Πολλοί έχουν αμφισβητήσει την γνησιότητα του συγκεκριμένου περιστατικού αλλά όπως έχουν δείξει οι έρευνες, είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Μέχρι σήμερα, αποτελεί ένα άλυτο μυστήριο, ενώ έχει ονομαστεί «Χορευτική πανούκλα», με τους ειδικούς να το εντάσσουν στις επιδημίες.
Και πράγματι, η ιστορία του παραπέμπει σε επιδημία. Το καλοκαίρι του 1518, στο Στρασβούργο της Γαλλίας, μια γυναίκα με το όνομα Frau Toffea, ξεκίνησε χωρίς κάποιον λόγο να χορεύει με ένταση στον δρόμο. Χόρευε χωρίς σταματημό και μέχρι το τέλος της εβδομάδας, άλλοι 34 άνθρωποι την ακολούθησαν, χορεύοντας σαν τρελοί χωρίς να σταματούν ούτε δευτερόλεπτο.
Μέχρι το τέλος Αυγούστου, περίπου 400 άτομα χόρευαν σε φρενήρης ρυθμούς στον δρόμο της πόλης. Το θέμα δεν ήταν καθόλου εορταστικό, αλλά περισσότερο τρομακτικό. Οι άνθρωποι έκλαιγαν, φώναζαν για βοήθεια, αλλά με τίποτα δεν μπορούσαν να σταματήσουν να χορεύουν.
Αρχικά το γεγονός αποδόθηκε σε αστρολογικά και υπερφυσικό φαινόμενο. Η μανία συνέχιζε ακατάπαυστα, παρόλη την λανθασμένη προτροπή των αρχών και των γιατρών για περισσότερο χορό, αφού πίστευαν ότι κάποια στιγμή θα εξαντληθούν και θα σταματήσουν.
Επιστρατεύτηκε μπάντα που έπαιζε μουσική. Δυο αποθήκες σθτηρών γκρεμίστηκαν για να διευκολύνουν Ωστόσο η επιδημία εξαπλωνόταν και οι «χορευτές» δεν σταματούσαν. Κάθε μέρα 15 άτομα έχαναν την ζωή τους από αφυδάτωση ή καρδιακή προσβολή. Ο φόβος είχε κυριεύσει την πόλη. Οι αρχές αποφάσισαν να δράσουν διαφορετικά. Απαγόρευσαν κάθε είδος χορού και μουσικής, ενώ λέγεται ότι οδήγησαν του «χορευτές» σε έναν ναό, όπου τους υποχρέωσαν να φορέσουν κόκκινα παπούτσια και να προσευχηθούν. Έτσι αναφέρεται ότι σταμάτησε η επιδημία.
Πολλές είναι οι θεωρίες για το τι συνέβη τότε.
Εκτός από τις θρησκευτικές, μελέτες αποφάνθηκαν πως επρόκειτο για κάτι ψυχολογικό και παρέπεμψαν στην «μαζική υστερία», η οποία πήγαζε από την φτώχεια, την σκληρή ζωή και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Η πιο πιθανή εξήγηση είναι πως επρόκειτο για μαζική δηλητηρίαση από το σιτάρι. Οι κάτοικοι προσβλήθηκαν από κάποιον μύκητα που αναπτύχθηκε σε αυτό και ο οποίος καταναλώθηκε μέσω του ψωμιού. Ο ίδιος μύκητας λέγεται πως βρίσκεται και στο LSD, προκαλώντας παραισθήσεις. Η συγκεκριμένη επιδημία παρατηρήθηκε επίσης το 1840 στην Μαδαγασκάρη, ενώ μια παρόμοια περίπτωση είναι και η επιδημία γέλιου που ξέσπασε την Τανζανία το 1962.
Η εξήγηση μπορεί να έχει βρεθεί, αλλά η «επιδημία του χορού» που έλαβε χώρα στο Στρασβούργο, είναι μια από τις πιο παράξενες περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί στην ιστορία, με το θέαμα, σε αντίθεση με ότι έχουμε συνηθίσει, να είναι σοκαριστικό και λυπηρό.
