Mε αφορμή την πρωτοφανή δίωξη του σεβαστού πατρός Γεωργίου Σχοινά, πανάξιου ιερέως και αγωνιστού της Ορθόδοξης του Χριστού Εκκλησίας - και του σεβασμιοτάτου βεβαίως επισκόπου Κερκύρας – βλέπουμε να επαναλαμβάνονται κάποια φαινόμενα, που τα συναντάμε πολλές φορές στην «Ιερά Ιστορία» μας.
Πρώτον: Οι κατά καιρούς ποικιλώνυμοι διώκτες των Χριστιανών διαπράττουν ένα καίριο σφάλμα. Έχουν την εντύπωση πως διώκοντας, απειλώντας, βασανίζοντας και εν τέλει δολοφονώντας τους υπερασπιστές και μάρτυρες του Χριστού ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα αποτρέψουν και θα τρομοκρατήσουν τους πιστούς. Αυτό ακριβώς πίστευαν και οι σταυρωτές του Χριστού.
«Συμφέρει ημίν ίνα εις άνθρωπος αποθάνη υπέρ του λαού και μη όλον το έθνος απόληται», θα πει ο αρχιερέας Καϊάφας στο συνέδριο. Τα ίδια περίπου επιχειρήματα ακούστηκαν και τούτες τις ημέρες. Στείλε τον ανυπάκουο παπά στα δικαστήρια, τύλιξέ τον με μια μήνυση, σταυρώστε τον μέσω της τηλεόρασης, η οποία υποδύεται τον ρόλο του μανιασμένου όχλου που κράζει περισσώς «σταυρωθήτω», για να προστατεύσουμε την υγεία του λαού. «Συμφέρει ημίν…».
Ποιο το έγκλημά του; Πρόσφερε την Θεία Κοινωνία, τον Χριστό σε πιστούς. Κανένα αδίκημα δεν διέπραξαν, και όλα έγιναν προς εκφοβισμό.
Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά και γεραίρει την μνήμη του αγίου νεομάρτυρος Δημητρίου του Πελοποννησίου, αθλήσαντος εν έτει 1803. Προσπαθούσαν οι διαχρονικοί διώκτες του Γένους, οι αντίχριστοι Τούρκοι «με πολλάς υποσχέσεις και με απειλάς κολαστηρίων» να τον δελεάσουν ή να τον εκφοβίσουν ώστε να αρνηθεί τον Χριστό. Διαβάζουμε στον Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας «μην Απρίλιος»:
Ο μάρτυρας άλλο δεν έλεγε ει μη Χριστιανός είμαι, προσκυνώ τον Εσταυρωμένον μου Ιησούν, ως Θεόν αληθινόν, προσκυνώ Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον». Απέταμε, έκοψε τη αγίαν του κεφαλήν ο δήμιος. Τι συνέβη μετά; Κρύφτηκαν οι Χριστιανοί; κλειδώθηκαν στα σπίτια τους; Όχι. «Τοιαύτην χαρά και αγαλλίασιν εδοκίμασαν οι Χριστιανοί διά την δόξαν της πίστεώς των, όσην πιστεύω ότι άλλην φοράν δεν εδοκίμασαν. Και δικαίως διότι η λαμπρά νίκη του Μάρτυρος και τα θαύματα με τα οποία τον εδόξασε η αγία Τριάς και η ευωδία του τιμίου σώματός του, την οποίαν και οι ασεβείς ησθάνθησαν, όλα αυτά, ήσαν αιτία χαράς πνευματικής». (Σελ. 206).
Υπάρχει η αγανάκτηση για την άδικη δίωξη και σήμερα, όμως μέσα μας χαιρόμαστε και καμαρώνουμε που και σήμερα η Εκκλησία του Χριστού γεννά παλληκάρια και ατρόμητους ομολογητές. Και με τέτοιες πράξεις ενδυναμώνεται η πίστη μας και ταυτοχρόνως ελέγχονται και ξεβράζονται οι προβατόσχημοι, οι «κρυφοδαγκανιάρηδες» πολέμιοι και όσοι «αντιστέκονται» με μακροβούτια στους καναπέδες ή χειρότερα μας συμβουλεύουν να κάνουμε τώρα υπακοή και μετά, όταν περάσει η μπόρα, χαρές και πανηγύρια. Αλλά μπορεί τότε να ακούσουν από το ποίμνιό τους το φοβερόν «ουκ οίδα υμάς»… Καλά έλεγε παλιός, μακαρίτης αρχιεπίσκοπος σε αρχιερείς του: «Να παρακαλάμε αδελφοί να γίνει η Δευτέρα Παρουσία νύχτα για να μην βλέπουμε ο ένας τα μούτρα του άλλου».
Δεύτερον: πάντοτε υπάρχουν οι προδότες, οι Ιούδες, μην πω άλλη χειρότερη λέξη για τους σημερινούς προσκυνημένους. Σήμερα βεβαίως ο Ιούδας, ο κάθε Ιούδας περίοικος που βγάζει βίντεο και το στέλνει στα συνέδρια των ανόμων, στα κανάλια της τρομοκρατίας-να μην ξεχάσουμε ποτέ, μα ποτέ τον άθλιο ρόλο τους στα μνημόνια υποδούλωσης κα στις προδοτικές συμφωνίες για την Μακεδονία- εκθειάζεται. Έλεγε ο μακαριστός π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, αιωνία του η μνήμη, σύγχρονος πατήρ της Εκκλησίας, σε ομιλία του για τα πάθη του Χριστού. «Όλοι ο αιώνες στάθηκαν με απέχθεια στο πρόσωπό του Ιούδα, προσέξτε, εκτός από την εποχή μας… “Εγώ του έλεγα” -λέγει ο Ιούδας στον Χριστό- “δεν κάθεσαι καλά! Θα σε σταυρώσουν. Κάτσε καλά που σε συμβουλεύω. Κάτσε καλά”.
Και τα είπε μια χαρά ο Ιούδας. Και ο Ιούδας δικαιώνεται. Είδατε λοιπόν; Το πρόσωπο που οι αιώνες αισθάνθηκαν με αποτροπιασμό, το πρόσωπο αυτό στην εποχή μας δικαιώνεται. Είναι ή δεν είναι κατάντημα αυτό; Και δεν δικαιώνει τον Ιησού. Τον υποτιμά, τον υποβιβάζει. Το συνέδριο ζει αγαπητοί μου. Με μια διαφορά μόνο. Ότι πια δεν είναι Εβραίοι σ’ εκείνο το συνέδριο. Κάθονται Χριστιανοί στις έδρες των δικαστών! Χριστιανοί και καταδικάζουν μαζί με Εβραίους, να το πω κι αυτό, και καταδικάζουν τον Χριστό…».
Κάποιοι αρχιερείς, μαζί με πολιτικούς, δημοσιογράφους και λοιποί αγανακτισμένοι που ασεβέστατα βλασφημούν κατά της Θείας Κοινωνίας, μαζί με μια μερίδα χριστιανούληδων της μαγειρίτσας, που περιμένουν ανάσταση κοιλίας και όχι καρδίας, κράζουν: να τιμωρηθούν παραδειγματικώς ο επίσκοπος και ο πατήρ Γεώργιος, για το καλό μας. «Ουαί ημίν… υποκριταί»…
Εξάλλου πόσοι και πόσοι Νεομάρτυρες, για να αναφερθώ μόνο στα παλληκάρια της πίστεως που έλαμψαν στους νεότερους χρόνους, δεν προδόθηκαν από φίλους, οικείους, γείτονες και περίοικους; (Την αρχαία εποχή οι μάρτυρες παραδίδονταν στην πυρά ή στα λιοντάρια από τους ειδωλολάτρες γείτονές τους).
Την αγία Ακυλίνα ο ίδιος ο αρνησίχριστος πατέρας της την πρόδωσε στους αγαρηνούς. Τον άγιο Μανουήλ, μαρτυρήσαντα εν Χίω το 1792, 15 Μαρτίου, τον πρόδωσε ο σύγγαμβρός του. Και κυρίως του παρέδιδαν περίοικοι Τούρκοι, που ζήλευαν και φθονούσαν τα χαρίσματά τους. Πολλοί τουρκόφρονοι ξεροσταλιάζουν σήμερα στα μπαλκόνια, που γειτνιάζουν με εκκλησίες, κρατώντας τα κινητά στα χέρια τους, έτοιμοι να καταγράψουν ιερείς που «εγκληματούν» κοινωνώντας βασανισμένες ψυχές. Προδότες, καντιποτένιοι άνθρωποι, ικανοί για κάθε ατιμία.
Τρίτον. Οι καιροί που ζούμε κοσκινίζουν κόσμο και κοσμάκη. Θα γράψω και πάλι τον διδακτικότατο μύθο του Μεγάλου Βασιλείου. «Στην άκρη μιας μικρής λίμνης ξεδιψούσαν κάποια περιστέρια. Λίγο πιο πέρα, αναπηδούσαν έξω από το νερό, παίζοντας, λίγα βατράχια. Ξαφνικά κάποιος έριξε μια μεγάλη πέτρα. Τα νερά αναταράχτηκαν. Τότε, τα μεν περιστέρια υψώθηκαν στον ουρανό, οι δε βάτραχοι όρμησαν και βούτηξαν στη λάσπη, κοάζοντας, και δεν ξαναφάνηκαν
Συμβαίνει αυτό που συμβαίνει, με τον λεγόμενο κορονοϊό. Έπεσε μια τρανή κοτρόνα στην λίμνη της αφασίας και της περιρρέουσας ευδαιμονίας. Ταράχτηκαν πολλοί και πολύ. Ταράχτηκαν και φοβήθηκαν οι εκκλησιομάχοι της αγραβάτωτης θολοκουλτούρας. Ταράχτηκαν και οι αβροδίαιτοι τζιτζιφιόγκοι των τηλεοπτικών αναθυμιάσεων, οι βάτραχοι της τιποτολογίας. Ταράχτηκαν και πολλοί χριστιανοί που φοβούνται «την παιδίσκη» της εφήμερης εξουσίας και αρνούνται όσια και ιερά. Και βούτηξαν στη λάσπη και κοάζουν: φταίει η Θεία Κοινωνία. Ένοχος ο ιερέας που κοινώνησε κόσμο… Έχουν τον έπαινο του συνεδρίου, έλαβαν αργύρια της προδοσίας…
Τα περιστέρια όμως, τα παιδιά του Χριστού μας, ο πολύ αγαπητός μας πατήρ Γεώργιος Σχοινάς και όσοι άλλοι επίσκοποι ιερείς αψηφούν τους τωρινούς Καϊάφες, πετούν ψηλά, υψιπέτες αετοί. Τους καμαρώνουμε, τους στηρίζουμε και μας στηρίζουν.
