Τοῦ εἶπα κάποτε:
— Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συνεργασθῶ μ’ αὐτὸν τὸν ἀδελφό… Εἶναι γκρινιάρης.
— Μωρέ, ἐσὺ ἔχεις ἐγωισμό. Τὸ ξέρεις; Ἀπ’ αὐτὸν τὰ παθαίνεις ὅλα.
— Τὸ ξέρω, Γέροντα, τὸν ἔχω ἀπὸ μικρός. Εὔχεσθε νὰ μοῦ δώσει ὁ Θεὸς ταπείνωση στὴν καρδιά μου.
— Ὅταν ἡ καρδιὰ ἔχει τὴν ἁγία ταπείνωση, ὅλα τὰ βλέπει καλὰ καὶ ζεῖ στὴν ἐπίγειο Ἄκτιστο Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τώρα.
Ταπείνωση ὄχι αὐτὴ ποὺ τὴ λέμε μὲ λόγια, οὔτε αὐτὴ ποὺ νομίζουμε ὅτι ἀποκτήσαμε. Ἡ ταπείνωσις ἡ Ἁγία, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή. Τὸ δίνει ὁ Θεός, ὅταν εὕρει καθαρὴ προετοιμασία. Τότε ἐπιβλέπει μὲ εὐχαρίστηση καὶ ἕλκει τὴν ψυχὴ αὐτὴ πρὸς ἑαυτόν.
Λοιπὸν κι ἐσὺ μὴ λὲς αὐτὸς εἶναι γκρινιάρης, αὐτὸς ζηλιάρης, αὐτὸς θυμώνει κ.λπ. Μὴ λὲς δὲν μπορῶ νὰ κάνω μαζί του, δὲν κάνω ποτέ.
Αὐτὸς δὲν εἶναι τρόπος. Αὐτὸ δὲν εἶναι ὀρθόδοξο, δὲν εἶναι χριστιανικό. Ἔτσι δὲν εἶσαι καθόλου στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ξεχωρίζεις τὸν ἑαυτόν σου ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι τὸν ξεχώρισες ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σου.
Ἀντίθετα, θὰ παραβλέπεις τὶς ἀδυναμίες τους καὶ χωρὶς νὰ τὶς μιμεῖσαι, θὰ γίνεσαι ἕνα μὲ αὐτοὺς στὴ συνεργασία. Ὅ,τι θέλουν καὶ ὅπως τὸ θέλουν. Ἔτσι τὸ θέλουν; Ἔτσι. Ἀλλιῶς; Ἀλλιῶς. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καταστρέφονται τὰ τείχη ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας. Ἔτσι συνδεόμεθα μὲ τὸν Χριστό.
Ὅσο πιὸ πολὺ συνδέεσαι καθημερινὰ μὲ τοὺς ἀδελφούς σου, τόσο περισσότερο εἰσέρχεσαι μυστικὰ μέσα στὴν Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. «Τῇ ἐλευθερίᾳ στήκετε», λέγει ὁ Παῦλος.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: “Ἡ θεϊκὴ φλόγα ποὺ ἄναψε στὴν καρδιά μου ὁ Γέρων Πορφύριος
Πηγή: https://paraklisi.blogspot.gr/
