Είναι γεγονός ότι η Τουρκία υπό τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι στην ουσία σύμμαχος του ΝΑΤΟ .

Είναι ένα κράτος αδίστακτο που επιδιώκει μια επεκτατική, ισλαμιστική ατζέντα που απειλεί τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής, της Μεσογείου, ακόμη και της Ευρώπης.

Ο Ερντογάν επιδιώκει την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

, επιδιώκοντας να αναβιώσει την κυριαρχία της Οθωμανικής εποχής μέσω στρατιωτικών επιδρομών, πολιτικής ανατροπής και οικονομικού εκβιασμού.

Έχει εκμεταλλευτεί το χάος της Αραβικής Άνοιξης, του Συριακού Εμφυλίου Πολέμου και του γεωπολιτικού κενού που άφησε η δυτική αναποφασιστικότητα για να εδραιώσει την τουρκική επιρροή από τη Βόρεια Αφρική στον Καύκασο.

Η Τουρκία είναι  πλέον μια  δύναμη που στρέφεται στην αναδιαμόρφωση των συνόρων, στην εργαλειοποίηση  του μεταναστευτικού και στην υπονόμευση των υποτιθέμενων δυτικών συμμάχων της.

Ο Ερντογάν παίζει και τις δύο πλευρές, εξισορροπώντας την θέση της στο ΝΑΤΟ με τις ρωσικές στρατιωτικές αγορές, καταδικάζοντας το Ισραήλ ενώ εμπορεύεται μαζί του , ενώ χρηματοδοτεί ριζοσπάστες ισλαμιστές.

Ο κόσμος παρακολουθεί, αλλά ποιος είναι έτοιμος να τον σταματήσει;

Η απάντηση δεν βρίσκεται σε ένα μόνο κράτος αλλά σε έναν αναδυόμενο συνασπισμό δυνάμεων που συγκλίνουν από ανάγκη.

Η  συμμαχία που μπορεί να αμφισβητήσει τις φιλοδοξίες του Ερντογάν διαμορφώνεται μεταξύ του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Ελλάδας, της Γαλλίας και των ΗΑΕ – ένα μπλοκ που δεν καθοδηγείται από την ιδεολογία αλλά από την επιβίωση.

 Η Ισλαμιστική αναζωπύρωση καθοδηγείται από την Τουρκία

Η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι απλά μια αναθεωρητική χώρα, αλλά   κέντρο μιας ευρύτερης ισλαμιστικής αναζωπύρωσης.

Η υποστήριξή του προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα απειλεί τις κοσμικές κυβερνήσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο.

Οι επεμβάσεις του στη Λιβύη, τη Συρία και τον Καύκασο δεν είναι απλώς γεωπολιτικοί ελιγμοί.

Είναι δηλώσεις πρόθεσης, που καταδεικνύουν την προθυμία του να ξανασχηματίσει τον χάρτη μέσω της βίας.

Αυτό κάνει την Αίγυπτο και τα ΗΑΕ τους φυσικούς του αντιπάλους. Και οι δύο έχουν ανακηρύξει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους τρομοκρατική οργάνωση και οι δύο έχουν κινηθεί επιθετικά για να αντιμετωπίσουν τις πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από την Τουρκία στη Λιβύη.

Τα ΗΑΕ έχουν προχωρήσει περισσότερο, χρησιμοποιώντας την οικονομική και στρατιωτική επιρροή τους για να υποστηρίξουν αντιτουρκικές φατρίες σε όλη την περιοχή.

Αλλά η αντιμετώπιση του Ερντογάν απαιτεί κάτι περισσότερο από μεμονωμένα μέτρα. απαιτεί μια συγχρονισμένη στρατηγική.

Από την πλευρά του το Ισραήλ βλέπει την Τουρκία ως υπαρξιακή απειλή όχι μόνο λόγω της υποστήριξής του στη Χαμάς αλλά και λόγω της αυξανόμενης επιρροής του στην παλαιστινιακή πολιτική.

Η Τουρκία επιδιώκει να αντικαταστήσει το Ιράν ως ηγέτη του αντι-ισραηλινού άξονα τοποθετώντας τον εαυτό της ως πρωταθλητή της παλαιστινιακής υπόθεσης.

