Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζαντινή αυτοκρατορία) στη χιλιόχρονη πορεία της ανά τους αιώνες, είχε αναπτύξει μια ανώτερη εκπαίδευση στα όπλα.
Αυτό προήλθε απορροφώντας τεχνικές οπλομαχίας από τους λαούς που έρχονταν αντιμέτωπη αλλά και από λαούς που συμμαχούσε (Κουμανοί, Σέρβοι, Ρώσοι κτλ) ή την υπηρετούσαν ως μισθοφόροι(Γότθοι, Βίκινγκς, Γερμανοί κτλ).
Ωστόσο η βυζαντινή οπλομαχία είχε ως ρίζα της πανάρχαιες, ελληνό-ρωμαϊκές τακτικές, που με τη χρήση αυτών, αλλά και προσθέτοντας κι άλλες από τους στρατούς που συναντούσε επιβίωσε τόσους αιώνες.
Τα επιθετικά όπλα των Βυζαντινών ήταν το ξίφος, ο πέλεκυς που σε αυτό το είδος περιλαμβάνονταν το ρόπαλο και η σιδερένια ράβδος και το δόρυ. Ενώ ως εκηβόλα όπλα είχαν το τόξο τη βαλλιστρίδα και τη σφενδόνη.
Εξέχουσα θέση στον επιθετικό εξοπλισμό των Βυζαντινών πολεμιστών ήταν το ξίφος και το ραβδί.
Οι τεχνικές Βυζαντινής οπλομαχίας και μονομαχίας μελετούνται, δοκιμάζονται και διδάσκονται, εδώ στην Ελλάδα στη χώρα που ανακαλυφθήκαν, όπου με αυτό το τρόπο η προαιώνια ελληνική πολεμική τέχνη που έφθασε στο αποκορύφωμα της εξέλιξης και της ακμής της στα βυζαντινά χρόνια, ανασταίνεται από τη λήθη των αιώνων.
Πηγή:
