Του Μάνου Χατζηγιάννη
Από τη…συμφωνία της Βάρκιζας -οπότε ιστορικά κατέθεσε τα όπλα-μέχρι τους “Λαμπράκηδες” και από το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ των (πολύ) πρώτων χρόνων μέχρι τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά σε αυτόν τον τόπο πάντα είχε λόγο στο πολιτικό γίγνεσθαι και τρόπο να τον επιβάλει….δια της τεθλασμένης.
Ουδείς αμφιβάλει πως έχει κυνηγηθεί απεριόριστα. Ουδείς αμφιβάλει πως στους κόλπους της πέρασαν (και κάποιοι προδόθηκαν από τους “συντρόφους” τους) σπουδαίες προσωπικότητες από τον Μπελογιάννη και τον Λαμπράκη στον Ηλία Ηλιού και από τον Κύρκο στον…Αλέξη Τσίπρα. Όχι αυτό δεν είναι ειρωνεία. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τον ΣΥΡΙΖΑ και είτε συμπαθεί είτε αντιπαθεί τον πρόεδρό του δεν μπορεί να μην παραδεχτεί πως είναι ο μοναδικός αρχηγός που έφερε την Αριστερά στην εξουσία γράφοντας ιστορία.
Έστω και αν αποδείχτηκε πως αυτό το συνονθύλευμα εξουσιαστών με αριστερή ταυτότητα, αλλά DNA πολιτικού καιροσκοπισμού και βολέματος, κάθε άλλο παρά κυβέρνηση με αριστερή προσέγγιση υπήρξε.
Μετά την , όπου για πολλοστή φορά ο Αλέξης κρύφτηκε πίσω από τις λέξεις ειδικά για σοβαρά θέματα όπως η τραγωδία στο Μάτι, προκύπτει ένα δίλημμα για τον παραδοσιακό αριστερό ψηφοφόρο σε αυτόν τον τόπο.
Ο δηλωμένος αριστερός και ουχί ο ψευτοϊδεολόγος με τις γεμάτες τσέπες και τις άδειες κουβέντες, σε αυτές τις εκλογές αντιμετωπίζει κι αυτός όμως ένα ιστορικό δίλημμα.
Ποια είναι η…αριστερή Αριστερά που τον εκφράζει; Τι να ψηφίσει;
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2019 δεν έχει καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015, που φαινόταν να έχει όλα τα φόντα ενός αριστερού κόμματος και τις αντίστοιχες συμμαχίες με PODEMOS, DIE LINKE κλπ κλπ σε ευρωπαϊκό επίπεδο και έναν πολύ νέο αρχηγό ο οποίος έμοιαζε στα μάτια του απλού ψηφοφόρου ως “επαναστάτης με αιτία”, μόνο που….
Μόνο που στην πορεία ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ στρογγύλεψε, οι συμβιβασμοί έπεσαν σαν το χαλάζι, τα ΟΧΙ έγιναν μεγαλοπρεπή ΝΑΙ, η αλαζονεία της καρέκλας περίσσεψε, ενώ έδειξε περίτρανα πως πάσχει και από παθογένειες που πλήττουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια την καρδιά της πολιτικής αυτού του τόπου.
Από την άλλη υπάρχει το ΚΚΕ. Πέραν του σκληρού πυρήνα των υποστηρικτών του αλήθεια ποιος μπορεί να εμπιστευτεί ένα κόμμα που ΕΠΙΛΕΓΕΙ να μένει ταμπουρωμένο σε ιδεοληψίες του παρελθόντος, ένα κόμμα επίσης που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για τα εργατικά δικαιώματα την στιγμή που στις επιχειρήσεις του οι εργαζόμενοι αναστενάζουν;
Μήπως τότε να ψηφίσει ο αριστερός τα “παιδιά” του ΣΥΡΙΖΑ;
Τα κόμματα των Βαρουφάκη, Ζωής, αλλά και η Λαϊκή Ενότητα γεννήθηκαν από τις στάχτες που άφησαν πίσω τους οι πολιτικές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Να ψηφίσει λοιπόν ο αριστερός Βαρουφάκη; Όποιος αριστερός κατά φρόνημα έχει ένα ίχνος συνείδησης δεν θα τολμούσε ποτέ να ρίξει ψήφο σε ένα κόμμα με μπροστάρη ένα κατεξοχήν παιδί του διεθνούς πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου.
Να ψηφίσει Λαϊκή Ενότητα; Μα ο τρόπος που “φαγώθηκε” ο Λαφαζάνης και ανέλαβαν οι “αντιβασιλείς” κάθε άλλο παρά ενότητα επιδεικνύει.
Να ψηφίσει την Ζωή Κωνσταντοπούλου; Η “Πλεύση” της δείχνει να έχει ρότα περισσότερο αντιδραστική κατά του ΣΥΡΙΖΑ, σαν αδικημένος πολιτικός “συνέταιρος”, παρά γραμμή να οδηγήσει την χώρα σε ασφαλές λιμάνι. Η δε ρητορεία της μοιάζει προσκολλημένη σε τσιτάτα που και ο ΣΥΡΙΖΑ προωθούσε προ 4ετίας αλλά φευ. Μιλάει για διαγραφή του χρέους, για ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, για τις γερμανικές αποζημιώσεις, για κατάργηση της βουλευτικής και υπουργική ασυλίας, για τη διαγραφή των χρεών των υπερχρεωμένων πολιτών, και των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας κλπ
Τι μένει μετά; Η απόλυτα καταγγελτική επιλογή της ανεβασμένης πάντως ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ ή οι πιο μικροί με τα… αντίστροφα σύμφωνα της αλφαβήτου στην επωνυμία τους.
Στις επιλογές του αριστερού ψηφοφόρου προφανώς και δεν συμπεριλάβαμε τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ , που μόνο γέλωτα προκαλούν…
Άρα ούτε για τον Αριστερό η επιλογή την προσεχή Κυριακή είναι απλή… Κλείνουμε με μια φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την Αριστερά όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αυτό. Απλώς την ενθυμούμαστε επειδή πρέπει να την έχουν υπόψιν τους οι αριστεροί ψηφοφόροι: “όταν λέμε «αριστερά», εννοούμε την αριστερά της αριστεράς”.
