Τον Δεκέμβρη του 1981 οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» επιχείρησαν το «κόλπο γκρόσο» με την απαγωγή ενός ΝΑΤΟϊκού στρατηγού. Σαράντα μέρες αργότερα άρχισε το οριστικό τους «ξήλωμα».

Στις 6 το απόγευμα της 17ης Δεκεμβρίου 1881 τέσσερις άνδρες, παριστάνοντας τους υδραυλικούς, χτύπησαν το κουδούνι του διαμερίσματος του Αμερικανού ταξίαρχου Τζέιμς Λι Ντόζιερ στη Βερόνα.

Ο 51χρονος αξιωματικός ήταν βοηθός επιτελάρχη στο Χερσαίο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ για τη Νότια Ευρώπη. Ο στρατηγός τους άνοιξε την πόρτα και μόνο τότε συνειδητοποίησε το λάθος του.

Ένας από τους τέσσερις «υδραυλικούς» τον χτύπησε με το κοντάκι του όπλου του στο κεφάλι και τον ακινητοποίησαν. Οι άλλοι τρεις τον φίμωσαν, τον έδεσαν και τον μετέφεραν σε ένα αυτοκίνητο, που χάθηκε μέσα στην κίνηση της πόλης. Η αστυνομία ειδοποιημένη λίγο αργότερα έφθασε στο διαμέρισμα και βρήκε την σύζυγο του Ντόζιερ φιμωμένη και αλυσοδεμένη.

Η είδηση της απαγωγής έκανε αμέσως τον γύρο του κόσμου κι έγινε πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Ήταν η πρώτη φορά στην υπερδεκαετή της ιστορία, που η διαβόητη τρομοκρατική οργάνωση προκαλούσε ευθέως τις Ηνωμένες Πολιτείες και μάλιστα σε μια περίοδο που βρισκόταν σε καθοδική πορεία, εξαιτίας της απαγωγής και της δολοφονίας Μόρο (1978).

Σε ανακοίνωσή τους, οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ανέφεραν ότι προέβησαν στην ενέργεια αυτή για να καταγγείλουν την τοποθέτηση αμερικανικών πυραύλων στην Ιταλία και τη στενή συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, ενώ δεν προδικαζόταν η τύχη του Ντόζιερ.

Παρασκηνιακά, η οργάνωση είχε αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να απελευθερώσει τον Ντόζιερ, αρκεί να τις καταβαλλόταν ως λύτρα το ποσό των 4,5 εκατομμυρίων δολαρίων. 

Η κινητοποίηση της κυβέρνησης Ρέιγκαν ήταν άμεση. Επίλεκτα στελέχη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών έφθασαν στην Ιταλία για να συνδράμουν τις έρευνες των Ιταλών συναδέλφων τους.

Δεν άργησαν να βρουν το νήμα της απαγωγής, καθώς είχαν τη βοήθεια από μεταμεληθέντα μέλη των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», που εξασφάλισαν δικαστική ασυλία. Αξιοποιώντας όλες τις διαθέσιμες πληροφορίες, εντόπισαν το κρησφύγετο των τρομοκρατών σ' ένα πεντάρι διαμέρισμα στην πόλη Πάντοβα, μισή ώρα απόσταση από τη Βερόνα.

Στις 11:36 το πρωί της 28ης Ιανουαρίου 1982, μια επίλεκτη ομάδα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας έκανε έφοδο στο διαμέρισμα και εξουδετέρωσε με σχετική ευκολία τους πέντε ερυθροταξιαρχίτες, που φρουρούσαν τον απαχθέντα αξιωματικό.

Ο Ντόζιερ βρισκόταν αλυσοδεμένος μέσα σε μία σκηνή και ήταν καλά στην υγεία του. Ήταν ξυπόλητος, εμφανώς αδυνατισμένος και με μακριά γενειάδα. Στο διαμέρισμα η αστυνομία ανακάλυψε όπλα, χειροβομβίδες, εκρηκτικά και πυρομαχικά.

Αμέσως, ο Ντόζιερ τηλεφώνησε στη σύζυγό του και την κόρη του που ζούσαν στη Γερμανία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε αμερικανική στρατιωτική βάση της Βερόνας. Μια εβδομάδα αργότερα επέστρεψε στις ΗΠΑ, όπου του επιφυλάχθηκε υποδοχή ήρωα. Ο Πρόεδρος Ρέιγκαν χαιρέτισε «τον θαρραλέο στρατιώτη και υπερασπιστή της ελευθερίας».

Σε συνέντευξη τύπου, ο Ντόζιερ αποκάλυψε ότι είχε προειδοποιηθεί από την υπηρεσία του για ενδεχόμενη απαγωγή του, αλλά δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία.

Είπε ακόμη ότι καθ' όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς του βρισκόταν δεμένος από τα ένα πόδι και το ένα χέρι στον στύλο μιας σκηνής στο διαμέρισμα των απαγωγέων του, που είχαν πάντα σκεπασμένα τα πρόσωπό τους.

Κάθε μέρα του φορούσαν ακουστικά και τον έβαζαν να ακούει δυνατά μουσική για ένα οκτάωρο.

Ροκ στην αρχή, όπως είπε, και στη συνέχεια και κλασική μουσική μετά τα παράπονά του. Έκτοτε, η ακοή του μειώθηκε σημαντικά και το πρόβλημά του αυτό συνετέλεσε στη γρήγορη συνταξιοδότησή του με τον βαθμό του υποστρατήγου.

Την επιχείρηση Ντόζιερ για λογαριασμό των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» είχε αναλάβει το κλιμάκιο της Βενετίας, με επικεφαλής τον Αντόνιο Σαβάστα. Αυτός και οι σύντροφοί του Εμίλια Λίμπερα και Τσέζαρε Λεοντάρντο καταδικάσθηκαν σε ισόβια στη δίκη που ακολούθησε.

Η απαγωγή Ντόζιερ ήταν το τελευταίο μεγάλο και εντυπωσιακό «χτύπημα» των «Ερυθρών Ταξιαρχιών». Ένα χρόνο αργότερα, η τρομοκρατική οργάνωση είχε σχεδόν διαλυθεί και μόνο κάποιοι πυρήνες της συνέχισαν μεμονωμένα τη δράση τους.