Τί σημαίνει η νίκη του Εμμανουέλ Μακρόν και η ανάδειξη του στην Γαλλική Προεδρία για την Ελλάδα; Το βέβαιο είναι πώς ο κ. Μακρόν είναι άνθρωπος των αγορών και των «Rothschild», η Γερμανία τον στήριξε και τον θεωρεί «σύμμαχο» ως μέλος του συστήματος που τάσσεται υπέρ της παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη όμως γνωρίζει πολύ καλά πώς με την Μαρίν Λεπέν δεν «καθάρισε».
Η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου δεν πήρε καθ’ όλου μικρό ποσοστό στη Γαλλία (έλαβε 36,15% με πολύ μεγάλο ποσοστό αποχής), βρίσκεται μία ανάσα πίσω του και αν κινηθεί στη γραμμή του Βερολίνου τότε μπορεί να έχει την τύχη του Ολάντ. Σε αυτό το πλαίσιο, ίσως η πρόσφατη δήλωση του νέου πλέον Προέδρου της Γαλλίας υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους αποκτά και διαφορετική σημασία.
Τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γαλλία χθες (ο Μακρόν πήρε ποσοστό 63,85%) έδειξαν πώς οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης επέλεξαν να στηρίξουν έναν πολιτικό που μπορεί εύκολα να καταστεί υποχείριο τους, αφού ούτε ιδιαίτερες ικανότητες έχει, ούτε καν κόμμα επί της ουσίας διαθέτει και θα αναγκαστεί με το καλημέρα να κάνει συμβιβασμούς.
Το ίδιο σύστημα, το οποίο είναι ισχυρό στην Ευρώπη, «πολέμησε» λυσσαλέα την Μαρίν Λεπέν που στο πρόγραμμα της είχε ως πρώτη προτεραιότητα την έξοδο της Γαλλίας από την ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν επικρατούσε η επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα διαλύονταν, με τις χώρες κυρίως του Νότου που αντιτίθενται στην πολιτική του Βερολίνου να συνέχιζαν το ξήλωμα του φθαρμένου όπως φαίνεται πουλόβερ της νομισματικής ενοποίησης.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν, πριν μπει στην πολιτική ως σύμβουλος του Φρανσουά Ολάντ και στη συνέχεια ως υπουργός Οικονομίας, που δεν απέδειξε πώς έχει τις ικανότητες να διαχειριστεί τις κρίσιμες ώρες που περνάει η Γαλλία, είχε διατελέσει στέλεχος της επενδυτικής τράπεζας «Rothschild». Αυτό τα λέει όλα και προφανώς εξηγεί και την εξέλιξη του στα 39 χρόνια μόλις της ηλικίας του.
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων και οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ήθελαν πάση θυσία να αποτρέψουν την εκλογή της Μαρίν Λεπέν και όταν ο Φρανσουά Φιγιόν «πνίγηκε στα σκάνδαλα επέλεξαν να προωθήσουν τον νεόκοπο Μακρόν. Στη συνέχεια έκαναν τα πάντα να τον στηρίξουν. Βεβαίως και η Γερμανία τον στήριξε για τους δικούς της λόγους.
Η Άνγκελα Μέρκελ ήθελε τον Μακρόν στην προεδρία της Γαλλίας, αφού τον θεωρεί εποικοδομητικό εταίρο για το Βερολίνο. Ωστόσο, δεν θεωρείται ότι η συνεργασία μαζί του θα είναι εύκολη, κι αυτό γιατί οι συνεργάτες του νέου Γάλλου Προέδρου γνωρίζουν πολύ καλά πώς αν ακολουθήσει την τακτική που ακολούθησαν Σαρκοζί και Ολάντ, οι οποίοι προσδέθηκαν στο «γερμανικό άρμα» είναι χαμένοι από χέρι.
Μάλιστα, ο ιδρυτής του κινήματος En Marche τίθεται υπέρ της κοινής ανάληψης ευρωπαϊκών χρεών, που αποτελεί, ως γνωστόν, «κόκκινο» πανί για το Βερολίνο. Παράλληλα, ο Εμ. Μακρόν θεωρεί αφόρητα τα πλεονάσματα του γερμανικού εμπορικού ισοζυγίου και υπερβολικά χαμηλές τις γερμανικές δημόσιες επενδύσεις.
Την ίδια στιγμή όμως, δεν έχει προκαταλήψεις έναντι της Γερμανίας, όπως δήλωσε πρόσφατα η Γαλλίδα ευρωβουλευτής Σιλβί Γκουλάρντ, σύμβουλός του νέου Γάλλου Προέδρου σε ζητήματα ευρωπαϊκής πολιτικής. Σε αντίθεση με σχεδόν όλους τους αντιπάλους του τόνισε κατά τη διάρκεια του γαλλικού προεκλογικού αγώνα ότι η Γερμανία αποτελεί για εκείνον υπόδειγμα στον οικονομικό τομέα.
Κανείς στο Βερολίνο δεν τολμά να φανταστεί τις συνέπειες που θα είχε μια νίκη της Μαρίν Λεπέν στις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Θεωρείται δεδομένο ότι μια ενδεχόμενη επικράτηση της ακροδεξιάς υποψηφίου θα έθετε σε κίνδυνο ότι έχτισαν επί δεκαετίες μεταπολεμικά Γαλλία και Γερμανία. Επιπλέον κανείς στη γερμανική πρωτεύουσα είναι σε θέση να φανταστεί μια Ε.Ε. χωρίς την Γαλλία.
Η Γερμανία ωστόσο έχει καταφέρει να τοποθετήσει ανθρώπους σε θέσεις «κλειδιά» στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνεπώς να ελέγξει και τη λειτουργία της, ενώ η Γαλλία δεν έχει καταφέρει να ορθώσει το ανάστημα της απέναντι στο Βερολίνο. Κρίνεται λοιπόν πώς ο Εμμανουέλ Μακρόν θα δυσκολευτεί να υπερασπιστεί την Ελλάδα ακόμη και αν αυτό εξυπηρετεί τις θέσεις του ως Προέδρου της Γαλλίας.
Η δήλωση του, πρόσφατα, ότι «είμαι υπέρμαχος της αρχής για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, επειδή το σύστημα τώρα είναι μη βιώσιμο», μπορεί και να έγινε για προεκλογικούς λόγους, αφού η Γαλλία θέλει να συσπειρώσει τη δυσαρέσκεια των Ευρωπαϊκών χωρών έναντι της Γερμανίας και να το χρησιμοποιήσει για την ισχυροποίηση της. Η διαφορά ωστόσο από τα θέλω μέχρι το καταφέρνω απέναντι στην Μέρκελ και τον Σόιμπλε είναι τεράστια.
