Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Ώστε έτσι; «Χυδαίος» ο Σαλβίνι που…έκραξε τον γελωτοποιό πρόεδρο της Κομισιόν, υπερασπιζόμενος τη χώρα του; Και θύμα ο καημένος, ο ανώτατος υπάλληλος της Καγκελαρίας που δεν έχει βάλει ποτέ, ούτε σταγόνα οινόπνευμα στο στόμα του… Ε, αυτό απεφάνθησαν αρκετά ελληνικά μέσα ενημέρωσης, νοιώθοντας την ανάγκη(γιατί άραγε;)να υπερασπιστούν τον…φλογερό φιλέλληνα Ζαν Κλώντ Γιούγκερ.
Αυτόν που είπε δηλαδή στον Ιταλό, «δεν αντέχουμε πάλι τα καμώματα της Ελλάδας» για να εισπράξει την απάντηση ότι πρέπει να…ξενερώνει πριν κάνει τέτοιου είδους ασύμμετρες συγκρίσεις. Η σημερινή Ιταλία εκβιάζεται στυγνά από τα «πιστόλια» των αγορών, όπως στο πρόσφατο παρελθόν η χώρα μας, αλλά κάθε σύγκριση δικαίως εκλαμβάνεται από τους «Ρωμαίους» ως ύβρις. Πρώτον γιατί οι δύο χώρες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση από άποψη μεγέθους, ισχύος και παραγωγικής ικανότητας και δεύτερον επειδή στην Ιταλία δεν ευδοκιμούν πολιτικοί καραγκιόζηδες που έχουν την κωλοτούμπα ως δεύτερη φύση…
Η νέα ιταλική κυβέρνηση παίζει σκληρό πολιτικό κατενάτσιο στον ωμό εκβιασμό της Κομισιόν και αυτό την κάνει υπερδημοφιλή στη χώρα της. Μαζί βεβαίως με την σκληρή στάση στο μεταναστευτικό που πιστώνεται ο «αθυρόστομος» Σαλβίνι. Αυτό δεν αρέσει καθόλου στην Γερμανία και στις δυνάμεις του πολυφυλετικού «μίξερ» της παγκοσμιοποίησης που κυριαρχούν στο οικονομικό στερέωμα και είναι οι ίδιες που προσπαθούν να γκρεμίσουν τον Τράμπ. Τα μαντρόσκυλα του Βερολίνου έχουν ήδη αρχίσει να γαυγίζουν.
Και οι διάφοροι φιρφιρίκοι των Βρυξελλών τύπου Γιούγκερ και Μοσκοβισί, σπεύδουν να αποδώσουν την αντίσταση των Ιταλών στον…λαικισμό και την ξενοφοβία των Ντι Μάιο και Σαλβίνι! Στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης που υπηρετούν την ιδέα μιας γερμανικής Ευρώπης, αυτό δεν φαίνεται καθόλου χυδαίο. Η εκστρατεία λάσπης και δαιμονοποίησης δηλαδή, μιας εκλεγμένης ευρωπαικής κυβέρνησης που απλά προτάσσει τα εθνικά συμφέροντα σε σχέση αυτά που τις υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες.
Καθόλου χυδαία δεν φαίνεται και η στάση του Γιούγκερ που αφού μετέτρεψε το Λουξεμβούργο σε γκρίζο φορολογικό παράδεισο, ήρθε να…διδάξει λιτότητα μέσω φοροαφαίμαξης στους ακαμάτηδες του ευρωπαικού Νότου. Δεν έχει ίχνος χυδαιότητας και η σκανδαλώδης αναρρίχηση του Γερμανού επιτελάρχη του, Μάρτιν Σελμάγερ στην θέση του Γενικού Γραμματέα της Κομισιόν, κατά παράβαση κάθε δεοντολογίας, γεγονός που πυροδότησε και διεξαγωγή ειδικής έρευνας από επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου.
Χυδαία δεν ήταν ασφαλώς και τα ρουσφέτια στους Επιτρόπους που έταξε ο Γιούγκερ για να ψηφίσουν τον εκλεκτό του, ενώ υπήρχε προφανές ασυμβίβαστο. Να έχουν δικό τους γραφείο στο κτίριο της Ευρωπαικής Επιτροπής και μετά την ολοκλήρωση της θητείας τους, αυτοκίνητο με οδηγό και δύο βοηθούς, πληρωμένους βεβαίως με χρήματα των Ευρωπαίων φορολογούμενων και χρονική επιμήκυνση της «αποζημίωσης» μετά την αποχώρηση τους που φτάνει στο 60% του μισθού τους για τρία χρόνια!
Και τέλος δεν είναι καθόλου χυδαίο ότι ο αδίστακτος αυτός Γερμαναράς, το «τέρας» όπως τον αποκαλεί τρυφερά ο Γιούγκερ, θα διοικεί τον στρατό 33 χιλιάδων χρυσοκάνθαρων της Κομισιόν, παρέα με δύο άλλους Γερμανούς, την Χέλγκα Σμίτ επικεφαλής της Ευρωπαικής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης και τον Κλάους Βέλλε γενικό γραμματέα του Ευρωκοινοβουλίου. Προσέξτε τώρα και κάτι άλλο:
Η θητεία του Σελμάγερ θεωρητικώς δεν έχει ημερομηνία λήξης(ο προηγούμενος γραμματέας κάθησε…δέκα συναπτά χρόνια). Ο σκληρός Γερμανός Χριστιανοδημοκράτης και τάχα μου Ευρωπαίος τεχνοκράτης λοιπόν, θα μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του και στο νέο του αφεντικό, έναν άλλο Γερμανό. Τον επίσης Χριστιανοδημοκράτη πρόεδρο του Ευρωπαικού Λαικού Κόμματος, Μανφρεντ Βεμπερ που κατά πάσα πιθανότητα θα διαδεχτεί τον Γιούγκερ.
Όλα λοιπόν όμορφα και αγγελικά πλασμένα. Καμία χυδαιότης στον πολιτικό μακιαβελισμό και τις τακτικές εκμαυλισμού των Γερμανών για να ελέγξουν ασφυκτικά τους μηχανισμούς λήψεως αποφάσεων στα Ευρωπαικά όργανα και να κάνουν ότι τους καπνίσει. Κατά τα άλλα χυδαίος είναι ο Σαλβίνι που κατηγόρησε τον συνεχώς υποβασταζόμενο Γιούγκερ ότι μπεκρουλιάζει… Αν έχετε την καλοσύνη παρατήστε μας στην ησυχία μας με τα μαθήματα υποκριτικής ηθικής και ευρωπαικής πολιτικής ορθότητας. Το είπα και θα το ξαναπώ: Μακάρι να είχαμε κι εμείς έναν Σαλβίνι για να υπερασπίζεται μαχητικά τα ελληνικά συμφέροντα και να βάζει στη θέση τους τους…φιλέλληνες των Βρυξελλών.
hellasjournal.com
