Θύρα 13, έννοια ταυτόσημη με τον Παναθηναϊκό, ιδρύθηκε επίσημα στις 19 Νοεμβρίου 1966 και μία εβδομάδα μετά τα μέλη ετοιμάστηκαν για την πρώτη εκδρομή. Για την πρώτη φορά που θα έδιναν οργανωμένα το «παρών» σε εκτός έδρας παιχνίδι της ομάδας.

Η ίδρυση του συνδέσμου αποτέλεσε φυσική συνέχεια της συνήθειας που είχαν ήδη από την δεκαετία του ’50 οι φίλοι του τριφυλλιού, οι οποίοι συγκεντρώνονταν έξω από την συγκεκριμένη θύρα του «Απόστολος Νικολαΐδης», στο ιστορικό γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, εκεί όπου οι θέσεις δεν ήταν καν αριθμημένες και προοριζόταν κυρίως για φιλάθλους χωρίς μεγάλες οικονομικές δυνατότητες.

Ωστόσο, όπως γνωρίζουν καλά όσοι έχουν βρεθεί έστω και μια φορά στη ζωή τους σε ποδοσφαιρικό αγώνα, αυτό είναι πάντα και το πιο δυναμικό, το πιο ζωηρό και το πιο συνδεδεμένο με την εκάστοτε ομάδα τμήμα της εξέδρας και -φυσικά- η Θύρα 13 δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση…

Μόλις 8 ημέρες μετά τα επίσημα εγκαίνια, η 13 ετοιμάστηκε για το παρθενικό ταξίδι της σε εκτός έδρας αναμέτρηση. Ο Παναθηναϊκός θα αγωνιζόταν στην Βέροια και από την οδό Κολωνού 66, όπου στεγαζόταν τα γραφεία του νεοσύστατου συνδέσμου, ξεκίνησε το πούλμαν που θα μετέφερε τους πρωτοπόρους οπαδούς, οι οποίοι για πρώτη φορά θα βρίσκονταν συντεταγμένα στο πλευρό των παικτών.

Όμως η τύχη δεν ήταν με το μέρος τους και λίγες ώρες αργότερα τα όνειρά τους βάφτηκαν κόκκινα, όπως το αίμα που πλημμύρισε τα κορμιά τους…

Το πούλμαν συγκρούστηκε με έναν οδοστρωτήρα, έξω από την πόλη της Κατερίνης και η πρόσκρουση των δύο βαρέων οχημάτων ήταν τόσο σφοδρή ώστε το λεωφορείο να εκσφενδονιστεί δεκάδες μέτρα μακριά . Λίγο αργότερα ένας μοτοσικλετιστής της Τροχαίας περνά από το σημείο και αντιλαμβάνεται την τραγωδία, η έκταση της οποίας θα αποκαλυφθεί στη συνέχεια.

Ο οδηγός του οδοστρωτήρα, Ηλίας Τσαφάκης είχε πολτοποιηθεί από τον κύλινδρο, ενώ καλύτερη τύχη έχουν οι 43 από τους 45 φίλους του Παναθηναϊκού, οι οποίοι πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο την ώρα που συνέβη το κακό.

Δύο από αυτούς, ο 26χρονος τότε Δημήτρης Σαραντάκης, εκ των ιδρυτών και γραμματέας της Θύρας 13 και ο θρυλικός «Παναθηναϊκάκιας», όπως τον αποκαλούσαν, Γιώργος Κοσκορος, που συνήθιζε να παρακολουθεί κάθε ματς του τριφυλλιού όρθιος στο κάγεκελο, δεν κατόρθωσαν να βγουν ζωντανοί από τα συντρίμμια… Στην πραγματικότητα ήταν τα πρώτα μέλη του οπαδικού κινήματος που έδιναν κυριολεκτικά την ζωή τους για αυτό που αγαπούσαν…

Σε μια εποχή που όλα ήταν διαφορετικά, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη κάλυψαν τις κρατικές ατέλειες. Δεν υπήρξαν ασθενοφόρα και άλλες τέτοιες… πολυτέλειες. Τουλάχιστον όχι άμεσα. Διερχόμενοι οδηγοί σταματούσαν για να μεταφέρουν τραυματίες στο νοσοκομείο, ενώ οι κάτοικοι της περιοχής άνοιξαν τις πόρτες τους για να προσφέρον πρώτες βοήθειες ή ακόμη και να φιλοξενήσουν στα σπίτια τους τους υπόλοιπους.

Ουδείς ενδιαφέρθηκε για το αν το πούλμαν «είχε αθηναϊκές πινακίδες» και μπροστά στην ανθρώπινη ανάγκη δεν μπήκε το παραμικρό εμπόδιο. Επιπλέον, με έξοδα του ιστορικού συλλόγου της περιοχής, του πολύ δυνατού τις προηγούμενες δεκαετίες Πιερικού, οι φίλοι του Παναθηναϊκού επέστρεψαν τελικά στην Αθήνα. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.

Το επόμενο εντός έδρας ματς των πράσινων μετατράπηκε σε μνημόσυνο για τα «αδέλφια» που χάθηκαν. Το μαύρο χρώμα στις σημαίες κάλυψε τα πάντα, ενώ στο σημείο όπου καθόταν ο Κοσκορος οι ομοϊδεάτες και συνοδοιπόροι του έγραψαν το όνομά του, προκειμένου να μπορεί –έστω και νοερά- να συνεχίσει να κάνει αυτό που πάντα αγαπούσε. Να βρίσκεται στο πλευρό του Παναθηναϊκού…

Πηγή: