Τον Οκτώβριο του 1966, οι καθηγητές του εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ ζήτησαν να γίνει επανεκτίμηση του ξεκινήματος του Χριστιανισμού, εν όψει της ανακάλυψης κειμένων ηλικίας 1.500 ετών μιας Ιουδαϊκής – Χριστιανικής αίρεσης, η οποία ισχυριζόταν ότι καταγόταν απευθείας από τους μαθητές του Ιησού.

Το Πανεπιστήμιο απέκτησε αντίγραφο σε μικροφίλμ του αραβικού χειρογράφου, που ανέφερε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί που πήγαιναν στη Συναγωγή, θεωρούσαν τον Χριστό σαν προφήτη, αλλά όχι σαν Θεό, που τηρούσε τον εβραϊκό νόμο κατά γράμμα.

Τα κείμενα επίσης αναφέρονταν στα Πάθη, από όπου προέκυπτε ότι ένας άλλος Εβραίος υπεδείχθη από τον Ιούδα Ισκαριώτη και σταυρώθηκε αντί του Ιησού. Ακόμη, παρέθεταν λόγους του Ιησού, που αντέφασκαν με τις Γραφές.

Ο καθηγητής Shlomo Pines, που ανακάλυψε τα κείμενα σ’ ένα παλιό ισλαμικό χειρόγραφο 1500 ετών και ο καθηγητής David Flusser αναγνώρισαν την αίρεση των κειμένων σαν Ναζωραίους Ιουδαιοχριστιανούς, εναντίον των οποίων επιτίθονταν στα γραπτά τους μερικοί πατέρες της Εκκλησίας του 4ου αιώνα. Ο καθηγητής Flusser θεωρούσε τα κείμενα αυτά εξίσου σπουδαία για την ιστορία των πρωτοχριστιανών, όσο ήταν και οι Πάπυροι της Νεκράς Θάλασσας, σχετικά με την κατανόηση της προχριστιανικής περιόδου.

Ο καθηγητής Pines φρονούσε πως τα πρωτότυπα κείμενα είχαν γραφτεί στη συριακή γλώσσα μεταξύ του 4ου και του 6ου αιώνα μ.Χ. Αργότερα, μεταφράστηκαν στην αραβική σε άγνωστη χρονολογία. Τον 10ο αιώνα περιελήφθησαν σε μια πραγματεία για την υπεράσπιση του Ισλάμ.

Μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο εν λόγω χειρόγραφο και της Γραφής αφορούσε στο μοναδικό σημείο και στα τρία Ευαγγέλια, όπου οι μαθητές του Ιησού παραβίασαν το Σάββατο. Ο Λουκάς λέγει: «Το Σαββάτο συνέβη να περνά από ένα χωράφι με σιτάρι και οι μαθητές Του πήραν μερικά σπυριά στάρι και τα έφαγαν, τρίβοντας τα χέρια τους». Σε παράλληλα κείμενα, ο Ματθαίος και ο Μάρκος επίσης αναφέρουν ότι οι μαθητές πήραν το στάρι, πράγμα που απαγορευόταν ρητώς από τον ραβινικό νόμο.

Το κείμενο που είχε ανακαλυφθεί έλεγε: «Ο Ιησούς περπατούσε στη σπαρμένη γη και οι μαθητές Του πείνασαν και άρχισαν να τρίβουν στάρι και να το τρώγουν». Το τρίψιμο του σταριού το Σάββατο επιτρεπόταν από τους Ραβίνους.

Άλλη διαφορά ήταν στα λόγια που αποδίδονταν στον Χριστό: «Δε θα κρίνω τους ανθρώπους ή θα τους καλέσω να δώσουν λόγο των πράξεών τους. Θα το κάμει αυτός που με έστειλε». Το εδάφιο αυτό αντιτασσόταν στα λεγόμενα του Ιωάννη, που έλεγε: «Διότι ο Πατήρ δεν κρίνει κανέναν άνθρωπον, αλλά ανέθεσε κάθε κρίσιν εις τον Υιόν».

