H Γαλλία έχει πέσει θύμα και πλήττεται διαρκώς. Η τρομοκρατία έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Και όλα αυτά είναι αποτέλεσμα μίας δήθεν «ανοιχτής κοινωνίας» που φτιάχνεται με ανθρώπινο αίμα. To θέμα αυτό αναλύει εξεραιτικά η Ελένη Παπαδοπούλου, Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III.

Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*

Η τρομοκρατία δεν θα νικήσει. Κάθε φορά το σενάριο μετά τις εν ψυχρώ δολοφονίες αθώων είναι το ίδιο. Κινήματα Je suis. Κεράκια, λουλούδια, αρκουδάκια στα σημεία της επίθεσης. Σιωπηλή διαμαρτυρία. Ενός λεπτού σιγή. «Οχι, δεν είναι όλοι ίδιοι. Οχι, δεν φταίει η θρησκεία. Οχι, είναι μόνο μερικοί φανατικοί».

Το Στρασβούργο είναι ίσως η πρώτη επίθεση που αρχίζει να ξεφεύγει από τη συνήθη πρακτική. Ισως γιατί πλέον όλο αυτό φαίνεται να αποτελεί κομμάτι της ευρωπαϊκής καθημερινότητας. Ισως γιατί έπειτα από καιρό οι Ευρωπαίοι κατανοούν ότι ο καθένας είναι δυνάμει θύμα.

Η τρομοκρατία δεν θα νικήσει. Θα την πολεμήσουμε, δεν θα φοβηθούμε. Με «je suis» και ευχολόγια. Με κεράκια και δακρύβρεχτες δηλώσεις. Με συμφωνίες που θα υπογράφουμε να μπούνε και άλλοι και άλλοι και άλλοι, γιατί «δεν είναι όλοι τρομοκράτες». «Δεν μισούν όλοι». Τους τσεκάρουμε στην είσοδο. Τους ρωτάμε. «Μισείτε τον δυτικό τρόπο ζωής, μισείτε τη θρησκεία μας, μισείτε τις γυναίκες, τα ήθη και τα έθιμά μας;» «Οχι», μας λένε αυτοί, «εμείς επιδόματα θέλουμε, να δουλεύετε εσείς, να καθόμαστε εμείς, ωραία ζωή το Ευρώπη».

Η τρομοκρατία δεν θα νικήσει. Γι’ αυτό και οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες έφτιαξαν μία λίστα με 20.000 άτομα, χαρακτηρισμένα ως πιθανούς τρομοκράτες. Το πρόβλημα βέβαια είναι πώς παρακολουθείς τόσες χιλιάδες άτομα και πώς προλαμβάνεις τρομοκρατικά χτυπήματα. Σπαζοκεφαλιά και για τις ίδιες τις μυστικές υπηρεσίες, που αρκούνται να διαπιστώσουν ότι οι τρομοκράτες ήταν φακελωμένοι μεν, αλλά δεν πρόλαβαν να τους σταματήσουν.

Η τρομοκρατία δεν θα νικήσει. Μα ήδη νίκησε. Περιφέρεται νικήτρια στις χριστουγεννιάτικες αγορές, στις πλατείες, στα εστιατόρια και στα μπαρ, στα εμπορικά κέντρα, στο μετρό, στα αεροδρόμια και στους σταθμούς τρένων. Η τρομοκρατία δεν είναι ο τρομοκράτης που πιθανόν να εμφανιστεί για να δολοφονήσει αθώους.

Είναι ο φόβος του κόσμου που πάει μια βόλτα και δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Είναι η εικόνα των πάνοπλων στρατιωτών με τα αυτόματα, που περιπολούν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είναι ο δισταγμός που νιώθεις να πας το ταξίδι που θέλεις.

Είναι η απόφαση να μην πας τελικά πουθενά, γιατί φοβάσαι τι μέλλει γενέσθαι. Είναι η αγωνία να ψάχνεις γνωστούς σου στα θύματα. Είναι η βεβαιότητα που έχεις ότι τα Χριστούγεννα στην Ευρώπη δεν είναι όπως τα γνώριζες.
Το κόστος της αλληλεγγύης μετριέται σε ανθρώπινες ζωές. Η δήθεν «ανοιχτή κοινωνία» φτιάχνεται με ανθρώπινο αίμα και με περιορισμό στις ελευθερίες που απολάμβανε ως σήμερα ο Ευρωπαίος πολίτης. Οσο πιο νωρίς το καταλάβουμε τόσο καλύτερα. Για να αμυνθούμε.

*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvell