Το 1887 τότε που η περιοχή των Πατησίων ακόμα ήταν εξοχική, στο σημείο στο οποίο έκανε τέρμα ο ιπποτροχιόδρομος, υπήρχε ένα μικρό καφενείο, στο οποίο σύχναζε μια παρέα ώριμων Αθηναίων, που όλοι τους, χωρίς εξαίρεση, ήταν άγαμοι. Μόνον ένας άπ’ αυτούς, κάποιος Γεώργιος Περπινιάς, γύρω στις αρχές της Άνοιξης του 1887 αποσκίρτησε και παντρεύτηκε, αλλά την επόμενη στιγμή κατάλαβε πως η γυναίκα του ήταν φοβερά δύστροπη.
Έτσι το επόμενο πρωί τη φόρτωσε σε ένα κάρο μαζί με όλα τα πράγματά της και την έστειλε πίσω στους γονείς της για να επανέλθει δριμύτερος στη συντροφιά των αγάμων.
Αυτό έγινε αμέσως πρώτο θέμα στην Εφημερίδα των Κυριών την οποία έβγαζε η Καλλιρρόη Παρρέν και η οποία είχε ήδη προτείνει, να ψηφισθεί ένας νόμος που να φορολογεί όλους του άγαμους άνδρες από τριάντα χρονών και πάνω, επειδή υπήρχαν πολλές ανύπαντρες γυναίκες που ήθελαν να κάνουν οικογένεια και δεν έβρισκαν γαμπρούς.
Η πλατεία μέχρι τότε δεν είχε κανένα επίσημο όνομα. Ονομάστηκε Πλατεία Αγάμων στις αρχές της δεκαετίας του 1890, οπότε και έγινε ο τόπος διαμαρτυρίας των αγάμων λίγο πριν την πτώχευση του 1893, όταν το κράτος επιχείρησε για πρώτη φορά να φορολογήσει τους άγαμους, και επίσης όσους σύχναζαν σε οίκους ανοχής ή παρόμοια στέκια, με την δικαιολογία ότι οι παντρεμένοι πληρώνουν περισσότερους φόρους επειδή έχουν οικογένειες, υπολογίζοντας πως με την φορολογία αυτή θα αύξανε κατά πολλά εκατομμύρια δραχμές τις εισπράξεις του και θα καταπολεμούσε το δημογραφικό πρόβλημα. Το 1927 έλαβε το σημερινό της όνομα προς τιμήν των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για το φιλελληνισμό τον οποίο είχαν επιδείξει οι κάτοικοί τους.
