Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε σφημερίδα ο Γρηγόρης Βαλτινός μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην Αλίκη Βουγιουκλάκη λέγοντας πως ήταν το πιο λαμπρό αστέρι αλλά πως πολέμησε με τα σκοτάδια και στη νοσταλγία του παρελθόντος.
Οι ηθοποιοί που άφησαν γερό στίγμα πίσω τους δεν ξιπάστηκαν ποτέ, δεν έγιναν υπερφίαλοι ούτε μια στιγμή.
Ναι, Βασίλη μου, γιατί, όταν αγαπάς την τέχνη σου, ασχολείσαι με αυτήν και όχι με το φαίνεσθαι ή με καλάμια διαφόρων ειδών και μεγεθών που βλέπουμε γύρω μας…
Η Αλίκη ανήκε στην κατηγορία αυτή;
«Η Αλίκη ήταν η πιο δουλευταρού γι’ αυτό και τόσα χρόνια αφότου έφυγε είναι «παρούσα» και ανεβαίνουν έργα που έκανε εκείνη. Ηταν το πιο λαμπρό αστέρι η Αλίκη, αλλά πολέμησε με σκοτάδια και χάρηκε ελάχιστα πράγματα, αγωνιζόμενη για να ικανοποιεί τους θεατές της.»
Νιώθεις νοσταλγία για όσα πέρασαν;
«Είναι η περιουσία μου όλα αυτά που έζησα και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου, αλλά δεν σταματάω να κοιτάξω πίσω. Δουλεύω για να έρθουν κι άλλα. Το ένα πόδι είναι πίσω, αλλά το άλλο είναι μπροστά και κάνω συνέχεια νέα βήματα, βάζοντας καινούργια στοιχήματα. Και είναι πολύ σημαντικό να προχωράς με την αξία σου και τη δουλειά σου, όπως η Αλίκη, η Τζένη, ο Καζάκος, η Λάσκαρη, η Νόνικα, η Κάτια Δανδουλάκη. Οι πλάτες σε βοηθούν για ένα διάστημα. Αν δεν αξίζεις, σε πετάει ο χώρος έξω. Με μέσον και βοήθεια από κάποιους ισχυρούς, μπορεί να μπεις στο παιχνίδι, αλλά πόσο μένεις σε αυτό; Η ζωή αποδεικνύει ότι σταθεροί μένουν οι καλοί, που δεν σταματούν να αγωνίζονται και να ανεβάζουν κάθε φορά ψηλότερα τον πήχη. Υποχρέωσή μας είναι να προχωράμε μπροστά και να «πλουτίζουμε» τον κόσμο, να του δίνουμε ένα καταφύγιο να αντέξει όσα δύσκολα περνάει. Θα φανεί υπερβολή, αλλά επιτελούμε λειτούργημα κάνοντας θέατρο. Το κοινό έρχεται να ξεχαστεί, να ψυχαγωγηθεί, να επουλώσει τις πληγές του, έστω για λίγο, βλέποντας θέατρο. Και εμείς οφείλουμε να του προσφέρουμε τη μικρή απόδραση από όλα όσα το βαραίνουν.»
Έγινες καλύτερος άνθρωπος στο θέατρο;
«Πολύ καλύτερος έγινα! Μου βελτίωσε τον χαρακτήρα και μου επεσήμανε κάτι που είναι πολύ σημαντικό: να αφουγκράζομαι τον κόσμο και να τον βοηθάω με τον τρόπο μου. Δεν μπορείς να ζεις ευτυχισμένος και δίπλα σου να ουρλιάζει η δυστυχία. Πρέπει να έχεις ανοιχτά αυτιά και μάτια και να είσαι πλάι στον κόσμο, όχι απέναντί του με έπαρση. Δεν είναι εύκολος ο αγώνας μας, γι’ αυτό και πολλοί καλοί συνάδελφοι, από τους οποίους αναφέραμε κάποιους, «έφυγαν» νωρίς. Κοίτα πώς χάθηκαν όλοι πρόωρα! Η Αλίκη, η Τζένη, ο Κούρκουλος. Είχαν τόσα να δώσουν! Είχαν να απολαύσουν τη ζωή που δεν πρόλαβαν να χαρούν, αγωνιζόμενοι για να κάνουν τον κόσμο να περνάει καλά. Ήταν πρότυπα και έπρεπε να παλέψουν σκληρά! Δεν ξέρω αν υπάρχουν σήμερα καταθέσεις ψυχής, όπως παλαιότερα. Ο Σακελλάριος, ο Φίνος, ο Δαλιανίδης, ας πούμε, έψαχναν να βρουν χρυσάφι και το έβρισκαν έπειτα από πολύ κόπο. Δεν έπιαναν τον πρώτο τυχόντα να τον κάνουν σταρ. Δεν γίνεται να κάνεις αυτή τη δουλειά αν δεν έχεις μεράκι. Δεν γίνεται! Γι’ αυτό και σε πετάει έξω ο χώρος.»
