Υπάρχουν κάποια μέρη στη γη που προκαλούν τρόμο. Είναι απόκοσμα και οι ιστορίες που τα συνοδεύουν είναι ανατριχιαστικές. Μιλούν για εκατόμβες νεκρών. Για ψυχές που έχασαν το δρόμο τους και περιπλανούνται στο σκοτάδι αναζητώντας εκδίκηση. Για φρικτά βασανιστήρια και ανθρώπινο πόνο δίχως τέλος.

Μέρη απαγορευμένα που ούτε οι πιο τολμηροί δεν τολμούν να προσεγγίσουν. Μέρη που σου κόβουν την ανάσα. Στοιχειωμένα που «κουβαλούν» τις δικές τους κατάρες. Κάθε ένα από τα μέρη αυτά έχει κάποιο απ’ όλα τα παραπάνω στοιχεία. Υπάρχει, ωστόσο, ένα μέρος που συγκεντρώνει όλα αυτά μαζί.

Ένα μέρος που έχει χαρακτηριστεί ως η «γη των κολασμένων» ή «επίγεια κόλαση». Το μέρος που ο μύθος του μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αν αναλογιστεί κανείς πως βρίσκεται μόνο λίγα χιλιόμετρα μακριά από ένα τουριστικό παράδεισο. Από ένα μέρος που όλοι θέλουν να επισκεφθούν για να ζήσουν στιγμές ρομαντικές.

Και πιθανότατα είναι αυτό το οξύμωρο σχήμα που κάνει ακόμα περισσότερο τρομακτική την ατμόσφαιρα που περιβάλλει αυτό το μέρος. Το νησάκι της Ποβέλια στην Ιταλία είναι βγαλμένο μέσα από τους πιο τρομακτικούς εφιάλτες που είχατε ποτέ.

Οι επιθέσεις των βαρβάρων και η πανούκλα

Το μικρό νησάκι της Ποβέλια «ζούσε» πάντα στη σκιά της μεγαλοπρεπούς και πανέμορφης Βενετίας. Αν κάποιος επισκέπτης σταθεί σε κάποιο ψηλό και ανοιχτό σημείο στη Βενετία βλέπει στο βάθος τη μικρή και άσημη Ποβέλια.

Αν δεν ξέρει την ιστορία της δεν θα δώσει μεγάλη σημασία καθώς φαίνεται πως βρίσκεται εκεί απλά για να συμπληρώσει ένα ειδυλλιακό σκηνικό για ερωτευμένους. Κανείς δεν μπορεί να υποψιαστεί την φρίκη που κρύβεται εκεί.

Οι λάτρεις της ιστορίας σε κάποιο ταξίδι στο παρελθόν της Ιταλίας θα συναντήσουν για πρώτη φορά την Ποβέλια το 421 μ.Χ. όταν οι κάτοικοι της Πάντοβα και της Έστε, τρομαγμένοι από τις επιδρομές των βαρβάρων πήγαν στο νησάκι προκειμένου να γλυτώσουν. Τελικά έπειτα από αιματηρές μάχες κατάφεραν και απέκρουσαν τις επιθέσεις κερδίζοντας για λίγο καιρό την ηρεμία και την ειρήνη που αναζητούσαν.

Την επόμενη φορά που συναντά κανείς το όνομα της Ποβέλια στα βιβλία της ιστορίας είναι όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1340 ξέσπασε στην περιοχή η επιδημία της πανούκλας. Ο «μαύρος θάνατος» εξαπλώθηκε και η Ποβέλια μετατράπηκε σε μια… τεράστια Σπιναλόγκα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών.

Η φρικτή ιστορία του μικρού καταπράσινου νησιού ξεκινά όταν από τη Ρώμη και το Μιλάνο στέλνονταν εκεί καραβιές με νεκρούς ή αρρώστους προκειμένου είτε να θαφτούν μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, είτε να μπουν σε καραντίνα σε μια προσπάθεια να περιοριστεί η ραγδαία εξάπλωση της φονικής ασθένειας.

Όπως είναι φυσικό το νησί μετατράπηκε σε ένα απέραντο νεκροταφείο- φυλακή για όλους όσοι προσβλήθηκαν από την πανούκλα. Λέγεται πως στην Ποβέλια πέθαναν περισσότεροι από 160.000 άνθρωποι!

Είναι εύκολα κατανοητό πως χώρος για τόσους τάφους σε ένα μικρό νησάκι δεν υπήρχε και έτσι ανοίχτηκαν οι λεγόμενοι «τάφοι του μαύρου θανάτου». Εκεί οι εγκαταλελειμμένοι από θεούς και ανθρώπους ασθενείς, όταν έφευγαν από τη ζωή, ρίχνονταν μέσα και παραδίδονταν στην πυρά.

Σύμφωνα με τον μύθο, η Ποβέλια καλύφθηκε από τέφρα και λείψανα. Ακόμα και σήμερα λέγεται πως αν περπατήσει κανείς στις ακτές του νησιού βρίσκει απομεινάρια ανθρώπινων οστών, ενώ  οι ντόπιοι ψαράδες δεν τολμούν ακόμα και σήμερα να ρίξουν τα δίχτυα τους στα ανοιχτά του νησιού, φοβούμενοι πως θα «ψαρέψουν» ανθρώπινα οστά!