Δύο ακόμα διηγήσεις των Παθών, που περιέχονταν στο ανακαλυφθέν κείμενο, είναι αντιφατικές. Η μία πλησιάζει προς την εκδοχή του Ιωάννη, αλλά διαφέρει στις λεπτομέρειες. Η άλλη, που διαφέρει πολύ από τα Ευαγγέλια λέγει ότι μια Εβραία παραπονέθηκε στον Ηρώδη ότι ο Ιησούς «παραπλάνησε τους αδερφούς μας». Ο Ηρώδης έστειλε ανθρώπους να τον συλλάβουν, αλλά κανείς δεν ήταν σε θέση να τον αναγνωρίσει.

Συνάντησαν τον Ιούδα, που είπε ότι θα φιλούσε το κεφάλι του Χριστού και θα του έπιανε το χέρι, ώστε να τον αναγνωρίσουν. Υπήρχε πλήθος στην Ιερουσαλήμ, γιατί ήταν γιορτή. Ο Ιούδας φίλησε το κεφάλι ενός ανθρώπου, έπιασε το χέρι του και μετά χάθηκε μέσα στο πλήθος. Ο άνθρωπος συνελήφθη.

Όταν τον έφεραν μπροστά στον Ηρώδη, εκείνος αρνήθηκε ότι ήταν ο Ιησούς κι έτρεμε από τον φόβο του. Ο Ηρώδης είπε τότε στους Εβραίους: «Βλέπω ότι του αποδίδετε λόγια, που δεν ήταν δικά του και τον αδικείτε. Υπάρχει μια λεκάνη με νερό, για να ξεπλύνω τα χέρια μου από το αίμα αυτού του ανθρώπου».

Έπειτα, ο Πιλάτος έμαθε ότι ο Ιησούς προσήχθη στον Ηρώδη και ζήτησε να του τον στείλουν να μιλήσει μαζί του, γιατί ήταν έξυπνος άνθρωπος. Στη συνάντησή του με τον Πιλάτο, ο κρατούμενος αρνήθηκε για άλλη μια φορά ότι ήταν ο Ιησούς και παραήταν νευρικός για να μιλήσει έξυπνα μαζί του. Τότε, ο Πιλάτος τον έστειλε πίσω στον Ηρώδη, λέγοντας: «Δεν υπάρχει καλό σ’ αυτόν τον άνθρωπο», εννοώντας ότι δε μπορούσε κανείς να έχει μια έξυπνη συνομιλία μαζί του.

Ο Ηρώδης τον έκλεισε στη φυλακή τη νύχτα και την επόμενη ημέρα τον άρπαξαν οι Εβραίοι και τον βασάνισαν. Αργά το βράδυ τον μαστίγωσαν, τον σταύρωσαν και τον τρύπησαν με λόγχες, για να πεθάνει γρήγορα. Ως το τέλος, ο άνθρωπος εκείνος δεν είχε αντιληφθεί το έγκλημά του και πέθανε φωνάζοντας: «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; Θεέ μου, γιατί με παράτησες;»

Αργότερα, ο Ιούδας ρώτησε τους Εβραίους τι απέγινε ο άνθρωπος. Όταν του είπαν ότι σταυρώθηκε, έμεινε κατάπληκτος. Τον πήγαν να δει το πτώμα του και τότε ανέκραξε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι αθώος!» Έβρισε τους Εβραίους, πέταξε στο πρόσωπό τους τα χρήματα που του είχαν δώσει κι ύστερα έφυγε και πήγε και κρεμάστηκε.

Ο καθηγητής Shlomo Pines σημείωσε ότι και οι δύο εκδοχές των Παθών στα νέα κείμενα ήταν πολύ πιο αντιιουδαϊκές από τα αντιιουδαϊκότερα εδάφια των Συνοπτικών Ευαγγελίων. Κατά τη γνώμη του, αυτό επιβεβαίωνε τη θεωρία του ότι αιτία του αντιεβραϊκού τόνου των Γραφών ήταν η ένταση μεταξύ των Ιουδαιοχριστιανών και της Συναγωγής.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 07/10/1966…