Σε άρθρο του στην εφημερίδα «Εστία», ο Βύρων Πολύδωρας αναφέρεται στην παγκοσμιοποίηση. Συγκεκριμένα οι προβληματισμοί που μας προκαλεί είναι εάν μπορούν πραγματικά, έννοιες όπως το έθνος, η οικογένεια να είναι συμβατές με τις νόρμες που συνοδεύουν ή και ορίζουν την παγκοσμιοποίηση. «Είναι τύφλωση αυτοκαταστροφής για τον άνθρωπο όταν επιχειρεί να σπάσει το εθνικό κέλυφός του στο όνομα ή καθ’ υπαγόρευση της παγκοσμιοποίησης.»

Δείτε ολόκληρο το άρθρο:

«Εν αρχή ην ο Λόγος,
Και ο Λόγος ην προς τον Θεόν,
Και Θεός ην ο Λόγος.»
Έτσι αρχίζει το ευαγγέλιό του ο Ιωάννης, ο πιο μεταφυσικός από τους τέσσερις ευαγγελιστές. Ο ίδιος άλλωστε είδε και έγραψε πιο μπροστά, περί το 95 μ.Χ., εξόριστος του Δομιτιανού στην Πάτμο, το έξοχο μεταφυσικό και προφητικό κείμενο, την «Αποκάλυψή» του.
Ας προσέξουν οι αθεΐζοντες αριστεροί τον συμπερασματικό του στίχο σ’ αυτή την επαγωγή: «Θεός ην ο Λόγος».
Αν οι διαφωτιστές της Γαλλικής Επανάστασης είχαν καλύτερη θεολογική παιδεία και λιγότερη μισαλοδοξία και αδελφοκτόνο διάθεση, δεν θα όριζαν σαν θρησκεία εκείνη του Υπέρτατου Όντος και σαν θεότητα τον Ορθό Λόγο, με τον οποίο αντικαθιστούσαν τον Χριστιανισμό. Γιατί η ορθοδοξία και ο κατά Ιωάννην λόγος του Θεού εμπεριείχε, αν δεν εταύτιζε, τον Θεό με τον Λόγο. Όλη η θρησκειολογική απόπειρα των Ορεινών του Ροβεσπιέρου απέβη μάταιη, όπως και το «Δημοκρατικό Ημερολόγιό» του που εκτός από μάταιο αποδείχθηκε και naive (αφελές). Ήταν εκείνο που όριζε αυτάρεσκα και οιηματικά σαν έτος ένα («1») το έτος 1792, τότε που ανακηρύχθηκε η Γαλλική Δημοκρατία. Και οι μήνες έπαιρναν ονόματα της γεωργικής παράδοσης και του καιρού.
Η σύγχρονη πολιτική άσκηση είναι μία: Πώς οι παλιές, παμπάλαιες έννοιες, όπως έθνος, πατρίδα, θρησκεία, παράδοση θα συνυπάρξουν με την παγκοσμιοποίηση ή όχι. Αν οι έννοιες αυτές είναι συμβατές με τις νόρμες που συνοδεύουν ή και ορίζουν την παγκοσμιοποίηση. Ή αν είναι άχρηστες και περιττές και σαν τέτοιες πρέπει να απορριφθούν στο κενό της άπειρης ανθρώπινης βλακείας. Αυτή είναι η πρόκληση των καιρών.
Ο πρώτος που χρησιμοποίησε και επέβαλε ( ; ) τον όρο «παγκοσμιοποίηση» ήταν ο καθηγητής του Χάρβαρντ Θέοντορ Λεβίτ (1983). Η κεντρική ιδέα που στοιχειοθετεί τον όρο είναι οι τεχνολογικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις που στην κορύφωσή τους σπάζουν σύνορα, κρατικές δομές και κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις.
Αναγνωρίζονται ως συστατικές παράμετροι της παγκοσμιοποίησης: η βιομηχανική επανάσταση, η χρηματοπιστωτική επέκταση, η πολιτισμική ώσμωση, μέσω των ηλεκτρονικών μέσων διάδοσης και ροής πληροφοριών και πολιτισμικών προτύπων, η ψηφιακή επανάσταση, η νανοτεχνολογία και η ρομποτική, η κινητικότητα αγαθών, χρημάτων, πληροφοριών και ανθρώπων καθώς και η ταχύτητα στην επικοινωνία (μεταφορών και μηνυμάτων) ως οι όροι και οι προϋποθέσεις της παγκοσμιοποίησης. Που φυσικά δεν συμβαίνουν τυχαία. Ούτε οι γεννήτορες αυτών είναι κάποιοι αφιλοκερδείς χομπίστες. Η ανάγκη όλα τα γεννά. Και όλα γεννιούνται από κάποιο αίτιο. Αυτή είναι η αρχή του αποχρώντος λόγου, που λέει ο Πλάτων στον «Τίμαιο», και που μας παραδίδει σαν αιώνια παρακαταθήκη.
Πρέπει να αποδεχθούμε το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης σαν αποτέλεσμα μιας φυσικής εξέλιξης που έφθασε τελεσίδικα ( ; ) σ’ ένα βαθμό ολοκλήρωσης;
Η απάντηση βρίσκεται στην άλλη εκδοχή του λόγου. Στη μαθηματική σπουδή των φυσικών μεγεθών. Της σχέσης του ανθρώπου προς τα βήματα του ελέφαντα, όπως παρουσιάζεται σε έναν αλληγορικό μύθο των αρχαίων Βραχμάνων που λέει: Χιλιάδες μερμήγκια μπαίνουν σε πόλεμο μεταξύ τους. Από πάνω τους ένας πελώριος ελέφαντας βηματίζει. Τα μερμήγκια τον βλέπουν, αλλά τον αγνοούν. Και ποδοπατούνται, συνεχίζοντας τον εμφύλιο πόλεμό τους. Μέχρις ότου παρεμβαίνει ένας Βραχμάνος μέρμηγκας που: α) διατάζει την παύση του εμφύλιου πολέμου, β) οργανώνει τη διαφυγή τους από τον δρόμο τού ελέφαντα και γ) καθοδηγεί μερικές χιλιάδες από τους μερμηγκοστρατιώτες να χωθούν στα αυτιά και στην προβοσκίδα του ελέφαντα, για να τον εξουδετερώσουν υποχρεώνοντάς τον να φύγει από την περιοχή.
Ο μύθος λέει ξεκάθαρα πως και πάλι η ανθρωπότητα (ο μικρόκοσμος των μερμηγκιών) βολοδέρνει ανάμεσα στον πόλεμο και στη διάσωσή της. Η υπερδιογκωμένη εξουσία (του ελέφαντα) που τα ποδοπατεί είναι υπερκείμενη και παρούσα. Τα πιο ανόητα μερμήγκια είναι οι ήρωες του εμφύλιου πολέμου. Όμως τα μερμήγκια πρέπει να σωθούν.
Είναι τύφλωση αυτοκαταστροφής για τον άνθρωπο όταν επιχειρεί να σπάσει το εθνικό κέλυφός του στο όνομα ή καθ’ υπαγόρευση της παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή, να μείνει έτσι εκτεθειμένος και απροστάτευτος στα βήματα του βαδίζοντος και παδοπατούντος ελέφαντα. Όπως δεν διασώζεται και ο εθνικός άνθρωπος όταν διατάσσεται και αναδιατάσσεται σε σχηματισμούς εμφύλιας διαμάχης (αριστερούς, δεξιούς, κεντροαριστερούς και κεντροδεξιούς) σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο.
Β.Γ.Π.
6.ΙΙΙ.2019