Μπορεί οι αεροπειρατείες να καταγράφονταν ως κωμικές καταστάσεις στις έγχρωμες ταινίες του Δαλιανίδη όμως οι δύο που είχαν ως αφετηρία την Αθήνα το 1985 δεν είχαν happy end, αλλά αντίθετα νεκρούς, όξυνση στις σχέσεις με τις ΗΠΑ και ένα βαρύ πλήγμα στον ελληνικό τουρισμό.

Η πρώτη σε αεροσκάφος της αμερικανικής ΤWA ξεκίνησε από το αεροδρόμιο του Ελληνικού, στις 14 Ιουνίου του 1985 και καταγράφεται ως μία από τις πλέον μεγαλύτερες σε διάρκεια καθώς έφθασε τις 17 ημέρες και ουσιαστικά ήταν μία οδύσσεια από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο στη λεκάνη της Μεσογείου.

Είκοσι λεπτά μετά την απογείωση του Boeing 727 της πτήσης 847 από την Αθήνα προς Ρώμη δύο Λιβανέζοι που χρησιμοποιούσαν πλαστά διαβατήρια και είχαν επιβιβαστεί στο αεροδρόμιο του Ελληνικού κατευθύνθηκαν οπλισμένοι στο πιλοτήριο και απείλησαν τον πιλότο ότι θα ανατινάξουν το αεροσκάφος εάν δεν αποδεχτεί τις αξιώσεις τους. Την στιγμή εκείνη μέσα στο αεροσκάφος βρίσκονταν 153 επιβάτες και μέλη του πληρώματος ενώ οι Έλληνες επιβάτες ανέρχονταν σε 8 και ανάμεσα τους βρίσκονταν και ο διάσημος τραγουδιστής και συνθέτης Ντέμης Ρούσσος.

Την ίδια ώρα πίσω στο Ελληνικό, συλλαμβάνεται ένας τρίτος Λιβανέζος – συνεργός των αεροπειρατών - ο οποίος δεν μπόρεσε να επιβιβαστεί λόγω της πληρότητας του αεροσκάφους. Οι αεροπειρατές που είναι οπλισμένοι με αυτόματα και χειροβομβίδες έχουν ως μοναδικό τους αίτημα την απελευθέρωση από το Ισραήλ 766 κρατουμένων τόσο Παλαιστινίων όσο και Λιβανέζων.

Πρώτος σταθμός που αναγκάζεται να προσγειωθεί το αεροσκάφος είναι η Βηρυτός όπου απελευθερώνονται ορισμένες γυναίκες και παιδιά. Ακολουθεί μία πτήση στο Αλγέρι όπου και εκεί θα αφεθούν ελεύθεροι μερικοί ακόμη επιβάτες. Εκεί το αεροσκάφος θα ανεφοδιαστεί με καύσιμα και θα επιστρέψει πίσω στην Βηρυτό όπου οι αεροπειρατές θα σκοτώσουν έναν Αμερικανό πεζοναύτη θέλοντας να δείξουν ότι έχουν πυγμή.

Ο πιλότος της ΤWA, Τζον Τεστρέικ, με το πιστόλι στον κρόταφο θα μιλήσει από το πιλοτήριο στους δημοσιογράφους εξηγώντας την σοβαρότητα της κατάστασης. Ο ίδιος παρέμενε ατάραχος διαβάζοντας την Βίβλο στις 17 ημέρες που κράτησε η αεροπειρατεία ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες των αεροπειρατών.

Στις 15 Ιουνίου θα πραγματοποιηθεί άλλη μία πτήση στο Αλγέρι όπου θα απελευθερωθούν άλλοι 67 όμηροι μεταξύ των οποίων και όλοι οι Έλληνες – με εξαίρεση τον Ντέμη Ρούσσο – ως αντάλλαγμα της απελευθέρωσης του συνενόχου από τις ελληνικές αρχές, κίνηση η οποία εξόργισε τους Αμερικανούς οι οποίοι και θα εκδώσουν τις επόμενες ημέρες ταξιδιωτική οδηγία κατά της Ελλάδας.

Στις 17 Ιουνίου το Boeing θα φτάσει για τρίτη φορά στην Βηρυτό όπου ανάμεσα στην νέα παρτίδα από απελευθερωθέντες ήταν και ο Ντέμης Ρούσσος. Ο ίδιος απέφυγε τους δημοσιογράφους που τον περίμεναν στην επιστροφή του στο Ελληνικό και όταν μετά από πολύ πίεση τους δέχτηκε στο σπίτι του στην Βουλιαγμένη αρκέστηκε να πει: «Εδώ δεν είναι showbiz, δε δίνω συνέντευξη για κάποιο δίσκο μου. Στο αεροδρόμιο ήταν επιλογή μου να αποφύγω οποιαδήποτε συνομιλία μαζί σας. Σκεφτείτε ότι υπάρχουν ακόμη ζωές που κινδυνεύουν. Είμαι καλά, δόξα τω Θεώ, δεν σας εύχομαι να ζήσετε αυτό που έζησα».

