Η ιστορία αυτή συγκλόνισε την Νέα Υόρκη αλλά και όλη την Αμερική. Μια υπόθεση βιασμού με 5 ανήλικα αγόρια στη θέση του κατηγορούμενου! Τελικά η ποινή τους επιβλήθηκε αν και ήταν αθώοι! Μετά από 15 χρόνια φυλακή, η αλήθεια αποκαταστάθηκε.

Ήταν Απρίλιος του 1989, όταν η 28χρονη Τρίσα Μέιλι βγήκε κατά τις 10 το βράδυ για τζόκινγκ στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Δεν γύρισε ποτέ. Βρέθηκε από έναν περαστικό βαριά χτυπημένη στο κεφάλι, ημιθανής και σεξουαλικά κακοποιημένη.

Την ίδια ώρα σε ένα άλλο σημείο του πάρκου μια ομάδα νεαρών αφροαμερικανών βόλταραν στο πάρκο παρενοχλώντας τους περαστικούς και σπάζοντας πλάκα ρίχνοντας πέτρες σε αμάξια. Μια πλάκα που από κάποιους ξέφυγε καθώς περαστικοί βρίστηκαν, χτυπήθηκαν και ληστεύτηκαν από ορισμένους από τους εφήβους. Όταν ήταν 8 ετών τον βίασαν και τον έκαψαν ζωντανό! 13 χρόνια μετά και λίγο πριν ξεψυχήσει, αποκάλυψε τον πραγματικό ένοχο…

Η αστυνομία συλλαμβάνει τους 14χρονους Κέβιν Ρίτσαρσον και Ρέι Σαντάνα ως μέλη της ομάδας των ταραχοποιών εφήβων και τους σέρνει στο αστυνομικό τμήμα για να δικαστούν για τις ταραχές. Εκεί οι αστυνομικοί αποφασίζουν, παρόλο που οι έφηβοι είχαν συλληφθεί πολύ πριν γίνει η επίθεση στην Τρίσα Μέιλι, να κρατήσουν τους νεαρούς για κατάθεση ως υπόπτους.

Την επόμενη ημέρα όλες οι εφημερίδες είχαν πρώτη είδηση τον ειδεχθή και αποτρόπαιο βιασμό της λευκής Τρίσα. Αν και εκείνες τις ημέρες είχαν καταγγελθεί 28 βιασμοί ή απόπειρες κυρίως σε βάρος μαύρων ή λατίνων γυναικών, μόνο ο συγκεκριμένος βιασμός τραβά την προσοχή όλης της αμερικανικής κοινής γνώμης και τα φώτα των αδηφάγων μίντια.

Η αστυνομία ξεκινά ένα κυνήγι μαγισσών. Αναγκάζει τον Κέβιν και τον Ρέι να ομολογήσουν ότι συμμετείχαν στον βιασμό της Τρίσα, ενώ μαζεύουν από τις μαύρες γειτονιές του Χάρλεμ τον 16χρονο Κόρι Γουάιζ, τον 15χρονο Άντον Μακ Κέι και τον Γιούσεφ Σαλάμ.

Ήταν η αρχή της μεγάλης περιπέτειας των νεαρών που θα τους στοίχιζε ολόκληρη την νεαρή τους ηλικία και θα σημάδευε για πάντα τις ζωές τους.

Ένα σύστημα γεμάτο ρατσισμό

30 ώρες ανέκριναν οι αστυνομικοί τους 5 εφήβους χωρίς την παρουσία δικηγόρου καθώς τους ανάγκασαν να αποποιηθούν το δικαίωμά τους. Τα περισσότερα παιδιά ανακρίθηκαν μάλιστα χωρίς καν την παρουσία των γονιών τους παρότι ανήλικα. Μέσα στο ανακριτικό δωμάτιο, οι έφηβοι μόνοι με τους ντετέκτιβ και έπειτα από σωματική και ψυχολογική βία, αλλά και ψευδείς επιβεβαιώσεις ότι θα γυρίσουν σπίτια τους, αναγκάζονται να πουν ότι συμμετείχαν στον βιασμό

Έτσι ξεκινά να στήνεται από την αστυνομία και την εισαγγελέα Λίντα Φερστέιν μια ολόκληρη ψευδής και στημένη υπόθεση που όμως κολλούσε στο δικό τους αφήγημα για το πως έγινε ο βιασμός, αλλά και στο αφήγημα των συντηρητικών Αμερικανών για τους κακούς και με ζωώδη εγκληματικά ένστικτα μαύρους.

