Με την έναρξη του ιερού Τριωδίου και της αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά την οποία ο άνθρωπος καλείται να ενδοσκοπίσει τα βάθη του «είναι» του και να πλησιάσει περισσότερο τον Δημιουργό του Θεό, στην Εθνική Πινακοθήκη των Αθηνών φιλοξενείται έκθεση με τον τίτλο «η σαγήνη του αλλόκοτου». Σ᾽ αυτή την Έκθεση περιλαμβάνονται «έργα τέχνης» διαστροφικά και βλάσφημα για το Πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου, της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων.
Εξ αφορμής αυτού του θλιβερού γεγονότος θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου:
Ο άνθρωπος, εξ αρχής της πολιτισμικής του Ιστορίας, αναζητεί την απολεσθείσα ενότητα με τον Δημιουργό του Θεό. Έτσι προσπαθεί μέσα από την θρησκειολογία και την τέχνη, να εύρη την οδό προς το «αμήχανον κάλλος», τον «εν Τριάδι Θεόν».
Ειδικότερα στην Βυζαντινή ζωγραφική ο Ορθόδοξος Αγιογράφος αποτυπώνει τον προσωπικό τρόπο υπάρξεως του εικονιζομένου προσώπου, χωρίς να αλλοιώνει την αλήθεια για το πρόσωπο αυτό. Με αυτόν τον τρόπο υποτάσσεται η ατομική αυθαιρεσία του Αγιογράφου στην δεδομένη Εκκλησιαστική και Ιστορική αλήθεια, καθώς και στον δεδομένο εικονογραφικό τύπο, ο οποίος προέρχεται από την ασκητική πείρα των προγενεστέρων διδασκάλων και παραμένει ως καθολική εμπειρία της Εκκλησίας, η οποία γίνεται οδός προς την επανεύρεση του Δημιουργού του Θεού.
Τα εκτιθέμενα έργα στην Εθνική Πινακοθήκη με την προσωνυμία «αγιογραφία 1», «αγιογραφία 2», και άλλες βάσει των ανωτέρω, εκπληρούν τον σκοπό τους; Έχουν τις προϋποθέσεις, για να τιτλοφορούνται ως «αγιογραφία»;
Κατηγορηματικά απαντούμε: Όχι!
Και όχι μόνον δεν πληρούν τους όρους, αλλά είναι και βλάσφημα. Αν εξετάσουμε το νόημα του όρου «βλασφημία» –σύνθετη λέξη, προερχόμενη από την ρίζα «βλαβ» και την λέξη «φήμη»– θα διαπιστώσουμε ότι αρχικώς, αλλά και γενικώς, δήλωνε τα μειωτικά λόγια, αλλά και έργα –εν προκειμένω «τέχνης»– που εκστομίζονται η παρουσιάζονται εναντίον κάποιου. Συνεπώς, κάθε λόγος η πράξη που μειώνει το κύρος του Θεού η του πλάσματός Του, του ανθρώπου, ονομάζεται και είναι βλασφημία.
Στην παρούσα περίσταση η βλασφημία κατά του Θεανθρώπου Κυρίου, της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων στην Εθνική Πινακοθήκη συνιστά όχι απλώς εξύβριση των Θείων Προσώπων και αισχρά αλλοίωση της Ιστορικής αληθείας, αλλά προσβάλλει βάναυσα και άμεσα την πίστη και την ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Και απορούμε: Πως το Υπουργείο Πολιτισμού δεν απέτρεψε την έκθεση αυτών των έργων σε Εθνικό–Δημόσιο χώρο; Επίσης, πως ο Εισαγγελέας δεν επενέβη αυτεπαγγέλτως, να προστατεύσει από την ανήκουστη αυτή βλασφημία κατά των Θείων αυτών Προσώπων την Ορθόδοξο πίστη των Ελλήνων, την οποία υπερασπίζει το Ελληνικό Σύνταγμα;
Η σημερινή κατάσταση στον Ελλαδικό χώρο ως προς τους θεσμούς και εν προκειμένω ως προς την Τέχνη είναι απαράδεκτη. Όχι μόνον διαστρέφει τον νεοέλληνα, αλλά εγκυμονεί και Εθνικούς κινδύνους. Η Τέχνη, πλέον, υπάρχει για την τέχνη και όχι για τον ίδιο τον άνθρωπο και την αλήθεια. Δυστυχώς, κατάντησε προαγωγός στην βλασφημία και στην ανηθικότητα υπό την στενή και ευρυτέρα έννοια της λέξεως.
Αυτή η βλάσφημος «τέχνη» δεν ημπορεί να εκφράσει το οντολογικό ήθος της Ορθοδόξου κοινωνίας μας και οδηγεί σε μία θρησκευτική αλλοίωση της Εκκλησιαστικής και Ιστορικής αλήθειας περί του Τριαδικού Θεού και των ιερών Προσώπων, τα οποία λατρεύουμε και τιμούμε και στα Οποία οφείλουμε την ύπαρξή μας ως Έθνος.
Σε μία εποχή, κατά την οποία βασιλεύει η αυθάδεια και η πονηρία είναι φυσικό επακόλουθο να θριαμβεύει η βλασφημία. Για τον λόγο αυτό είναι αναγκαίο ως Ορθόδοξοι Έλληνες να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα, ώστε να αντιστεκόμαστε σε τοιούτου είδους βλασφημίες, προβάλλοντας την Ορθόδοξο αλήθεια και το Ελληνορθόδοξο ήθος.