Το ψυχιατρικό άσυλο του τρόμου

Μέσα στους επόμενους αιώνες και ειδικά μετά τη νίκη κατά της πανούκλας η Ποβέλια επέστρεψε στην αφάνεια και τη «σκιά» της Βενετίας. Αυτό που παρέμεινε, ωστόσο, ήταν ο τρομακτικός μύθος που πλέον τη συνόδευε με τα δεκάδες φαντάσματα που κυκλοφορούσαν τις νύχτες αναζητώντας εκδίκηση.

Η Ποβέλια επανέρχεται στο προσκήνιο, με τον ίδιο φρικιαστικό τρόπο, το 1922 όταν η κυβέρνηση της Ιταλίας αποφασίζει να δημιουργήσει εκεί ένα ψυχιατρικό άσυλο. Στην αρχή όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι που άρχισαν να πληθαίνουν οι διαμαρτυρίες των ασθενών πως άκουγαν φωνές και έβλεπαν σκιές ανθρώπων που είχαν υποστεί φρικτά βασανιστήρια. Έλεγαν πως ήταν τα φαντάσματα εκείνων που έχασαν τη ζωή τους στο νησί την εποχή της πανούκλας.

Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, εξαιτίας ακριβώς της φύσης της ασθένειας τους κανείς δεν τους πίστεψε, παρά το γεγονός, πως σύμφωνα με το μύθο ανάλογες εμπειρίες είχαν ορισμένοι γιατροί και νοσηλευτές.

Η ιστορία της Ποβέλια, ωστόσο, γίνεται ακόμα πιο τρομακτική και αιματοβαμμένη όταν αναλαμβάνει επικεφαλής των γιατρών ένας εξαιρετικά βίαιος και με σαδιστικές τάσεις άνδρας.

Ο γιατρός βασάνιζε με απάνθρωπο τρόπο τους ασθενείς τους οποίους υπέβαλε σε λοβοτομές με τρυπάνια και χωρίς την παραμικρή αναισθησία. Ο άνθρωπος αυτός είχε μετατρέψει σε τόπο μαρτυρίου το καμπαναριό της εκκλησίας που είχε χτιστεί στο νησί καθώς μετέφερε εκεί τους ασθενής τους οποίους βασάνιζε δίχως τέλος.

Τελικά, μετά από χρόνια, ο γιατρός έβαλε ο ίδιος τέλος στη ζωή του πηδώντας από το καμπαναριό της εκκλησίας. Ο μύθος λέει πως αυτοκτόνησε καθώς τον καταδίωκαν τα φαντάσματα όλων αυτών που είχαν χάσει τη ζωή τους στο νησί.

Η απαγορευμένη Ποβέλια στο σήμερα

Μετά από κάμποσα χρόνια το άσυλο του τρόμου έκλεισε και το νησί εγκαταλείφθηκε και πάλι στη μοίρα του. Αυτό έδειχνε να αλλάζει το 1960 όταν ένας… ατρόμητος ιδιώτης αγνόησε τους θρύλους που συνοδεύουν το νησί και θέλησε να αγοράσει μια μεγάλη έκταση εκεί προκειμένου να χτίσει αφενός το σπίτι του, αφετέρου ένα μεγάλο τουριστικό συγκρότημα.

Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του, ωστόσο, έγινε συντρίμμια μέσα σε μια νύχτα. Το επόμενο πρωί -χωρίς ποτέ ο ίδιος ή κάποιο μέλος της οικογένειας του να δώσει κάποια εξήγηση-  το εγκατέλειψαν και δεν επέστρεψαν ποτέ πια στην Ποβέλια.

Από τότε μέχρι και το 2014 η Ποβέλια ήταν πλήρως απομονωμένος και απαγορευμένος τόπος. Δεν επιτρεπόταν κανείς να το προσεγγίσει είτε μέρα, είτε νύχτα.

Η αυστηρή απαγόρευση «έσπασε» κάπως τα τελευταία χρόνια όταν η κυβέρνηση επέτρεψε σε κάποιους αμπελουργούς- οινοποιούς να καλλιεργούν σταφύλια για λίγες ώρες μόνο και πάντα με το φως της ημέρας. Παράλληλα, ανακοίνωσε πως θα πουλήσει το νησί με σκοπό να φτιαχτεί ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Όπως είναι φυσικό, μάλλον, δεν θα πρέπει να προκαλεί καμία εντύπωση το γεγονός πως μέχρι και σήμερα δεν έχει βρεθεί ούτε ένας υποψήφιος αγοραστής!

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αν κάποιος θεωρεί τον εαυτό του ατρόμητο και όλα όσα διάβασε παραπάνω δεν τον ακουμπούν καθόλου, τότε δεν έχει παρά να φτάσει μέχρι τη Βενετία και εκεί να έρθει σε επαφή με κάποιον από τους… ειδικούς οι οποίοι με μικρές βάρκες και έναντι 200 ευρώ πάνε όσους το επιθυμούν στην Ποβέλια για την εξερευνήσουν. Οι ίδιοι οι βαρκάρηδες, βέβαια, δεν πατάνε το πόδι τους στο νησί. Στην καλύτερη περίπτωση να περιμένουν τους τολμηρούς επισκέπτες να επιστρέψουν. Στη χειρότερη φεύγουν και επιστρέφουν σε προκαθορισμένη ώρα για να παραλάβουν τους «πελάτες» τους!