δεν περιορίστηκαν στην επαγγελματική και επιστημονική της καριέρα. Το 1910, περίπου τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της Πιέρ σε τροχαίο, η 43χρονη χήρα έκανε σχέση με τον Πολ Λαγκβέν, πρώην μαθητή του άντρα της, νυν επιστήμονα και πέντε χρόνια μικρότερό της. Οι εραστές μάλιστα είχαν ενοικιάσει και ένα διαμέρισμα κοντά στη Σορβόννη, όπου θα μπορούσαν να βρίσκονται μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Υπήρχε όμως ένα μειονέκτημα. Ο Λαγκβέν ήταν παντρεμένος και πατέρας τεσσάρων παιδιών και σε μια εποχή που δύσκολα μπορούσε κάποιος να έχει μυστικά, η σύζυγός του ανακάλυψε τα ερωτικά γράμματα που του είχε γράψει η Μαρία. Το κακό δεν άργησε να συμβεί για τη διάσημη επιστήμονα. Σύμφωνα με τη βιογραφία της Σούζαν Κουίν – «Μαρία Κιουρί: Μια ζωή», οι φήμες για το παράνομο ζευγάρι είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν.

Η δημοσίευση των ερωτικών επιστολών σκανδάλισε τη Γαλλία. Τα γράμματά της Μαρία Κιουρί περιέγραφαν ξεκάθαρα ότι δεν επρόκειτο για μια απλή ερωτική έλξη. Η Κιουρί σκεφτόταν το γάμο και πίεζε τον εραστή της να ζητήσει διαζύγιο. Ο Πολ Λαγκβέν όμως δεν είχε παραιτηθεί εντελώς από το γάμο του και η σύζυγός του ήταν έγκυος στο τέταρτο παιδί τους.

Οι εφημερίδες έπεσαν κυριολεκτικά πάνω στη Μαρία Κιουρί. Με τίτλους όπως «αντροχωρίστρα» και «σαγηνευτική Εβραία» (αν και δεν ήταν Εβραία), η ιστορία της τροφοδότησε την ξενοφοβία της εποχής και προκάλεσε διάφορα ξεσπάσματα κυρίως από ακραία στοιχεία. Η κατάσταση έγινε τόσο άσχημη ώστε μια νύχτα, η Κιουρί επιστρέφοντας από μια διάσκεψη στο Βέλγιο, συνάντησε έναν θυμωμένο όχλο γύρω από το σπίτι της ο οποίος βασάνιζε τις δύο κόρες της. Πήρε γρήγορα τα δύο κορίτσια και κατέφυγε στο σπίτι ενός φίλου.

Οταν τα νέα άρχισαν να διαδίδονται πέρα από τα σύνορα της Γαλλίας, η Σουηδική Ακαδημία Επιστημών προσπάθησε να την αποτρέψει από το να πάει στη Στοκχόλμη για να παραλάβει το 2ο για την ίδια βραβείο Νόμπελ, ώστε «η μοιχαλίδα να μην χρειαστεί να χαιρετήσει τον Σουηδό βασιλιά». Η Μαρία Κιουρί ένιωσε προσβεβλημένη και απάντησε: «Το βραβείο απονεμήθηκε για την ανακάλυψη του ραδίου και του πολωνίου. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει σύνδεση μεταξύ της επιστημονικής μου δουλειάς και της προσωπικής μου ζωής. Δεν μπορώ να δεχθώ...ότι η εκτίμηση της αξίας της επιστημονικής μου εργασίας μπορεί να επηρεαστεί από συκοφαντίες για την προσωπική μου ζωή». Τελικά η Μαρία Κιουρί εμφανίστηκε στην τελετή.

Στο παραλήρημα μίσους κατά της Κιουρί, θέλησε να βάλει φρένο ένας από τους πιο ευφυείς ανθρώπους στον κόσμο, ο οποίος παρακολουθούσε και υποστήριζε το έργο της. Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν, θέλοντας να ηρεμήσει τα πνεύματα, έκανε μια μάλλον προσβλητική δήλωση. Υποστήριξε ότι η Κιουρί «έχει παροιμιώδη νοημοσύνη, αλλά παρά το πάθος που τη διακρίνει, δεν είναι αρκετά ελκυστική ώστε να αποτελέσει απειλή για κανέναν».

Ο Λαγκβέν παρά τις προτροπές της Μαρίας αρνήθηκε να ζητήσει διαζύγιο. Η φήμη της Κιουρί αποκαταστάθηκε μόνο με τις ηρωικές της προσπάθειες να βοηθήσει τους Γάλλους στρατιώτες κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν η Μαρία Κούρι ήταν καλλιτέχνιδα, αυτό το σκάνδαλο δεν θα είχε τόσο μεγάλη σημασία. Ηταν (ακόμη και τότε) εντελώς αποδεκτό ότι η κατανόηση της ζωής ενός καλλιτέχνη φωτίζει και ενισχύει την κατανόηση του έργου του. Το γεγονός ότι ο θεατρικός συγγραφέας των 60s Τζο Όρτον, ήταν σε κάποιου είδους ομοφυλοφιλικό γάμο με τον Κένεθ Χάλιγουελ (ο οποίος τον δολοφόνησε) και έκανε διακοπές σε δημόσια αποχωρητήρια, έχει σημασία για το μαύρο χιούμορ των έργων του Ορτον Συμβαίνει ωστόσο το ίδιο πράγμα και στην επιστήμη;

Η Μαρία Κιουρί πέθανε τελικά για το έργο της, από λευχαιμία που προκλήθηκε από την παρατεταμένη έκθεση της σε ραδιενεργά υλικά. Ακόμη και τώρα, τα σημειωματάρια της είναι πολύ ραδιενεργά για να τα πιάσει κάποιος με το χέρι.

Πηγή: bovary.gr