Η  Ελλάδα αντιμετωπίζει αμεσότερο κίνδυνο

Η τουρκική ναυτική επιθετικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο αποτελεί άμεση πρόκληση για την ελληνική κυριαρχία, με τον Ερντογάν να αμφισβητεί ανοιχτά τα χωρικά ύδατα και τα αποθέματα φυσικού αερίου.

Η Αθήνα απάντησε ενισχύοντας τους στρατιωτικούς δεσμούς με τη Γαλλία, η οποία έχει τους δικούς της λόγους να εναντιώνεται στον τουρκικό επεκτατισμό.

Η Γαλλία του Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν έχει αναδειχθεί ως ο πιο  έκδηλος ευρωπαϊκός αντίπαλος του Ερντογάν, συγκρουόμενος με την Τουρκία για τη Λιβύη, τη Συρία, ακόμη και την επιρροή της Τουρκίας στις ευρωπαϊκές μουσουλμανικές κοινότητες.

Τα όπλα του Διεθνούς συνασπισμού κατά του Ερντογάν

Ο παραπάνω συνασπισμός κρατών έχει τα μέσα να σταματήσει την προέλαση του Ερντογάν.

Τα έθνη των Συμφωνιών του Αβραάμ παρέχουν οικονομική μόχλευση, αποκόπτοντας τα τουρκικά χρηματοπιστωτικά δίκτυα στον Κόλπο και την Αφρική.

Η Γαλλία και η Ελλάδα μπορούν να μετατρέψουν τη Μεσόγειο σε απαγορευμένη ζώνη για τον τουρκικό ναυτικό τυχοδιωκτισμό.

Οι δυνατότητες πληροφοριών του Ισραήλ μπορούν να αντιμετωπίσουν τις μυστικές επιχειρήσεις της Τουρκίας.

Η Αίγυπτος, με την ισχυρή στρατιωτική και περιφερειακή επιρροή της, μπορεί να συγκρατήσει Τούρκους πληρεξούσιους στη Βόρεια Αφρική και το Λεβάντε.

Και ο μπαλαντέρ, η Ρωσία, θα μπορούσε να αποφασίσει ότι η τακτική της συμμαχία με την Τουρκία έχει ξεπεράσει τη χρησιμότητά της, ειδικότερα όταν ο Ερντογάν "απλώνει το χέρι του" στον Καύκασο ή τη Μαύρη Θάλασσα.

Η αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής

Ωστόσο, η αντιμετώπιση του Ερντογάν δεν  πρέπει να περιλαμβάνει μόνο στρατιωτική πίεση αλλά οικονομικά και διπλωματικά μέτρα.

Η εύθραυστη οικονομία της Τουρκίας είναι η μεγαλύτερη αδυναμία της. Χρόνια αλόγιστων δαπανών, χειραγώγησης νομισμάτων και υπερβολικής εξάρτησης από την οικονομική υποστήριξη του Κατάρ την έχουν αφήσει ευάλωτη.

Οι κυρώσεις που στοχεύουν σε βασικές τουρκικές βιομηχανίες – άμυνας, τραπεζικές και ενεργειακές – θα μπορούσαν να επιταχύνουν την οικονομική της παρακμή, αναγκάζοντας τον Ερντογάν σε αμυντική στάση.

Η αποκοπή των δικτύων επιρροής της Τουρκίας στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή θα περιόριζε την ικανότητά του να χρησιμοποιεί την ήπια δύναμη ως όπλο και η αποβολή της από τις πρωτοβουλίες υπό το ΝΑΤΟ θα σήμαινε ότι η Δύση δεν ανέχεται πλέον το διπλό παιχνίδι του Ερντογάν.

Η ώρα του κατευνασμού έχει περάσει

Από τα παραπάνω διαπιστώνουμε πως η ανοχή  στην πολεμική  ρητορική του Ερντογάν το  μόνο που πέτυχε ήταν να  τον ενθαρρύνει.

Η ιστορία έχει δείξει ότι ο ανεξέλεγκτος επεκτατισμός δεν σταματά από μόνος του.

Πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά, με ξεκάθαρη στρατηγική και θέληση για συνέπεια.

Οι δυνάμεις που αντιτίθενται στον Ερντογάν συσπειρώνονται, αλλά πρέπει να δράσουν προτού οι φιλοδοξίες της Τουρκίας γίνουν μη αναστρέψιμες.