Σε αυτή την τελευταία δόση θα τελειώσει η αεροπειρατεία όχι όμως και η ομηρία 44 ατόμων (41 επιβάτες και 3 μέλη του πληρώματος) που είχαν απομείνει. Οι όμηροι αποβιβάζονται και μεταφέρονται σε διάφορα σημεία της πόλης υπό την φρούρηση της Αμάλ, μίας ισχυρής οργάνωσης Σιιτών. Ξεκινάει ένα διαπραγματευτικός μαραθώνιος μεταξύ κρατών που επίσημα δεν έχουν διπλωματική επαφή (ΗΠΑ, Συρία, Ιράν, Ισραήλ αλλά και εκπροσώπους της Αμάλ και της Χεζμπολάχ).

Μέχρι τις 26 Ιουνίου θα αφεθούν ελεύθεροι πέντε όμηροι που παρουσίαζαν προβλήματα υγείας ενώ στις 30 Ιουνίου οι υπόλοιποι 39 οδηγούνται στη Δαμασκό ανοίγοντας έτσι ο δρόμος προς την ελευθερία. Το αίσιο τέλος δόθηκε χάρη στην προσωπική διαβεβαίωση του προέδρου της Συρίας Άσαντ, ότι το Ισραήλ θα αφήσει σύντομα ελεύθερους τους αιχμαλώτους κάτι που πραγματοποιήθηκε τελικά το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς.

Για την Ελλάδα αυτή η αεροπειρατεία αυτή, στο ξεκίνημα της τουριστικής περιόδου, πέρα από το κόστος σε φήμη στοίχισε οικονομικά πάνω από 300 εκατ. δολάρια μέσα από μαζικές ακυρώσεις που ακολούθησαν. Η αντιπολίτευση κατηγόρησε την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία είχε επανεκλεγεί πρόσφατα, ότι τα συμβάντα αυτά είναι αποτέλεσμα της φιλοαραβικής πολιτικής της.

Σαν να μην έφθανε η πρώτη, μία δεύτερη αεροπειρατεία είχε πάλι σημείο έναρξης το Ελληνικό. Αυτή τη φορά στις 23 Νοεμβρίου, πέντε άντρες που αυτοαποκαλούνταν μέλη της «Αιγυπτιακής Επανάστασης» πραγματοποιούν αεροπειρατεία στην πτήση από Αθήνα σε Κάιρο και υπό την απειλή όπλων ζητούν το αεροσκάφος να προσγειωθεί στην Μάλτα.

Η κυβέρνηση της Μάλτας αντιδρά σπασμωδικά (αρνείται τον ανεφοδιασμό πριν από την απελευθέρωση των 92 επιβατών) οι αεροπειρατές αντιδρούν δυναμικά και εκτελούν επτά επιβάτες. Γίνεται προσπάθεια διαπραγμάτευσης από τον πρέσβη της Λιβύης και την PLO αλλά η κυβέρνηση της Αιγύπτου αποφασίζει να πάρει το παιχνίδι στα χέρια της στέλνοντας 75 Αιγύπτιους κομάντο των οποίων ηγούνται 3 Αμερικάνοι αξιωματικοί. Το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου θα παραβιάσουν την είσοδο του αεροσκάφους με εκρηκτικά και θα ξεσπάσει πραγματική μάχη μεταξύ αεροπειρατών και 25 κομάντο που συμμετείχαν με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 60 άτομα μεταξύ των οποίων οκτώ παιδιά και ένα βρέφος 16 μηνών. Ανάμεσα στους νεκρούς και δώδεκα Έλληνες ναυτικοί οι οποίοι πέθαναν από ασφυξία στο αεροσκάφος. Η συγκεκριμένη αεροπειρατεία είχε καταγραφεί η πλέον πολύνεκρη έως τις μέρες εκείνες.

Ακολούθησε η «11η Σεπτεμβρίου» η οποία έριξε στην λήθη ότι είχε προηγηθεί.

Για την Ελλάδα ήταν ένα ακόμη ισχυρό χτύπημα καθώς συνέβη λίγους μήνες μετά την αεροπειρατεία του Ιουνίου και την στιγμή που η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθούσε να πείσει τους ξένους ότι έχουν ληφθεί ακόμη πιο αυστηρά μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια της χώρας.