Η Αταλάντη, η διάσημη κυνηγός της Ελληνικής μυθολογίας, ονόμασε το σκυλί της Αύρα. Ένα αρχαιοελληνικό βάζο του 560πχ απεικόνιζε την Αταλάντη με άλλους ήρωες και τα κυνηγόσκυλα τους να σκοτώνουν τον σπουδαίο κάπρο της Καλυδωνίας. Επτά ονόματα σκύλων αναγράφονται στο αγγείο (κάποια παραβιάζουν τον νόμο του Ξενοφώντα) ο Ορμητικός, ο Μεθέπων, ο Εγέρτης, ο Κόραξ, ο Μαρπσάς, ο Λάμπρος και ο Εύβολος. Άργος λεγόταν ο πιστός σκύλος του Οδυσσέα, που πριν πεθάνει αναγνώρισε τον κύριο του μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια.
Ο Ρωμαίος ποιητής Όβιδος (Ovid) δίνει τα ονόματα των 36 σκύλων του Ακταίωνα, του άτυχου κυνηγού της ελληνικής μυθολογίας που ξεσκίστηκε από την αγέλη του, ανάμεσα τους ήταν ο Τίγρης, η Λαίλαπα, ο Αίολος και ο Αρκάς. Ο Πόλουξ αναφέρει άλλα 15 ονόματα σε μία λίστα που βρέθηκε στην Κολουμέλλα. Η μεγαλύτερη όμως συντάχθηκε από τον λάτρη αυτών των ζώων Ξενοφώντα.
Διάσημα ονόματα ήταν: ο Λευκός, ο Μελανός, ο Άνθος, η Θύελλα, ο Θηρευτής, ο Σκαφτιάς, ο Φύλαξ και διάφορα άλλα. Ο Μέγας Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό του σκύλο τον Πέριτα ονομάζοντας μια πόλη στο όνομα του. Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς υπενθυμίζουν να επαινούν τους πιστούς τετράποδους συντρόφους τους. Ο Άρειος, ο ιστορικός της μακεδονικής εκστρατείας, αναφέρει: «ένας πρέπει να αγγίξει το κεφάλι του σκύλου του, να το χαϊδέψει τραβώντας απαλά τα αυτιά του και να πει το όνομα του ή μια-δυο ενθαρρυντικές εκφράσεις, όπως “μπράβο” και “καλό σκυλί”.»
Ο Ξενοφώντας έγραψε για τα κυνηγόσκυλα τον 4o αιώνα π.Χ. και υποστήριξε πως τα καλύτερα ονόματα είναι μικρά, μία ή δύο συλλαβές, ώστε να προφέρονται εύκολα. Κανένα ελληνικό κυνηγόσκυλο δεν ονομαζόταν Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης! Η σημασία του ονόματος ήταν πολύ σημαντική για την ψυχολογία αφεντικού-σκυλιού, ονόματα που εξέφραζαν ταχύτητα, κουράγιο, δύναμη, εμφάνιση και άλλες αξίες ήταν συχνά.
Ο ίδιος ο Ξενοφών ονόμασε το αγαπημένο του σκυλί «Ορμή».
Πηγή:
