Η απόκλιση της Τουρκίας από τη Δύση έχει λάβει χώρα τόσο σε επίπεδο πολιτικών αξιών όσο και σε επίπεδο γεωπολιτικής. Την τελευταία
Ειδικά μετά τη μετάβαση σε ένα υπερπροεδρικό σύστημα το 2018, το οποίο εξάλειψε όλους τους ελέγχους και τις ισορροπίες στο πολιτικό σύστημα, το καθεστώς της Τουρκίας έχει γίνει ένα όλο και πιο αυταρχικό καθεστώς.
Η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει επίσης στρατιωτικοποιηθεί ολοένα και περισσότερο, προς μεγάλη απογοήτευση των δυτικών πρωτευουσών.
Η Τουρκία όχι μόνο έχει χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική της δύναμη στη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη, αλλά έχει επίσης αναπτύξει το Πολεμικό Ναυτικό της στην Ανατολική Μεσόγειο, απειλώντας επιθετικά την κυριαρχία δύο χωρών της ΕΕ: της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αυτές οι επιθετικές πολιτικές υποστηρίχθηκαν από ένα επεκτατικό ναυτικό δόγμα που ονομάζεται Mavi Vatan (Γαλάζια Πατρίδα), του οποίου η ιδεολογία έχει ενοχλήσει τους δυτικούς πολιτικούς.
Οι αξιωματικοί του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού που δημιούργησαν και ανέπτυξαν το δόγμα της “Γαλάζιας Πατρίδας” δεν έκρυψαν ποτέ τις φιλορωσικές τους τάσεις και σκόπιμα διέδωσαν μια αντιαμερικανική και αντιδυτική προπαγάνδα.
Αυτοί οι αξιωματικοί, και οι πολιτικοί κύκλοι που συνδέονται με τους Ευρασιανιστές στην Τουρκία, έχουν γίνει αναπόσπαστο μέρος του κυβερνώντος συνασπισμού της χώρας.
Η αγορά των πυραύλων S-400 από την Τουρκία από τη Ρωσία πραγματοποιήθηκε σε ένα τέτοιο πλαίσιο και αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα των τουρκοαμερικανικών εντάσεων.
Η αυταρχική στροφή της Τουρκίας στο εσωτερικό και η στρατιωτικοποιημένη εξωτερική της πολιτική, η οποία συχνά λειτουργεί ενάντια στα συμφέροντα των δυτικών συμμάχων της, αποτελεί ταυτόχρονες και αλληλοενισχυόμενες διαδικασίες.
Ωστόσο, η εν λόγω εξωτερική πολιτική έφτασε στα όριά της προς τα τέλη του 2020.
Η Τουρκία απομονώθηκε περιφερειακά με έναν υπερβολικά εκτεταμένο στρατό και η επιθετική εξωτερική της πολιτική, η άνοδος του αυταρχισμού και η επακόλουθη παρακμή του κράτους δικαίου τη βύθισαν σε μια παρατεταμένη οικονομική κρίση.
Αυτή η οικονομική ύφεση άρχισε να υπονομεύει την σχολαστικά οικοδομημένη εξουσία του Ερντογάν, όπως αποδεικνύεται από την ήττα του κόμματός του στις τοπικές εκλογές του 2019.
Ανίκανος να διατηρήσει την αυταρχική διακυβέρνηση, να συνεχίσει το αντιδυτικό αφήγημα και προωθήσει μια ακόμα πιο επιθετική εξωτερική πολιτική, ο Ερντογάν άρχισε να αναζητά μια νέα κατεύθυνση προς την Δύση.
Η ουσία της νέας προσέγγισης είναι να διατηρήσει την αυταρχική του διακυβέρνηση στο εσωτερικό, και να γίνει λιγότερο συγκρουσιακός παράγοντας στις εξωτερικές σχέσεις.
Αναπροσανατολισμός στην Εξωτερική Πολιτική
Αυτός ο επαναπροσανατολισμός ξεκίνησε πρώτα στη Μέση Ανατολή, όπου ο τουρκικός αυταρχισμός δεν επρόκειτο ποτέ να αποτελέσει αιτία ανησυχίας.
Η Τουρκία άρχισε να επιδιορθώνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ την ίδια στιγμή ευθυγραμμίζεται με το αναδυόμενο πλαίσιο των Συμφωνιών του Αβραάμ στην περιοχή.
Ενώ εξυπηρετούσε τα δυτικά γεωπολιτικά συμφέροντα, οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ιράν άρχισαν να εισέρχονται σε μια πιο συγκρουσιακή φάση.
Ένα από τα κύρια κίνητρα αυτής της περιφερειακής αναδιάρθρωσης ήταν οικονομικά.
Η Τουρκία συνεχίζει να λαμβάνει σημαντική μορφή ξένων επενδύσεων από κράτη του Κόλπου. Ένα άλλο κίνητρο ήταν γεωστρατηγικό, αφού η Τουρκία ήλπιζε ότι η εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ, και σε μικρότερο βαθμό με υποτιθέμενα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα, θα βοηθούσε στη μείωση των εντάσεων με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ενώ συμφιλιωνόταν με τους αντιπάλους της στη Μέση Ανατολή, η κυβέρνηση Ερντογάν αναζητούσε επίσης ευκαιρίες για να κερδίσει την εύνοια της Ουάσιγκτον.
Μία από τις πρώτες ευκαιρίες ήρθε το καλοκαίρι του 2021 μετά την απόσυρση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν, όταν η Τουρκία παρενέβη αμέσως και προσφέρθηκε να αναλάβει την προστασία του διεθνούς αεροδρομίου της Καμπούλ.
Αυτή η πρωτοβουλία χάρισε στον Ερντογάν την πρώτη του προσωπική συνάντηση με τον Μπάιντεν.
Ωστόσο, η άνευ προηγουμένου ταχεία κατάρρευση της κυβέρνησης της Καμπούλ εμπόδισε την Άγκυρα να χρησιμοποιήσει το μέτωπο του Αφγανιστάν ως βάση για να οικοδομήσει τις σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μια δεύτερη ευκαιρία προέκυψε τον Φεβρουάριο του 2022 όταν ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε αντιφατικές επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και στις σχέσεις Τουρκίας-Δύσης.
Από τη μία πλευρά, αύξησε τη στρατηγική αξία της Τουρκίας και διευκόλυνε την επανασύνδεσή της με τη Δύση. Από την άλλη, δημιούργησε πρόσθετες δυσκολίες καθώς οι δυτικές χώρες απαιτούσαν από την Τουρκία να διακόψει τους δεσμούς της με τη Ρωσία, αίτημα που η Τουρκία απέρριψε.
Ο Ερντογάν κατάφερε τελικά να διαδώσει την ιδέα ότι ίσως θα ήταν καλύτερο για όλους αν η Τουρκία παρέμενε σχετικά ουδέτερη.
Οι προσωπικοί δεσμοί του Ερντογάν με τον Πούτιν και οι πολύπλοκες και εξαιρετικά αλληλεξαρτώμενες τουρκο-ρωσικές σχέσεις έθεσαν την Τουρκία σε ειδική θέση μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία λοιπόν προσπάθησε να διατηρήσει μια φιλοουκρανική γραμμή χωρίς να είναι αντιρωσική.
Μέχρι στιγμής, ο Ερντογάν έχει καταφέρει να διατηρήσει αυτή την φαινομενικά παράδοξη θέση. Η Τουρκία παράσχει πλήρη στρατιωτική υποστήριξη στην Ουκρανία, από τις πρώτες μέρες του πολέμου.
Η Τουρκία προσπάθησε να διατηρήσει μια φιλοουκρανική γραμμή χωρίς να είναι αντιρωσική ταυτόχρονα.
Μέχρι στιγμής, ο Ερντογάν έχει καταφέρει να διατηρήσει αυτή την φαινομενικά παράδοξη αυτή θέση.
Πολιτικά, ωστόσο, και ενώ καταδικάζει την κατοχή της ουκρανικής επικράτειας από τη Ρωσία από το 2014, ο Ερντογάν, δεν έχει συμμετάσχει στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία και οι δύο χώρες διατηρούν καλές διπλωματικές σχέσεις.
Ο ίδιος απολαμβάνει σαφώς τον εξισορροπητικό ρόλο του. Οι πολιτικές του κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ουκρανίας κέρδισαν τον σεβασμό του τουρκικού κοινού και βοήθησαν, τουλάχιστον έμμεσα, στην επανεκλογή του, καθώς συνέβαλαν στην εικόνα του ως παγκοσμίου φήμης πολιτικού.
Η Τουρκία απολαμβάνει επίσης τα οικονομικά οφέλη του ότι ήταν η κύρια οικονομική διέξοδος της Ρωσίας.
Όχι μόνο αυξήθηκε το τουρκο-ρωσικό εμπόριο, αλλά ο Πούτιν βοήθησε προεκλογικά, συμφωνώντας να καθυστερήσει τις πληρωμές φυσικού αερίου της Τουρκίας, καταθέτοντας το τόσο απαραίτητο ξένο νόμισμα στην Τουρκική Κεντρική Τράπεζα.
Ο Ερντογάν θέλει να παραμείνει στην αρχική του θέση και να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του μεσολαβητή.
Ο Τούρκος πρόεδρος δικαιολόγησε αυτή τη μοναδική θέση τονίζοντας τον μεσολαβητικό του ρόλο μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και μεταξύ της τελευταίας και της Δύσης.
Ο ίδιος Πρόεδρος έχει επίσης προκαλέσει οργή στην Μόσχα φιλοξενώντας πρόσφατα τον Πρόεδρο Ζελένσκι και αυξάνοντας την υποστήριξή του για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.
Δοκίμασε ακόμη και τα νεύρα του Κρεμλίνου επιτρέποντας στους μαχητές του Αζόφ να επιστρέψουν στην Ουκρανία, κάτι που είναι μια προφανής παραβίαση της συμφωνίας ανταλλαγής κρατουμένων που είχε μεσολαβήσει η Τουρκία.
Παρόλα αυτά, ο Ερντογάν θέλει να παραμείνει στην αρχική του θέση και να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του μεσολαβητή.
Βασίζεται στο γεγονός ότι ο Πούτιν επί του παρόντος δεν μπορεί να αντέξει μια ρήξη και με την Τουρκία.
Έτσι ως εκ τούτου, η στροφή της Τουρκίας προς τη Δύση δεν σημαίνει ότι θα ψυχράνει τις σχέσεις της με τη Ρωσία.
Ο Ερντογάν συνειδητοποιεί ότι όσο περισσότερο διατηρεί τον εξισορροπητικό του ρόλο, τόσο πιο δυνατό θα είναι το χέρι του τόσο με τη Δύση όσο και με τη Ρωσία.