Χωρίς να έχουν στα χέρια τους το όπλο του εγκλήματος (ένα κλαδί με το οποίο ο δράστης χτύπησε την Τρίσα και την αναισθητοποίησε), μάρτυρες, σωστά χρονοδιαγράμματα που να ταυτίζουν τους εφήβους με το χρόνο και τον τόπο του εγκλήματος και κυριότερα έχοντας στα χέρια τους το DNA του δράστη το οποίο ήταν ασύμβατο με αυτό των 5 εφήβων, οι αστυνομικοί φτιάχνουν μια δική τους υπόθεση: Και οι 5 έφηβοι -αν και άγνωστοι μεταξύ τους- συμμετείχαν στις ταραχές και πάνω στο ξεσάλωμα βρέθηκαν χιλιόμετρα μακρυά, όπου χτύπησαν την Τρίσα και την βίασαν ομαδικά. Σοκ: Είχε φτιάξει λίστα με 200 γυναίκες που έχει σκοπό να βιάσει! Λίγο αργότερα αυτοκτόνησε!

Οι έφηβοι πείθονται στο αφήγημα αυτό και υπό την βασανιστική πίεση των μπάτσων ομολογούν. Οι ομολογίες τους δεν ταιριάζουν βέβαια με τα γεγονότα, ούτε καν μεταξύ τους, ενώ θεωρούνται και περίεργες καθώς αλλάζουν συνεχώς και ο ένας κατηγορεί απλά τον άλλον χωρίς να λέει ακριβή συμβάντα. Ούτε αυτό βέβαια πτοεί τους αστυνομικούς και την εισαγγελέα η οποία φυλακίζει τους εφήβους και τους στέλνει σε δίκη.

Ένοχοι παρά τα στοιχεία

Τον Αύγουστο του 1990, ξεκινούν οι δίκες των πέντε του «Central Park jogger case», όπως ονομάστηκε η υπόθεση. Οι έφηβοι έχοντας πια στο πλευρό τους τούς δικηγόρους τους και τους γονείς τους αρνούνται κατηγορηματικά την ενοχή τους -αυτή που τα μίντια και η αστυνομία έχουν βέβαιη- και δηλώνουν ότι αναγκάστηκαν να ομολογήσουν με τη βία.

Αν και το ίδιο το θύμα δεν μπορούσε, λόγω απώλειας μνήμης, να αναγνωρίσει τον δράστη της επίθεσης εναντίον της, οπότε δεν υπέδειξε ποτέ τους πέντε νεαρούς, ενώ τα μόνα ενοχοποιητικά στοιχεία ήταν οι ομολογίες τους, οι δικαστές πείθονται -παρά το αντίθετο όλων των άλλων αποδείξεων- πως για να ομολόγησαν οι νεαροί ότι το έκαναν, το έκαναν.

Έτσι, και οι πέντε έφηβοι καταδικάστηκαν ως ένοχοι για επίθεση, ληστεία και βιασμό, από 5 ως 12 χρονιά φυλάκισης. Πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της νεαρής τους ηλικίας πίσω από τα κάγκελα για ένα έγκλημα που ποτέ δεν είχαν διαπράξει, οι οικογένειες τους διαλύθηκαν από το βάρος της υπόθεσης ενώ η μετά τη φυλακή ζωή τους ήταν επίσης βασανιστική καθώς κουβαλούσαν το στίγμα του βιαστή και του κατάδικου.

Αθώοι

Όλα αυτά μέχρι το 2002, όπου ο Ματίας Ρέγιες, ένας λατινοαμερικανός βαρυποινίτης καταδικασμένος για άλλους βιασμούς την ίδια περίοδο, ομολόγησε ότι ήταν αυτός που διέπραξε τον βιασμό της τζόγκερ, τον Απρίλιο του ’89. Και όχι μόνο περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια το σημείο και τον τρόπο, αλλά αποκάλυψε ότι την ίδια ώρα που η αστυνομία συνελάμβανε τους πέντε εφήβους από το πάρκο και τους ανάγκαζε να ομολογήσουν ένα έγκλημα που δεν είχαν κάνει, ο ίδιος τριγυρνούσε στο πάρκο γεμάτος αίματα και με το γουόκμαν του θύματος στα αυτιά! Η εξέταση DNA ταυτοποίησε τα λεγόμενα του Ρέγιες. Φυσικά οι αστυνομικοί και η Λίντα Φερστέιν δεν παραδέχτηκαν ποτέ το εγκληματικό τους «λάθος».

Έτσι οι 5 έφηβοι απαλλάχτηκαν από όλες τις κατηγορίες, ήταν πια ελεύθεροι.

Λίγα χρόνια αργότερα έκαναν μήνυση εναντίον της πολιτείας της Νέας Υόρκης κερδίζοντας 41 εκατομ. δολάρια ως αποζημίωση, την μεγαλύτερη που έχει εκδικαστεί στην ιστορία της πολιτείας.

Το 2019 το Netflix έκανε σειρά την συγκλονιστική ιστορία τους.